ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ ΚΑΙ ΒΡΕΤΑΝΗ με τον σύλλογο πεζοπορίας και ορειβασίας Τρικάλων

Δεκαήμερο πολιτιστικό ταξίδι στην Νορμανδία και Βρετάνη της Βόρειας Γαλλίας πραγματοποίησε από 14 έως 23 Απριλίου 2014 ο γράφων, μέλος του Συλλόγου Πεζοπορίας Ορειβασίας Τρικάλων, ταξιδευτής του κόσμου.
Η Ιστορία της περιοχής έπαιξε τεράστιο ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ιστορία και εκτός αυτού η περιοχή βρίθει ιστορικών και πολιτιστικών μνημείων της εποχής του Μεσαίωνα, όταν τα ευρωπαϊκά έθνη και κράτη ευρίσκοντο ακόμη σε φάση δημιουργίας.

Το ταξίδι περιελάμβανε εκτός από τετραήμερη παραμονή στην πρωτεύουσα Παρίσι, την Ανατολική Βρετάνη που βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό και ολόκληρη την Κάτω Νορμανδία με επισκέψεις στις σημαντικές πόλεις Τουρ, Καν και Σαν Μαλό, όπως επίσης στις ωραιότατες λουτροπόλεις Ντωβίλ, Τρουβίλ και Ονφλέρ.
Η συντροφιά των 30 συνταξιδιωτών είχε την ευκαιρία να απολαύσει μια υπέροχη εικόνα της γαλλικής υπαίθρου, καταπράσινης, πλήρως καλλιεργημένης(η Γαλλία είναι ο σιτοβολών της Ευρώπης και διάστικτης από δάση και άλση.

Η Νορμανδία κατακτήθηκε από Νορμανδούς της Σκανδιναβίας τον 9ο αιώνα και για τέσσερις αιώνες ήταν ανεξάρτητη από τον βασιλιά της Γαλλίας. Ήταν πατρίδα του περίφημου Γουλιέλμου του Κατακτητή, ο οποίος το 1066 οδηγώντας μια στρατιά Νορμανδών και άλλων τυχοδιωκτών εισέβαλε και κατέκτησε την Αγγλία, ερημώνοντας την δύστυχη χώρα. Για πολλά χρόνια το ενωμένο βασίλειο Νορμανδίας-Αγγλίας είχε ως βάση την Νορμανδία, πλην όμως όταν η βάση άλλαξε και έγινε το Λονδίνο, οι Άγγλοι βασιλείς θεωρούσαν πάντα την Νορμανδία ως νόμιμη κτήση τους. Αποτέλεσμα, το ξέσπασμα του Εκατονταετούς Πολέμου(1306-1429) μεταξύ Άγγλων και Γάλλων με μήλο της έριδος την Νορμανδία.
Η Ιωάννα της Λωραίνης (Jeanne d’Arc) και η γενναιότητα των Γάλλων έδιωξαν τους Άγγλους και αργότερα με την ενσωμάτωση της Ακιτανίας (περιοχή Μπορντώ) η Γαλλία έφθασε επιτέλους στην εθνική και εδαφική της ολοκλήρωση.

H ανάγκη όμως για άμυνα από βόρειους εχθρούς και ο κληρονομικός φόβος των Άγγλων οδήγησαν στην απόφαση κατασκευής οχυρωματικών έργων και κάστρων κατά μήκος του ποταμού Loire (Λίγηρα).Είναι ακριβώς τα περίφημα Κάστρα του Λίγηρα, τα οποία οι σύγχρονοι επισκέπτες θαυμάζουν σήμερα.
Η συντροφιά μας επεσκέφθη τα κάστρα του Chabord  (Σαμπόρ) και Amboise (Αμπουάζ), όπως και την γραφική πόλη Blois (Μπλουά) με χαρακτηριστικό επίσης κάστρο. Τα κάστρα αυτά, έργα κυρίως Γάλλων βασιλέων, αποτελούν πλέον τουριστικούς προορισμούς. Η νοσταλγία της Μοναρχίας παραμένει έντονη στην Νορμανδία. Η περιοχή έμεινε έξω από τα γεγονότα και το πνεύμα της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 και υπέστη σε μικρότερο βαθμό την Τρομοκρατία του Ροβεσπιέρου.

Εξαίσια εμπειρία για όλους ήταν επίσης η επίσκεψη στο Μοναστήρι Mont Saint Michel (Αρχάγγελος Μιχαήλ).
Μνημείο μοναδικό και τεράστιο τύπου πυραμίδας, κτισμένο σε γρανιτώδη βράχο, προστατευμένο, εκτός από ισχυρά στρατιωτικού τύπου τείχη και από την παλίρροια του Ατλαντικού, το μοναστήρι άρχισε να κτίζεται το 708 και μέχρι το μέσον του 13ου αιώνα πήρε την σημερινή του μορφή. Εθνικό οχυρό και ιερό του γαλλικού έθνους, αντιμετώπισε τις επιθέσεις των Άγγλων κατά τον Εκατονταετή και σήμερα προστατεύεται(μαζί με τα Κάστρα του Λίγηρα)από την UNESCO.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η σημαντική πόλη Saint Malo (Σαν Μαλό) της Ανατολικής Βρετάνης, έδρα κουρσάρων κατά τον 17ο και 18ο αιώνα.
Οι Βρετόνοι (Britons) είναι απόγονοι Κελτών, θεωρούν εαυτούς κάτι ξεχωριστό από τους υπόλοιπους Γάλλους (όπως και οι Κορσικανοί) και έδωσαν το όνομά τους στην Βρετανία, όταν πλήθη Κελτών από την Βρετάνη κατέκλυσαν την Βρετανία αιώνες πριν τους Ρωμαίους.

Μετά την γαλλική ενοποίηση το Σαν Μαλό έγινε ορμητήριο κουρσάρων του Ατλαντικού, τα τείχη της στέκουν ακόμη εκεί και περιστοιχίζουν την παλαιά πόλη.
Οι κουρσάροι ήταν στην πραγματικότητα πράκτορες και μισθοφόροι των Άγγλων, Γάλλων και Ολλανδών βασιλέων, οι οποίοι, μέσω της πειρατείας και αρματώνοντας πλοία και πειρατές επεδίωκαν να αποσπάσουν τμήματα του ισπανικού εμπορίου και να αποδυναμώσουν την Ισπανία που τότε κυριαρχούσε στον Νέο Κόσμο.

Από την Βρετάνη ξεκίνησαν επίσης σπουδαίοι Γάλλοι θαλασσοπόροι, όπως ο Μαλουΐν και ο Καρτιέ, οι οποίοι χαρτογράφησαν και αποίκισαν για λογαριασμό της Γαλλίας το Κεμπέκ του Καναδά.
Η μεγαλύτερη όμως συγκίνηση του γράφοντος ήταν η επίσκεψη στην παραλιακή πόλη Αrromanches (Aρομάνς), όπου ευρίσκεται η Ακτή Gold (Γκολντ), ονομασθείσα έτσι κωδικά από τους Καναδούς και  Άγγλους, οι οποίοι αποβιβάστηκαν εκεί την 6|6|1944,μαχόμενοι εναντίον των Γερμανών.

Η απόβαση έγινε και σε άλλες ακτές της Νορμανδίας και αντιμετώπισε λυσσαλέα αντίσταση.10.000 νεκροί Σύμμαχοι ήταν ο φόρος αίματος μόνο την πρώτη ημέρα ,κατάφεραν όμως να διασπάσουν το Τείχος του Ατλαντικού και μετά από 11 μήνες να υποχρεώσουν την χιτλερική Γερμανία σε παράδοση άνευ όρων.
Ο γράφων συνήθως δεν περιγράφει, ούτε δημοσιεύει τα αμιγώς τουριστικά ταξίδια του. Πλην όμως, οι αναγνώστες ας εκλάβουν αυτό το άρθρο ως ελάχιστο φόρο τιμής για τα νέα παιδιά που τότε ξεπήδησαν από τα κύματα του Ατλαντικού και έδωσαν την ζωή τους για να απελευθερωθεί η Ευρώπη (και η Ελλάδα επίσης)από το χειρότερο καθεστώς που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Στο Μουσείο Memorial της Καν υπάρχουν αυθεντικά κείμενα, φωτογραφίες και αντικείμενα της χιτλερικής εποχής που πιστοποιούν το μέγεθος της φρίκης και την σκληρότητα του αγώνα.

Η μεγαλύτερη συγκίνησή μου ήταν όταν είχα την τύχη να σφίξω το χέρι ενός βετεράνου Άγγλου πολεμιστή του Ιουνίου 1944,ο οποίος εκείνη την ημέρα στο Memorial έδινε συνέντευξη.
Δράττομαι της ευκαιρίας να εκφράσω την λύπη μου διότι στην πατρίδα μας υπάρχουν νοσταλγοί και θαυμαστές ενός τέτοιου ολοκληρωτικού καθεστώτος όπως το ναζιστικό και αντιπροσωπεύονται στην ελληνική Βουλή. Όσο μεγάλη και να είναι η οργή κάποιων για τα αμαρτήματα της Μεταπολίτευσης, αυτό είναι ανεπίτρεπτο ιδιαίτερα για μια χώρα σαν την Ελλάδα που κατά την δεκαετία 1941-1949 γνώρισε από πρώτο χέρι τι σημαίνει και μαύρος και κόκκινος ολοκληρωτισμός γνώρισε αδελφοκτόνο πόλεμο, πλην όμως διέσωσε την ελευθερία και την Δημοκρατία, επομένως γνωρίζει τι οφείλει να αποφεύγει.

Τα αγαθά αποτελέσματα της ελευθερίας και του πολιτισμού μπορεί ο επισκέπτης να θαυμάσει στην μεγάλη πρωτεύουσα Παρίσι, την πόλη-μνημείο, την πόλη-μουσείο, για την οποία κάθε περιγραφή είναι μικρή. Για όσους όμως την επισκεφθούν στο μέλλον, συνιστώ, εκτός βέβαια από τα μουσεία της και μια επίσκεψη στην μαγική Disneyland. Πιστέψτε με, δεν είναι μόνο για τους μικρούς.