Αυτοκινητιστική ομορφιά. Υπάρχει ή όχι;

Σήμερα θα σας αναλύσω τις προσωπικές μου απόψεις περί ομορφιάς και ασχήμιας στα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν ή έχουν κυκλοφορήσει.
Λένε ότι η ομορφιά είναι υποκειμενική. Συμφωνώ απόλυτα. Σπάνια συμφωνούν οι άνθρωποι τι είναι όμορφο και τι όχι. Ως λάτρης των αυτοκινήτων, βρίσκω καθημερινά στους δρόμους παραδείγματα…

ομορφιάς και ασχήμιας. Υποκειμενικής ομορφιάς και ασχήμιας. Θα αναρωτηθείτε αν είμαι αντικειμενικός. Είπαμε, η ομορφιά είναι υποκειμενική.

Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ στα τόσα χρόνια που ασχολούμαι με την αυτοκίνηση, είναι πως γίνεται οι ίδιες αυτοκινητοβιομηχανίες που έχουν παράγει διαμάντια της αυτοκίνησης, να έχουν βάλει το σήμα τους πάνω σε συγκεκριμένα τραγικά σχήματα και σχέδια.

Θα ξεκινήσω από τους φίλους μας τους Ιάπωνες. Ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα αυτού του τύπου ασχήμιας θεωρώ την Toyota. Πώς γίνεται η εταιρεία που μας έχει δώσει τις Celica (όχι όλες), τις Supra, τις Corolla (όχι όλες), τα Land Cruiser (όχι όλα), να έχει βάλει το λογότυπό της πάνω στα Yaris, Auris, Prius, IQ, 4Runner;;; Το ίδιο σκέφτομαι και για τη Nissan. Η εταιρεία αυτή μας έχει χαρίσει τις Silvia, τα Skyline, τη Σειρά Ζ, τα Patrol (όχι όλα), τα 240RS και ξαφνικά μας “πασάρει” τα Micra, τα Juke, τα Cube, τα Murano και τα Versa. Αν είναι δυνατόν… Κι αφού “πιάστηκα” με τους Ιάπωνες, ας αναφέρω και τους υπόλοιπους. Η Honda; Αν δε θεωρείτε τα NSX, τα Prelude, τα Accord (όχι όλα), τα S2000 και τα Integra όμορφα, μάλλον θέλετε οφθαλμίατρο. Κι από το πουθενά, μας εμφανίζονται τα Civic, τα Insight Green, τα CRZ, τα CRV, τα HRV και τα Pilot. Τι να πεις… Στην ίδια κατηγορία και η Mitsubishi. Με εξαίρεση τα 3000GT, τα Eclipse και τα Galant, τι να πρωτοαναφέρω από ασχήμια; Τα Colt, τα Lancer, τα Space Star, τα Pajero, τα Outlander, τα Mirage ή τα MiEV; Όσο για τα Lancer EVO, άλλο ομορφιά και άλλο οδηγική συμπεριφορά, μην μπερδευόμαστε. Για τη Subaru δε θα πω πολλά, πέραν ότι το μόνο όμορφο αυτοκίνητό της ήταν το Impreza 22B, που από μόνο του δεν μπορεί να αντισταθμίσει την ασχήμια των υπολοίπων Impreza, των Forester, των Tribeca και των υπολοίπων. Η Mazda στο μυαλό μου υπάρχει μόνο για τη δεύτερη γενιά του RX-7. Το πρώτο RX-7 είναι σαν τη σφήνα που βάζουμε στις πόρτες, το RX-8 μου θυμίζει χελώνα, το MX-5 είναι για αυτούς που δεν μπορούν να πάρουν Porsche, το 6 είναι σαν κακό κακέκτυπο του Opel Insignia. Για τα υπόλοιπα δε μιλώ καν, είναι πολλά τα κουλά της εταιρείας αυτής. Κατά τη γνώμη μου, η Suzuki δεν έχει φτιάξει ούτε ένα όμορφο αυτοκίνητο, οπότε γιατί να αναφέρω όλα τα άσχημα χωρίς λόγο;

Στην ίδια κατηγορία κατατάσσω και τους Κορεάτες της Hyundai και της KIA. Ούτε ένα όμορφο αυτοκίνητο δεν μπορώ να βρω εκεί, οπότε φεύγουμε και από αυτήν τη χώρα.

Με τα αυστραλιανά αυτοκίνητα ομολογώ ότι δεν έχω ασχοληθεί ποτέ. Ξέρω μόνο τις Holden και FPV, και αυτές ως θυγατρικές των General Motors και Ford αντίστοιχα. Βασικά, το μόνο αυστραλιανό αυτοκίνητο που ξέρω και θεωρώ όμορφο είναι το Ford Falcon XB GT Coupe του 1973, κι αυτό γιατί πρωταγωνιστούσε στη σειρά ταινιών Mad Max, που είναι από τις πιο αγαπημένες μου.

Συνεχίζοντας ανατολικά της Ανατολής, καταλήγουμε στη Δυτική Ακτή της Βόρειας Αμερικής. Η Αμερική βρίθει από άσχημα αυτοκίνητα, λόγω της ύπαρξης των τριών μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών και των θυγατρικών τους, και φυσικά πάρα πολλών μικρών.

Η πρώτη μου στάση στο δρόμο των αυτοκινητοβιομηχανιών του Ντιτρόιτ θα είναι η General Motors και η οικογένειά της. Δυστυχώς για τη GM, η Pontiac κατέχει τα πρωτεία των απίστευτα τραγικών σχεδίων. Και δεν το λέω εγώ, το λέει όλος ο κόσμος. Με “αστέρια” όπως το Aztec, το Grand Am, το Sunfire, το Solstice, το Trans Sport, το G6, το Montana και πάει λέγοντας, ο K.I.T.T., δηλαδή το Trans Am, και η μικρή παρέα του έμειναν να παλεύουν μόνοι τους. Τα GTO, τα Firebird, ούτε καν τα G8 GXP δεν μπόρεσαν να σώσουν την παρτίδα για την Pontiac, η οποία τελικά έβαλε λουκέτο και γλύτωσε εαυτόν και υμάς από την ασχήμια των μοντέλων της. Η αδερφή της Pontiac, Chevrolet, έχει κάνει κι αυτή το κουμάντο της κι έχει πάρει το μερίδιο της πίτας της ασχήμιας. Νομίζετε ότι οι Corvette και τα Camaro είναι όμορφα; Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Όμως, μην ξεχνάτε και τα “διαμάντια” τύπου SSR, El Camino, Avalanche, Chevette, Vega, Citation, Monte Carlo, Impala (όχι όλα), Convair, Celebrity. Από τότε δε που το σήμα της “φορέθηκε” και στα Daewoo για να μπει στην ευρωπαϊκή αγορά, χάθηκε η μπάλα. Η άλλη αδερφή, η πιο ακριβή κι ακριβοθώρητη, η Cadillac, έχει φροντίσει κι αυτή να μας αφήσει ευχάριστες αναμνήσεις γέλιου με τις γκάφες της. Τι να αναφέρω και τι να αφήσω; Τη CTS; Τη Seville; Τη Deville; Τις αποτυχημένες προσπάθειες για οχήματα Opel με σήματα Cadillac; Μονή εξαίρεση, τα αμφιλεγόμενα Eldorado. Κρίμα, γιατί θεωρείται και πολυτελής μάρκα. Οι τρεις μικρότερες αδερφές της οικογένειας, η Buick, η Oldsmobile και η Saturn έχουν κάνει κι αυτές τα μαγικά τους για να μείνουν στην ιστορία, με τις δυο τελευταίες να έχουν βάλει πλέον λουκέτο και την Buick να πουλάει τα αυτοκίνητα της Opel (σ.σ. Η Opel είναι κι αυτή θυγατρική της GM) με δικά της σήματα στην αμερικανική ήπειρο. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη Hummer με τις “ομορφιές” της: Η1, Η2, Η3. Το Η1 είναι μόνο για πόλεμο, το Η2 για τους gangsters που θεωρούν την Porsche Cayenne πολύ μικρή και το Η3 είναι για αυτούς που δεν έχουν αρκετά χρήματα για να πάρουν το Η2. Απλά πράγματα. Η επιλογή δική σας.

Πηγαίνοντας λίγο πιο δίπλα, θα συναντήσουμε την οικογένεια της Ford. Όχι τόσο πολυμελής όπως η General Motors, αλλά με εξίσου πετυχημένες σχεδιαστικές γκάφες. Οι Mustang (όχι όμως όλες), τα Thunderbird (όχι όμως όλα), τα Torino και φυσικά το απίστευτο GT40 είναι από τα πιο όμορφα οχήματα του κόσμου, όχι μόνο της Ford. Αλλά κάπου εκεί αρχίζει η κακοποίηση. Τα περισσότερα αμερικανικά Ford είναι αυτά που προσωπικά αποκαλώ «Και μη χειρότερα». Πρώτο και καλύτερο το Pinto, που εκτός από κακάσχημο ήταν και δολοφονικό, καθώς εκρήγνονταν κι έκαιγε τους επιβάτες του ζωντανούς. Και μετά το χάος: EXP, Tempo, Taurus, Crown Victoria (αν και η δεύτερη γενιά είναι αμφιλεγόμενη, πάει κάπως προς το όμορφο), Scorpio, Forte, Explorer, Excursion. Σταματάω εδώ γιατί υπάρχουν και οι θυγατρικές Lincoln και Mercury. Η Lincoln έχει κατά τη γνώμη μου αμφιλεγόμενες κατασκευές. Το Navigator, ας πούμε, προσωπικά μου αρέσει, όπως και τα παλιά Continental και οι λιμουζίνες Town Car (όχι όμως όλες). Αλλά από αποτυχημένα σχέδια, άλλο τίποτα. Ούτε εδώ μπαίνω στον κόπο να τα απαριθμήσω. Αν ψάξετε στο Internet για άσχημα Lincoln, θα φρικάρετε με τις εικόνες που θα δείτε. Το ίδιο ισχύει και για τη Mercury. Με εξαίρεση τα muscle cars Cougar και Cyclone Spoiler II της δεκαετίας του 1960, δε νομίζω ότι υπάρχει άλλο όμορφο Mercury, αφού σχεδόν όλα ήταν Ford με σήματα Mercury. Ειδικά εκείνο το Sable από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, εφιάλτης σκέτος…

Πιο κάτω στη λεωφόρο των Μεγάλων της Αμερικής, θα συναντήσουμε και την τρίτη αδερφή, την Chrysler και την οικογένειά της. Και πάλι όχι τόση ασχήμια όπως στην General Motors, αλλά έχουνε κι αυτοί τα “διαμάντια” τους. PT Cruiser, 300M και 300C, Sebring, LeBaron κι εκείνο το μινιβάν του οποίου το όνομα δεν ανακαλώ αυτή τη στιγμή, αλλά είχε κυκλοφορήσει και στη χώρα μας. Προσωπικά, δε θεωρώ κανένα Chrysler όμορφο. Από την άλλη, αν “πιάσουμε” τις θυγατρικές Dodge και Plymouth, θα βρούμε πολλά παραδείγματα ομορφιάς, ειδικά στα muscle cars της δεκαετίας του 1960. Το Dodge Charger R/T των Dukes of Hazzard το θυμόσαστε; Το Dodge Challenger του Vin Diesel στο Fast and Furious; Το Coronet ήταν επίσης όμορφο αυτοκίνητο. Και μετά η καταστροφή. Το Dart, το Demon, το Nitro, το Caliber, το Avenger, το Fury, το Magnum και πόσα αλλά. Η δε Plymouth βάλθηκε να τρελάνει τον κόσμο με το Prowler. Ακόμα αναρωτιούνται τι ακριβώς ήταν αυτό. Όσοι ασχολήθηκαν με τα muscle cars των δεκαετιών 1960-1970, σίγουρα γνωρίζουν τα Roadrunner, τα GTX, τα Barracuda. Ακόμα και η Christine του Stephen King, το δολοφονικό Fury της ομώνυμης ταινίας, ήταν σχετικά όμορφο. Ακόμα και το Superbird που μπήκε στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες ως το αυτοκίνητο με τη μεγαλύτερη εργοστασιακή αεροτομή, ήταν αμφιλεγόμενα όμορφο, παρόλο που έμοιαζε με το γνωστό καρτούν Roadrunner ή Beep-Beep, το οποίο και “έφερε” ως σήμα του. Όταν όμως πέθαναν οι δεινόσαυροι της κατηγορίας των muscle cars, προφανώς πέθανε και η επιθυμία της Plymouth για όμορφα αυτοκίνητα, μη σας πω και η επιθυμία για ζωή γενικότερα. Η συνέχεια γνωστή και η παραμικρή αναφορά καθίσταται άνευ σημασίας. Βέβαια, αν δούμε και την Jeep, την εταιρεία που έδωσε το όνομά της σε μια ολόκληρη κατηγορία οχημάτων, εκεί να δείτε κλάμα. Προσωπικά, δεν είμαι φίλος αυτού του τύπου οχημάτων και δεν μπορώ να βρω ούτε ένα όμορφο Jeep. Ούτε Renegade, ούτε Wrangler, ούτε Cherokee, ούτε Compass. Ουδέν νεώτερον από το Jeep-ικόν μέτωπον…

Πέραν των Μεγάλων Τριών της Αμερικής, υπήρξαν και κάποιες μικρές αυτοκινητοβιομηχανίες που ζήλεψαν την επιτυχία των μεγάλων στα αποτυχημένα σχέδια. Το πιο τρανό παράδειγμα αυτών ήταν η AMC (American Motors Corporation), η οποία από το 1954 έως το 1988 που σταμάτησε τη λειτουργία της, είχε “δωρίσει” στον κόσμο αυτοκίνητα απίστευτης ασχήμιας. Με εξαίρεση τα Rebel “The Machine”, AMX, Matador και Javelin που ήταν όμορφα κατά γενική ομολογία, τα Pacer, Rambler, Gremlin, Spirit, Metropolitan, Hornet, Eagle, Concord, Cavalier, Amitron, Ambassador, προκαλούν ακόμα ρίγη σχεδιαστικής απέχθειας στους απανταχού αυτοκινητόφιλους. Ακόμα και στη δεύτερη συνέχεια της ταινίας κινούμενων σχεδίων «Cars» (Αυτοκίνητα), κάποια μοντέλα της AMC χρησιμοποιήθηκαν στους ρόλους των κακών! Ένα ακόμα παράδειγμα πραγματικής ασχήμιας ήταν και το Bricklin SV-1, το οποίο μάλλον ήθελε να μοιάσει σε Corvette Stingray, αλλά κάπου χάθηκε στην πορεία και βγήκε αυτό που βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Η πλάκα βέβαια είναι ότι στη “λίστα” με τα πιο άσχημα αυτοκίνητα (σ.σ. όχι τη δική μου, αλλά οφείλω να το παραθέσω) συμπεριλαμβάνεται κι ένας θρύλος, το DeLorean DMC12 που έγινε γνωστό μέσα από τις ταινίες «Back to the Future» (Επιστροφή στο Μέλλον), ως Μηχανή του Χρόνου. Προσωπικά, το θεωρώ πολύ όμορφο αυτοκίνητο, ειδικά για την εποχή του. Η “λίστα” αυτη περιλαμβάνει κι άλλα αυτοκίνητα που προσωπικά θεωρώ όμορφα, όπως το Mossler MT-900, το Falcon F7, το Fisker Karma (σ.σ. άσχετα αν δεν το “πάω” λόγω ηλεκτροκινητήρα), τα Tesla Roadster και Model S, τα SSC (Shelby Sports Cars) Aero και Tuatara, το Vector W8…

Αυτό είναι το τέλος του πρώτου μέρους του αφιερώματος στην αυτοκινητιστική ομορφιά και ασχήμια. Στο δεύτερο μέρος θα “πιάσω” αποκλειστικά την ευρωπαϊκή ήπειρο και τα “διαμάντια” της. Και, πιστέψτε με, δε θα μείνει κανένας όρθιος…

Editor: Ματθαίος Μ.

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και τις δημοσιεύσεις μας!