Πώς το παίξιμο των ντραμς αλλάζει τον εγκέφαλο

Ο κινητικός συντονισμός όσων παίζουν ντραμς υπερβαίνει κατά πολύ αυτόν των μουσικά ανεκπαίδευτων ανθρώπων, επιτρέποντας την ταχύτερη ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των δυο ημισφαιρίων του εγκεφάλου.

Η δομή και η λειτουργία των εγκεφάλων των ανθρώπων που παίζουν ντραμς σε χρόνια βάση, διαφέρουν από αυτούς των ανθρώπων με μη μουσικές τάσεις. Τα αποτελέσματα μιας μελέτης από το Πανεπιστήμιο του Μπόχουμ στη Γερμανία υποδηλώνουν ότι όσοι παίζουν ντραμς έχουν λιγότερες αλλά παχύτερες ίνες στην κύρια συνδετική οδό μεταξύ των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου. Επίσης, οι περιοχές του εγκεφάλου τους, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την κίνηση είναι οργανωμένες με πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Αυτό είναι το συμπέρασμα της ερευνητικής ομάδας με επικεφαλής την Δρ. Λάρα Σλάφκε μετά από τη διεξαγωγή μελέτης χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της μαγνητικής τομογραφίας (MRI).

Είναι η πρώτη φορά που οι ντράμερς γίνονται αντικείμενο μελέτης

Εδώ και καιρό είναι γνωστό ότι το παίξιμο ενός μουσικού οργάνου μπορεί να αλλάξει τον εγκέφαλο μέσω νευροπλαστικών διαδικασιών, δηλώνει η Σάρα Φρίντριχ, η οποία έγραψε τη πτυχιακή εργασία της σχετικά με αυτό το θέμα. Ωστόσο, δεν είχε μέχρι σήμερα πραγματοποιηθεί καμία έρευνα αναφορικά με τους ντράμερς, προσθέτει.

Οι ερευνητές από το Μπόχουμ ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για αυτή την ομάδα επειδή ο κινητικός συντονισμός τους υπερβαίνει κατά πολύ αυτόν των μουσικά ανεκπαίδευτων ανθρώπων. Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να εκτελούν λεπτές κινητικές ασκήσεις μόνο με το ένα χέρι και παρουσιάζουν δυσκολία να παίζουν διαφορετικούς ρυθμούς χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα και τα δύο χέρια τους, εξηγούν οι ερευνητές. Οι ντράμερς μπορούν να εκτελέσουν κινήσεις οι οποίες είναι αδύνατες για τους μουσικά ανεκπαίδευτους ανθρώπους.

Μετά το παίξιμο ντραμς πραγματοποιήθηκε σάρωση εγκεφάλου

Σκοπός της έρευνας ήταν η απόκτηση νέων γνώσεων σχετικά με την οργάνωση πολύπλοκων κινητικών διαδικασιών στον εγκέφαλο, μέσω του προσδιορισμού των αλλαγών που προκαλούνται στον εγκέφαλο από αυτή την εκπαίδευση. Οι ερευνητές εξέτασαν 20 επαγγελματίες ντράμερς οι οποίοι έπαιζαν κατά μέσο όρο 17 χρόνια και που έκαναν εξάσκηση για περισσότερες από δέκα ώρες την εβδομάδα.

Τους εξέτασαν χρησιμοποιώντας διάφορες τεχνικές απεικόνισης μαγνητικού συντονισμού οι οποίες παρείχαν πληροφορίες για τη δομή και τη λειτουργία του εγκεφάλου τους. Στη συνέχεια, συνέκριναν τα δεδομένα με τις αξιολογήσεις 24 μουσικά ανεκπαίδευτων συμμετεχόντων από την ομάδα ελέγχου. Στο πρώτο στάδιο της μελέτης και οι δύο ομάδες έπαιξαν ντραμς με σκοπό τον έλεγχο των ικανοτήτων τους ενώ στη συνέχεια υπεβλήθησαν σε μαγνητική τομογραφία.

Αποτελεσματικότερη κινητική επεξεργασία

Οι ντράμερς παρουσίασαν σαφείς διαφορές στο εμπρόσθιο μέρος του μεσολοβίου, μια δομή του εγκεφάλου η οποία συνδέει τα δύο ημισφαίρια και του οποίου το μπροστινό τμήμα είναι υπεύθυνο για τον κινητικό σχεδιασμό. Τα ευρήματα έδειξαν ότι οι ντράμερς είχαν λιγότερες αλλά παχύτερες ίνες σε αυτή τη σημαντική συνδετική οδό μεταξύ των ημισφαιρίων του εγκεφάλου. Αυτό επέτρεπε στους μουσικούς να ανταλλάσσουν πληροφορίες μεταξύ των ημισφαιρίων πιο γρήγορα από ό, τι η ομάδα ελέγχου.

Η δομή του μεσολοβίου προέβλεπε επίσης την απόδοση στο τεστ: όσο υψηλότερη ήταν η μέτρηση του πάχους των ινών του μεσολοβίου, τόσο καλύτερη ήταν η απόδοση ως προς το παίξιμο των ντραμς.

Επιπλέον, ο εγκέφαλος των ντράμερς ήταν λιγότερο δραστήριος κατά την εκτέλεση κινητικών ασκήσεων από ό,τι ο εγκέφαλος των συμμετεχόντων στην ομάδα ελέγχου. Αυτό το φαινόμενο αναφέρεται ως αραιή δειγματοληψία: μια πιο αποτελεσματική οργάνωση του εγκεφάλου στις περιοχές οι οποίες είναι υπεύθυνες για την κίνηση οδηγεί σε μικρότερη ενεργοποίηση στους επαγγελματίες.

Πηγή: Psychologynow.gr