Μαίρη Αρώνη: Η αρχοντική ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου

Η Μαίρη Αρώνη ήταν πρωταγωνίστρια του θεάτρου και του κινηματογράφου. Οι περισσότεροι τη γνωρίζουν από την εκπληκτική ερμηνεία της ως «Πάστα Φλώρα». Τον χαρακτήρα της ταινίας του Ντίνου Δημόπουλου «Μια τρελλή, τρελλή οικογένεια».

Η Μαίρη Αρώνη ήταν εκλεκτή θεατρική ηθοποιός και για πολλά χρόνια πρωταγωνίστρια κυρίως του Εθνικού θεάτρου. Η εκλεπτυσμένη σκηνική της παρουσία σημάδεψε την ελληνική σκηνή!

Στον κινηματογράφο, παρόλο που εμφανίστηκε σε μόλις πέντε ταινίες, άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της και στη μεγάλη οθόνη. Ποιος δεν γέλασε άλλωστε με τον ρόλο της «Πάστα Φλώρα», ως μητέρας της Τζένης Καρέζη στην ταινία «Μια τρελή, τρελή οικογένεια»;

«Μια Τρελή Τρελή Οικογένεια» (από δεξιά) Μαίρη Αρώνη, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Τζένη Καρέζη.

Η Μαίρη Αρώνη γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 29 Δεκεμβρίου 1916. Το κανονικό της όνομα ήταν Μαρία Αρβανιτάκη και ήταν κόρη του Λέανδρου Αρβανιτάκη, κωνσταντινουπωλίτη χρηματιστή και καθηγητή της Μεγάλης του Γένους Σχολής. Το κραχ του 1929 και η οικονομική καταστροφή της οικογένειας, οδήγησαν τον Λέανδρο Αρβανιτάκη στην αυτοκτονία. Όταν η Μαρία ήταν ακόμη 13 ετών.

Με τον θάνατο του και την οικονομική καταστροφή της εύπορης οικογένειας της, γκρεμίστηκαν όλα τα όνειρα της. Έπειτα από λίγο καιρό όμως, η εισαγωγή της ξαδέλφης της Βάσω Μανωλίδου στη δραματική σχολή Αθηνών, αναζωπύρωσε την αγάπη της για το θέατρο.

Τότε αποφάσισε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.

Όμως, έπειτα από την οικονομική καταστροφή τους και την αυτοκτονία του πατέρα της, η μητέρα της, της επέβαλε να εργαστεί στον οίκο ραπτικής που διατηρούσε.

Ως νεαρή κοπέλα γεμάτη όνειρα και παρόλο την πολύ συντηρητική εποχή για τις γυναίκες, έκανε απεργία πείνας. Για να καταφέρει την μητέρα της να της επιτρέψει να πραγματοποιήσει το όνειρό της και να γίνει ηθοποιός. Άλλωστε, όπως έλεγε σε όλη τη ζωή της «Και στην Κόλαση να ήμουν, πάλι θεατρίνα θα γινόμουν…»!

Η Μαίρη Αρώνη ήταν πολύ αρχοντική γυναίκα, μια από τις πιο μορφωμένες ηθοποιούς της εποχής της και μαθήτρια του Φώτου Πολίτη, ενός από τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές της εποχής στο νεοελληνικό θέατρο.

Ο Πολίτης καθοδηγούσε τους ηθοποιούς, ως σκηνοθέτης, τους σπουδαστές δραματικών σχολών, ως θεατρικός δάσκαλος, αλλά και τους θεατρικούς συγγραφείς, ως θεωρητικός του θεάτρου. Δίπλα του η Μαίρη Αρώνη έγινε αριστούχος στην απαγγελία και τη φωνητική.

Μιλούσε αγγλικά και γαλλικά, ενώ ήταν και πτυχιούχος της Μουσικής Σχολής στο πιάνο. Από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου αποφοίτησε το 1933, σε ηλικία 17 ετών.

Σύμφωνα με συνέντευξη της, έξι μήνες πριν από την αποφοίτησή της και μόλις είχε κλείσει τα 16 της χρόνια, παντρεύτηκε τον κατά 15 χρόνια μεγαλύτερό της, ηθοποιό Θεόδωρο Αρώνη. Με τον οποίο ήταν παντρεμένη 23 χρόνια, έως τον πρόωρο θάνατό του το 1956.

Θεόδωρος Αρώνης & Μαίρη Αρώνη (1954)

Την πρώτη επαγγελματική της εμφάνιση στο θέατρο την έκανε με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1935, σε ηλικία 21 ετών. Ενώ το 1941, σε ηλικία 25 ετών έγινε μια από τις νεότερες πρωταγωνίστριες της εποχής στο θίασο του Κώστα Μουσούρη.

Το 1944 έγινε συν-θιασάρχης, αρχικά μαζί με τον Δημήτρη Χορν και έπειτα με την ξαδέλφη της Βάσω Μανωλίδου.

Ήταν μόνιμη κάτοικος Καλαμακίου / Παλαιού Φαλήρου και το 1945 οι Γερμανοί, κατά τη διάρκεια της κατοχής, επιτάξανε το σπίτι της.

Το 1946 εντάχθηκε στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου, ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μια σειρά έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου.

Η Μαίρη Αρώνη ως Στέλλα Βιολάντη στο ομώνυμο θεατρικό έργο το 1946. Φωτογραφία: Εθνικό Θέατρο.

Κάποια από τα έργα που ερμήνευσε ήταν του Σω, στο «Άνθρωπος και υπεράνθρωπος», στη «Στρίγκλα που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ, στη «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι, κ.α.

Από το 1950 έως το 1954 συνέχισε την πορεία της στο ελεύθερο θέατρο. Συνεργάστηκε με τον Δημήτρη Ροντήρη στον θίασό του «Ελληνική σκηνή», αλλά και με την Βάσω Μανωλίδου.

Το 1954 επέστρεψε στο Εθνικό θέατρο όπου έμεινε μέχρι το 1958. Εκεί ερμήνευσε για πρώτη φορά Αριστοφάνη στις κωμωδίες «Εκκλησιάζουσες» και «Λυσιστράτη». Έργα που σφράγισε με την ερμηνεία της.

Μετά το 1958 γύρισε ξανά στο ελεύθερο θέατρο, αλλά το εγκατέλειψε οριστικά το 1963. Από τότε έως και την τελευταία εμφάνιση της το 1982, έπαιζε στο Εθνικό θέατρο.

Εκεί πλέον ερμήνευσε σχεδόν όλους τους κλασικούς ρόλους του παγκόσμιου δραματολογίου. Από την Βαρβάρα Σταυρόγκιν στο έργο του Ντοστογιέφσκυ «Δαιμονισμένοι» και την βασίλισσα Ελισάβετ στο έργο του Σίλλερ «Μαρία Στούαρτ». Έως την Σεραφίνα ντέλλε Ρόζε στο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Τριαντάφυλλο στο στήθος» και την Ειρήνη Νικολάγιεβνα Αρκάντινα στο έργο του Τσέχωφ «Ο γλάρος».

Εκτός της θεατρικής της όμως παρουσίας στο αθηναϊκό κοινό, έκανε και πολλές περιοδείες στο εξωτερικό. Εκεί εμφανίστηκε σε παραστάσεις στο Φεστιβάλ των Εθνών (Παρίσι 1957), στη Μέση Ανατολή (1958), στο Λονδίνο (1967), στη Πολωνία, στην Ουγγαρία (1969) και την Ιαπωνία (1972).

Στον κινηματογράφο η παρουσία της ήταν σύντομη αλλά με πολύ ένταση και όπως είχε δηλώσει η ίδια “δε θυμόταν τότε ποτέ να είχε χρόνο ελεύθερο”. Ήταν και ο λόγος που συμμετείχε σε μόλις πέντε ταινίες.

Οι ρόλοι της ήταν ως μητέρας ή πεθεράς δημοφιλών ηθοποιών της εποχής και σε αυτούς ήταν πραγματικά ασύγκριτη.

Από το 1968 είχε αναλάβει και καθηγήτρια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.

Η Μαίρη Αρώνη υπήρξε επίτιμη δημότης της Ρόδου και το 1958 τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Ευποιίας από το Βασιλέα Παύλο.

Το 1966 τιμήθηκε με το Μέγα Ταξιάρχη από το Βασιλέα Κωνσταντίνο Β’.

Επίσης, τιμήθηκε και με άλλες διακρίσεις, κυρίως από τη Μέση Ανατολή (Κυβερνήσεων και Πατριαρχείων).

Η εκτίμηση που της έτρεφε κυρίως το θεατρόφιλο κοινό για το πλούσιο ταλέντο και την ευσυνείδητη επίδοση της ήταν πολύ μεγάλη.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, παραθέριζε στα βορειοανατολικά παράλια της Αττικής, όπου άφησε την τελευταία της πνοή. Απεβίωσε σε ηλικία 75 ετών στον ύπνο της, τα ξημερώματα της 16ης Ιουλίου του 1992.

Με πληροφορίες από wikipedia και mixanitouxronou