Θυρεοειδίτιδα Hashimoto: Τι πρέπει να γνωρίζετε, συμπτώματα και διάγνωση

Η Θυρεοειδίτιδα Hashimoto είναι μία αυτοάνοση θυρεοειδική νόσος, δηλαδή μία κατάσταση κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται κατά του θυρεοειδούς αδένα.

Μιλήσαμε με τη Μικροβιολόγο -Βιοπαθολόγο Βανέσσα Μιλιώνη για την Θυρεοειδίτιδα Hashimoto, την πιο συχνή αιτία υποθυρεοειδισμού στις μέρες μας, που πρωταρχικά επηρεάζει τις γυναίκες μέσης ηλικίας. Η γιατρός μας εξήγησε κάποια σημαντικά στοιχεία σχετικά με τη συγκεκριμένη νόσο.

“Η Θυρεοειδίτιδα Hashimoto είναι μία αυτοάνοση θυρεοειδική νόσος, δηλαδή μία κατάσταση κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται κατά του θυρεοειδούς αδένα. Η φλεγμονή που προκαλείται από τη νόσο οδηγεί συχνά στον υποθυρεοειδισμό. Συγκεκριμένα, πρόκειται για την πιο συχνή αιτία υποθυρεοειδισμού στις μέρες μας και πρωταρχικά επηρεάζει μέσης ηλικίας γυναίκες, εξαιτίας του ιδιαίτερου μεταβολικού τους προφίλ. Αλλά μπορεί να παρουσιαστεί σε άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, ακόμα και στα παιδιά.

Η Θυρεοειδίτιδα Hashimoto τυπικά αναπτύσσεται με αργό ρυθμό και προκαλεί χρόνια καταστροφή του θυρεοειδούς, οδηγώντας σε μείωση των επιπέδων των θυρεοειδικών ορμονών στο αίμα.

Τα συμπτώματα της νόσου περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων εύκολη κόπωση, μυϊκή αδυναμία, ξηρό δέρμα, τριχόπτωση, ανεξήγητη πρόσληψη βάρους, κατάθλιψη και διαταραχές μνήμης.

Τα συμπτώματα της συγκεκριμένης νόσου περιλαμβάνουν: εύκολη κόπωση, νωθρότητα, μυϊκή αδυναμία, δυσανεξία στο κρύο, δυσκοιλιότητα, ωχρό και ξηρό δέρμα, οιδηματώδες προσωπείο, εύθραυστα νύχια, τριχόπτωση, ανεξήγητη πρόσληψη βάρους, διαταραχές έμμηνου ρύσεως, κατάθλιψη και διαταραχές μνήμης.

Ενώ η καθυστέρηση της διάγνωσης μπορεί να οδηγήσει σε έναν αριθμό επιπλοκών όπως: βρογχοκήλη (αυξημένο μέγεθος θυρεοειδούς), καρδιαγγειακή νόσο λόγω αυξημένων επιπέδων χοληστερίνης, ψυχική νόσο (κατάθλιψη, μειωμένη libido) και, τέλος, μυξοίδημα – μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει σε κώμα.

Άλλες καταστάσεις που μπορούν να παράγουν παρόμοια συμπτώματα περιλαμβάνουν τη νόσο του Graves και τη μη τοξική οζώδη βρογχοκήλη.

Η διάγνωση του υποθυρεοειδισμού πραγματοποιείται με τη μέτρηση της θυρεοειδοτρόπου ορμόνης (TSH) και των θυρεοειδικών ορμονών (Τ3 και Τ4) στο αίμα. Η ανίχνευση θυρεοειδικών αντισωμάτων είναι χρήσιμη για τον καθορισμό της Θυρεοειδίτιδας Hashimoto, ενώ το υπερηχογράφημα θυρεοειδούς βοηθά τον κλινικό ιατρό να διακρίνει τη θυρεοειδίτιδα από την πολυοζώδη βρογχοκήλη και τους όζους που είναι ύποπτοι για κακοήθεια.

Οι ασθενείς με Θυρεοειδίτιδα Hashimoto πρέπει να γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια κληρονομική ασθένεια και για το λόγο αυτό θα πρέπει να ελεγχθούν οι πρώτου βαθμού συγγενείς, ενώ η ύπαρξη αυτοάνοσων ασθενειών αποτελεί παράγοντα κινδύνου για την ανάπτυξη θυρεοειδίτιδας Hashimoto όπως και το αντίθετο. Οι αυτοάνοσες νόσοι που συνδέονται συνηθέστερα με τη θυρεοειδίτιδα του Hashimoto περιλαμβάνουν την κοιλιοκάκη, το διαβήτη τύπου 1, τη λεύκη, την αυτοάνοση ανεπάρκεια των επινεφριδίων (νόσος του Addison), την κακοήθη αναιμία (αυτοάνοση γαστρίτιδα) και τη γυροειδή αλωπεκία.

Η Θυρεοειδίτιδα Hashimoto είναι μία νόσος που προκύπτει από τον συνδυασμό γενετικών παραγόντων με παράγοντες που σχετίζονται με τον τρόπο ζωής και το περιβάλλον.

Περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως η υψηλή πρόσληψη ιωδίου, η έλλειψη σεληνίου καθώς και διάφορες λοιμώξεις και ορισμένα φάρμακα, έχουν ενοχοποιηθεί για την ανάπτυξη της αυτοάνοσης νόσου του θυρεοειδούς σε γενετικά προδιατεθειμένα άτομα.

Ο έλεγχος του θυρεοειδούς πρέπει να γίνεται τακτικά, καθώς η καθυστέρηση της διάγνωσης μπορεί να οδηγήσει σε έναν αριθμό επιπλοκών που μπορεί να είναι έως και απειλή για τη ζωή μας.

Η διόρθωση ελλείψεων του οργανισμού σε βιταμίνες και άλλα στοιχεία, η αποκατάσταση του μεταβολισμού και η ρύθμιση του βάρους σε φυσιολογικά επίπεδα μπορούν να αλλάξουν ριζικά την πορεία της νόσου του Hashimoto προς το καλύτερο, και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής αυτών των ασθενών.

Τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων δεν πρέπει να ερμηνεύονται ως το αριθμητικό αποτέλεσμα μιας μεμονωμένης ανάλυσης.

Τα αποτελέσματα των εξετάσεων πρέπει να ερμηνεύονται σε σχέση με το ατομικό και οικογενειακό ιστορικό και τα κλινικά ευρήματα. Ο προσωπικός σας γιατρός μπορεί να εξηγήσει τη σημασία των αποτελεσμάτων των εξετάσεων σας.”