Gossip
Πόπη Τσαπανίδου: « Έμεινα πολύ μικρή μόνη, με τις ευθύνες τριών παιδιών…»
Συντάκτης |
Η γνωστή δημοσιογράφος Πόπη Τσαπανίδου, σε συνέντευξη της που παραχώρησε στον Μαρίνο Βυθούλκα και το περιοδικό People, μίλησε για τη ζωή, τις δυσκολίες και το ξεκίνημα της.
Η Πόπη Τσαπανίδου είπε μεταξύ άλλων…
«Έχω βρεθεί σε εμπόλεμες ζώνες, έχω κάνει πολλές συνεντεύξεις και θυμάμαι αρκετά περιπετειώδη περιστατικά που βίωσα σε αυτή τη δουλειά, όπως για παράδειγμα μια χρονιά στην Ξάνθη που εργαζόμουν ως ρεπόρτερ στο Mega και ανέβηκα σε στρατιωτικό ελικόπτερο, προκειμένου να καλύψουμε τις πλημμύρες. Κάποια στιγμή τα πράγματα δυσκόλεψαν πάρα πολύ και σχεδόν με τράβηξαν από το έδαφος για να ανέβω στο ελικόπτερο, διότι ο καιρός είχε χειροτερέψει και έπρεπε απογειωθούμε και να φύγουμε από το σημείο. Ακόμα μια συνάντηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν εκείνη με τον διπλωμάτη και πολιτικό Έντβαρντ Σεβαρντνάτζε, ο οποίος την περίοδο 1985-1991 ήταν ο πανίσχυρος υπουργός εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης. Ήμουν μόλις 25 χρονών.
Όντως έμεινα πολύ μικρή μόνη, με τις ευθύνες τριών παιδιών. Η οικογένειά μου είχε τα απαραίτητα και πέρα από την απεριόριστη αγάπη και την απέραντη ψυχική και συναισθηματική στήριξη, δεν μπορούσαν να με στηρίξουν οικονομικά. Έπρεπε μόνη μου να βρω τα πατήματά μου σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπως είναι αυτό της δημοσιογραφίας. Ρίσκαρα, διότι πήγαινα στο άγνωστο, με σκοπό να ξεχωρίσω από την μάζα και να εξελιχθώ επαγγελματικά. Και όλο αυτό δεν έγινε για προσωπικό όφελος και ματαιοδοξία, αλλά και για να φροντίσω την οικογένειά μου. Αυτό ήταν το πρωταρχικό μου μέλημα. Η δική μου εμπειρία έδειξε πως μόνο όταν ρισκάρεις και δεν μένεις στάσιμος πας μπροστά.
Ο δικός μου καθοδηγητής ήταν ένας καλοσυνάτος παππούς, φίλος της μητέρας μου, ο οποίος πέθανε σε ηλικία πάνω από εκατό ετών όταν εγώ ήμουν περίπου επτά. Αυτός λοιπόν ο παππούς, ταξίδευε συχνά στο Θιβέτ και όταν επέστρεφε μου έφερνε παιδικά βιβλία για yoga. Αυτά τα βιβλία με έμαθαν ασυναίσθητα να κάνω διαλογισμό, να φροντίζω το σώμα μου να βάζω στόχους και να ονειρεύομαι από μικρό παιδί. Εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να τα καταλάβω και να τα συνειδητοποιήσω, αλλά στην πορεία της ζωής μου, ανακάλεσα πολλά πράγματα από τα ‘’σποράκια’’ που μου έδινε τότε αυτός ο οικογενειακός φίλος της μητέρας μου. Σποράκια γνώσης που χωρίς να το καταλαβαίνω, μου άνοιγαν τον ορίζοντα. Τα δύσκολα που έρχονται, πάντα τα παρομοιάζω με μια τρικυμία και εγώ να είμαι πάνω σε μια βάρκα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων, έχει μέσα του κάποια σωσίβια, τα οποία και θα πιάσει για να σωθεί από την τρικυμία. Απλά δεν ψάχνει να τα βρει. Τα βιβλιαράκια του παππού που μου έφερνε από το Θιβέτ, ήταν το δικό μου σωσίβιο. Ως μητέρα, αυτά τα σποράκια, έδωσα και εγώ στα δικά μου παιδιά, ώστε να τους αφαιρέσω το φόβο και να τους εξηγήσω πως στην ζωή μπορούν να καταφέρουν τα πάντα.
Τα παιδιά μου γνώριζαν πως η φύση της δουλειάς μου, απαιτούσε πολλές ώρες εκτός σπιτιού. Ποτέ δεν τους είπα ψέματα και δεν ήμουν από τις μαμάδες που προσποιούταν πως είναι ξεκούραστη και χαλαρή, ενώ ήταν κομμάτια. Προσπάθησα, όμως, πολύ να μην ακυρώνω πράγματα, τα οποία τους έταζα, όπως προσπάθησα πολύ να μην με έχουν και ως πρότυπο. Αυτό το πρότυπο της μάνας που πέφτει βαρύ στα κορίτσια. Σαφώς και περάσαμε και εμείς τις δυσκολίες στην επικοινωνία μας. Εδικά η μεγάλη μου κόρη, πέρασε ζόρικη εφηβεία, καθώς είχε βιώσει και την απώλεια του πατέρα της. Οι δίδυμες, με λυπήθηκαν λίγο.
Πλέον οι περισσότεροι κάνουν ρεπορτάζ από το google και τα social media.
Έχεις δει πολλούς στην τηλεόραση που σηκώνονται και φεύγουν από την θέση τους, ενώ όλα είναι μια χαρά; Απλά, δεν αντέχω την στασιμότητα. Θέλω να εξελίσσομαι. Και η εξέλιξη συμβαίνει όταν μια ομάδα ανθρώπων, κάνει κάτι παραπάνω. Όταν σε μια επαγγελματική συνθήκη δεν υπάρχουν τονωτικές ενέσεις, αισθάνομαι ότι πνίγομαι και κοροϊδεύω τον κόσμο. Γι αυτό και πάντα προσπαθούσα να κάνω το κάτι παραπάνω. Τα τελευταία 3-4 χρόνια σκεφτόμουν να σταματήσω να κάνω τηλεόραση.
Η τελευταία μου συνεργασία ήταν στην διεύθυνση του One. Στήσαμε κάτι από την αρχή και το αποτέλεσμα που βγήκε έχει διαφορά από τα υπόλοιπα κανάλια όσον αφορά την αισθητική. Αφού το κάναμε, αποχώρησα. Δεν με ενδιαφέρει να μείνω στην τηλεόραση και να κάνω κάτι που δεν θα μπορεί να γίνει όπως θέλω. Πλέον οι περισσότεροι κάνουν ρεπορτάζ από το Google και από τα social media. Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Δημοσιογραφία σημαίνει να βρίσκομαι στην πηγή του ρεπορτάζ. Γνωρίζω πως τα μέσα έχουν λιγοστέψει, όπως και τα χρήματα, αλλά εγώ τέτοιου είδους εκπομπή δεν επιθυμώ να κάνω. Γι αυτό και αποφάσισα να σταματήσω.
Και για να είμαι ξεκάθαρη: Την τηλεόραση την έβλεπα πάντα ως δουλειά. Το κομμάτι της προβολής πάντα με καταπίεζε. Ήταν το χειρότερό μου να βάφομαι, να χτενίζομαι και να βγαίνω αλλιώς από ότι είμαι, διότι κανονικά είμαι αυτό που βλέπεις τώρα. Ακόμα και αυτή η διαδικασία της επιμέλειας της εικόνας μου έπεφτε πολύ βαριά. Αισθάνομαι μεγάλη ευθύνη απέναντι στον κόσμο και θεωρώ πως πρέπει να είμαστε απλοί, προσιτοί και αληθινοί απέναντι στους τηλεθεατές ακόμα και με την εικόνα που βγάζουμε προς τα έξω».
