Μια αλλιώτικη άνοιξη με ελπίδα τις αξίες μας

Ν’ αγκαλιάζουμε με τα λόγια μας, να λέμε μια γλυκιά κουβέντα, να ακούμε, να συνομιλούμε, να γελάμε, να μένουμε ενωμένοι έστω και από μακριά..

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.. Και τότε όλα τα βράδια κι όλα τ’ άστρα και όλα τα τραγούδια θα’ ναι δικά μας.

Τάσος Λειβαδίτης

Από την Ιωάννα Καπετανάκου | Ψυχολόγο – Συστημική οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια

Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το κείμενο. Με ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Σκέφτομαι όλες αυτές τις δύσκολες ώρες που περνά η χώρα μας και ο πλανήτης μας… Ήρθε μια στιγμή που κανείς ίσως δε φανταζόταν. Μέσα σε λίγες μέρες οι ζωές μας έχουν αλλάξει και σ’ αυτή την αλλαγή έρχονται ανισορροπίες.

Άγχος, αγωνία, ανησυχία, ανασφάλεια, αμφιβολία, αβεβαιότητα, απομόνωση, μοναξιά..

Όλα αυτά μας αποσταθεροποιούν, μας φοβίζουν, μας τρομάζουν.. Για όλους μας είναι στιγμές πρωτόγνωρες, καινούριες.. Είναι δύσκολο να μην κάνουμε άσχημες σκέψεις, μα είναι και το πιο φυσιολογικό. Το μυαλό τρέχει. Νιώθουμε θλίψη, φόβο, θυμό, δυσφορία. Και πώς να μη νιώθουμε, όταν αισθανόμαστε ότι στερούμαστε την ελευθερία μας; Είναι μια σκληρή πραγματικότητα αυτή που ζούμε.

Σε κάποιους διακινεί δύσκολα και σκοτεινά συναισθήματα.

Η σκέψη και μόνο ότι απειλείται η υγεία μας είναι έντονα δύσκολη και τρομακτική. Υπάρχουν άνθρωποι με ήδη προϋπάρχοντα ψυχικά ζητήματα ή σωματικά. Εκείνοι χρειάζονται ακόμα περισσότερη στήριξη και φροντίδα. Και εδώ είναι που χρειάζεται να συναισθανθούμε τον πόνο που νιώθει ο άλλος και να τον ανακουφίσουμε από αυτόν.

Για να αντιμετωπίσουμε την νέα πραγματικότητα σκέφτομαι ότι ίσως χρειάζεται να εστιάσουμε στο τώρα, στο σήμερα, στο παρόν. Για όλη αυτή την κατάσταση που δε μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο θα διαρκέσει αισθάνομαι ότι οι αξίες μας μπορούν να γίνουν αρωγός για να διαχειριστούμε την κρίση… Ή ίσως είναι μια ευκαιρία να αναδυθούν κι άλλες.

Αλληλεγγύη.

Μεγάλη λέξη. Να μπορούμε να βοηθάμε τον διπλανό μας, τον συνάνθρωπο μας, τον άνθρωπο μας.. Την δείχνουμε σε στιγμές δύσκολες, αδύναμες. Εκεί βγαίνει και είναι τόσο δυνατή σαν λέξη, αλλά και σαν πράξη. Να νοιάζεσαι τον άλλον.

Οικογένεια. Συντροφικότητα.

Ξαφνικά είμαστε όλη μέρα με τον άνθρωπό μας, με τα παιδιά μας. Τι τεράστια, μεγάλη ευκαιρία είναι αυτή! Το επιζητούσαμε χωρίς να μπορούμε να το έχουμε και τώρα ήρθε. Παρά την δύσκολη συνθήκη. Ερχόμαστε κοντά με τους ανθρώπους μας, μας δίνεται η δυνατότητα να ξαναγνωριστούμε, να περάσουμε χρόνο μαζί, να αφηγηθούμε ιστορίες, να μιλήσουμε.

Μας βοηθάνε οι ιστορίες να έρθουμε πιο κοντά, να ενωθούμε. Ο Μενέλαος Λουντέμης λέει: μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.

Θα συγκρουστούμε το ξέρουμε, θα έρθουμε σε επαφή και με τα δύσκολα κομμάτια της επικοινωνίας. Θα δυσκολευτούμε, αλλά θα έχουμε την ευκαιρία να συνδεθούμε, να αισθανθούμε και να συναισθανθούμε, να μοιραστούμε. Αλλά θα αγαπηθούμε κιόλας, θα ακούσουμε τι έχει να πει ο ένας στον άλλον, θα επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας. Πόσα μπορεί να μας δώσει αυτή η καινούρια καθημερινότητα!

Αποδοχή.

Συνειδητοποιούμε ότι δε μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα.. Η πανδημία που ήρθε ήταν κάτι που κανείς μας δε μπορούσε να φανταστεί, να σκεφτεί, να προβλέψει. Μπορούμε να ελέγξουμε όλα όσα εμείς μπορούμε να κάνουμε και όσα περνάνε από το χέρι μας. Να επικεντρωθούμε στην ατομική μας ευθύνη για το καλό όλων. Να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Ίσως αυτό μας βοηθήσει να είμαστε πιο ήρεμοι και χαλαροί.

Ευγνωμοσύνη.

Ευγνωμοσύνη για αυτά που έχουμε, γι’ αυτά που είχαμε και δεν τα βλέπαμε, δεν τα εκτιμούσαμε. Ευγνωμοσύνη πρωτίστως για την υγεία μας, για τον πολύτιμο χρόνο που μας χαρίζεται με τους αγαπημένους και τα παιδιά μας. Για όλα όσα μπορούμε να σκεφτούμε, να επεξεργαστούμε, να ονειρευτούμε για εμάς, για το αύριο. Για να αναθεωρήσουμε τα πράγματα. Για το επόμενο βήμα, την εξέλιξη μας. Την εσωτερική. Ακόμα κι αν αυτό χρειάζεται να γίνει μέσα από μια δύσκολη διεργασία.

Ναι! Ακόμα και αυτό το βίωμα θα μας εξελίξει.

Δεν θα είμαστε οι ίδιοι μετά από αυτή την καταιγίδα. Αλλά αυτή είναι και η πρόκληση. Να καταφέρουμε να δούμε πόσα δυνατά και φωτεινά κομμάτια έχουμε μέσα μας. Να πιστέψουμε ότι από μια δύσκολη συγκυρία μπορούμε να βγούμε πιο δυνατοί. Εξάλλου, μετά το σκοτάδι έρχεται πάντα το φως. Ίσως το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να αναγνωρίσουμε τι αισθανόμαστε. Και να επιτρέψουμε να το νιώσουμε. Και να μπορέσουμε να το εκφράσουμε.

Να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αισθανθεί και θλίψη και θυμό και φόβο. Και τότε σίγουρα θα νιώσουμε πιο ανάλαφροι. Ίσως και πιο ελεύθεροι. Και όχι τόσο χαμένοι.

Θα ζούμε.

Αυτή είναι η αξία της ζωής. Το νόημα της. Χρειάζεται να μη χάσουμε την πίστη μας.. Χρειάζεται να μη χάσουμε την επαφή μας με τους αγαπημένους μας, με τους δικούς μας ανθρώπους.. Χρειάζεται να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον περισσότερο από πριν, να αλληλοστηρίζομαστε.

Ν’ αγκαλιάζουμε με τα λόγια μας, να λέμε μια γλυκιά κουβέντα, να ακούμε, να συνομιλούμε, να γελάμε, να μένουμε ενωμένοι έστω και από μακριά…

Να δώσουμε νόημα σε αυτό που ζούμε, σε αυτό το απλό, το καθημερινό. Το χρειαζόμαστε για να μπορούμε να παίρνουμε δύναμη μέρα με την μέρα, να αντέχουμε… Να είμαστε άνθρωποι κοντά στους ανθρώπους μας…

Κλείνω με τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Ελύτη που εύχομαι να μας δώσουν περισσότερη δύναμη:

“Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία. Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά. Με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ!
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ!
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς!
Που δε φοβάμαι να θυμάμαι.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω…μερικές φορές.
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν.”