Συνέντευξη με την Πέμυ Ζούνη

Από την
Μαίρη Ζαρακοβίτη / Noizy

Βλέποντας την παράσταση «Όταν η Marilyn Monroe μένει μόνη της», μου βγήκαν τόσο έντονα συναισθήματα… Είναι μια παράσταση που πραγματικά σε κερδίζει αμέσως. Μιλά κατευθείαν μέσα σου. Μετά το τέλος της παράστασης, στα καμαρίνια, μίλησα με την κυρία Ζούνη, που σκηνοθέτησε αυτό το συγκινητικό μονόλογο.

Η Πέμυ Ζούνη έχει εδραιώσει μια τεράστια θέση στο θέατρο αλλά και στις καρδιές μας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αλίκη Δανάλη που έκανε την επιθυμία μου πραγματικότητα.

Πώς προέκυψε η σκηνοθεσία του «Όταν η Marilyn Monroe μένει μόνη της»;
Είτε όταν παίζω, είτε όταν σκηνοθετώ, λειτουργώ με την έμπνευση που μου δίνει το εκάστοτε κείμενο ή ο κάθε ρόλος. Σε κάποια θέλω πολύ να δουλέψω ως σκηνοθέτης και σε άλλα θέλω να παίξω. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το μονόλογο ήθελα να τα κάνω και τα δυο, αλλά προτίμησα τελικά να τον σκηνοθετήσω γιατί πιστεύω ότι η Ερωφίλη έχει τη βάση για αυτό το ωραίο κείμενο. Αυτό το κείμενο δεν μπορεί να το κάνει ένας νέος ηθοποιός. Πρέπει να έχεις στη ζωή σου μια πορεία. Γνωριζόμαστε χρόνια, είχα σκηνοθετήσει και ένα έργο δικό της, το «Σκάσε και φίλα με». Της το πρότεινα λοιπόν και δέχθηκε με χαρά. Με το Γιάννη Κοντραφούρη είχαμε παίξει μαζί στο “West Side Story”. Ήταν ένα παιδί ήσυχο, κλειστό, ευγενικό, δεν ήξερα τι κρύβει. Μετά τον ανακάλυψα ως συγγραφέα. Έφυγε πολύ νέος, τριάντα εννέα χρονών. Όταν βρήκα τα κείμενά του με συγκίνησαν πάρα πολύ. Είναι η δική του η φωνή, ενός ανθρώπου που δεν χωρά σε αυτό τον κόσμο, σε αυτό το σύστημα. Ο ρομαντικός αντιρρησίας, μια περιγραφή που του έδωσε ο Γιώργος Σαμπατακάκης που μελέτησε το έργο του.

Ποιες ήταν οι οδηγίες που δώσατε στην Ερωφίλη για το ρόλο;
Το πρώτο μέρος είναι σε τρίτο πρόσωπο και το δεύτερο μέρος σε πρώτο πρόσωπο και αυτό το αφήνει έτσι, χωρίς εξηγήσεις, ο συγγραφέας. Αποφασίσαμε μια σύμβαση. Ότι αυτή είναι μια κοπέλα που κάνει ένα νούμερο hip hop στην αρχή σε ένα μαγαζί. Βγαίνει λοιπόν ως ντιζέζ, τελειώνει το νούμερό της, παίρνει το χειροκρότημά της και ξαφνικά, εκεί που πάει να φύγει, γυρνά πίσω και λέει «Θα μιλήσω, θα καταγγείλω» και ξεκινά. «Όταν η Marilyn Monroe μένει μόνη της, βρίζει την υπηρέτριά της». Είναι λίγο σαν κουτσομπολιό, σαν κανιβαλισμός, αλλά σιγά σιγά βλέπεις κάποιες ρωγμές. Στο δεύτερο μέρος γίνεται η Marilyn και συνειδητοποιεί πόσο πολύ την αφορούν αυτά που λέει. Εκεί πια φαίνεται η αναγνώριση της χαμένης ζωής. Το δεύτερο μέρος είναι πιο ανθρώπινο, πιο τίμιο. Δεν μεταχειρίζομαι καμία μάσκα, άλλοθι, δεν κρύβομαι. Αυτή ήταν η βασική οδηγία.

Τελικά οι μεγάλοι καλλιτέχνες είναι μόνοι;
Αυτό είναι μια πολύ ευρέως διαδεδομένη αίσθηση. Άποψη που δυστυχώς επιβεβαιώνεται από τις αυτοκτονίες που βλέπουμε. Θυμήσου πόσο μας ξάφνιασε ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Πιστεύεις ότι τα έχουν όλα. Άραγε τι ήταν αυτό που έλειπε; Κατά τον πολύ κόσμο, η λάμψη, τα χρήματα, οι έρωτες, η προβολή, η δόξα, είναι σημαντικά. Για αυτό και στο δεύτερο μέρος η Ερωφίλη ως Marilyn μιλά και λέει «Δεν το ήθελα να γίνω διάσημη». Δεν ήθελε την αγάπη με δόσεις. Όλα αυτά είναι η φόδρα, το ξέσκισμα της επιφάνειας. Αυτός ο μονόλογος είναι ένας καθρέπτης. Μας αφορά όλους. Πολλές φορές χάνουμε τη ζωή σε υποχωρήσεις και παραχωρήσεις πραγμάτων που δεν θέλουμε κατά βάθος. Ξέρουμε από τη βιογραφία της ότι πέρασε πάρα πολύ δύσκολα και σε μικρή ηλικία και σε μεγαλύτερη. Τη διαχειριζόντουσαν και τη μεταχειριζόντουσαν. Θέλανε να την προβάλλουν σαν ένα όμορφο κορίτσι χωρίς μυαλό. Αμφισβητούσαν το ταλέντο της. Δεν είναι ακριβώς αφιέρωμα στη Marilyn αυτό το κείμενο, είναι η «κραυγή» του Γιάννη, που εντέλει αφορά πολλούς. Δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση που την ξορκίζεις και πας παρακάτω. Μακάρι να ζεις τη ζωή σου και να κάνεις πράγματα που θέλεις.

Ετοιμάζετε κάτι άλλο αυτό το διάστημα;
Θεατρικά θα σκηνοθετήσω του χρόνου κάτι που αγαπώ πολύ. Το «Μοναξιά στην Άγρια Δύση» του Μάρτιν ΜακΝτόνα. Θεατρικά δεν θα κάνω κάτι γιατί θα εμφανιστώ τηλεοπτικά σε μια νέα παραγωγή.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θεωρείτε απωθημένο σας; Κάποιος ρόλος που δεν έχετε παίξει ακόμα;
Δεν ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου ποτέ να κολλήσει σε κάτι που δεν έκανα. Γενικά θα ήθελα να έχω παίξει Τσέχωφ. Τον αγαπώ πάρα πολύ, αλλά νοιώθω πολύ ευχαριστημένη με ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Αν κάποια στιγμή χωρέσει και αυτό, ακόμα καλύτερα.

Αλήθεια, πώς ξεκινήσατε;
Είμαι στο θέατρο! Ο πατέρας μου ήταν θεατράνθρωπος, ήταν ο φυσικός μου χώρος. Το θεωρούσα οικογένειά μου. Πέθανε ο πατέρας μου, πέρασαν τα χρόνια, τελείωσα από σπουδές και κατέληξα σε αυτό.

Πώς ήταν η πρώτη φορά που ανεβήκατε στη σκηνή;
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Έπαιζα στο Εθνικό θέατρο τη Δυσδαιμόνα. Είχα τον κεντρικό ρόλο. Είχα αυτή την ταραχή… Ήταν τόσοι σπουδαίοι άνθρωποι κάτω στο κοινό σαν θεατές. Στην πρεμιέρα ήταν η Μελίνα, ο Χατζιδάκις, ο Μινωτής, ο Ντασέν. Μου είχαν κοπεί τα πόδια. Στιγμιαία σκέφτηκα ότι ή τώρα πας σπίτι ή το νικάς. Και το νίκησα.

Ακολούθησε το Design Magazine στο Facebook