Εμπειρίες του Σ.Π.Ο.Ρ.Τ στη Καράβα.

Ο σύλλογος πεζοπορίας και ορειβασίας Τρικάλων ανέβηκε στη κορυφή Καράβα και μας διηγείται την εμπειρία του.
«Το πρόγραμμα έλεγε ότι έπρεπε να πατήσουμε την κορυφή Τσούμα-Κατή των… περήφανων Τζουμέρκων (κατά τον τίτλο του πασίγνωστου δημοτικού τραγουδιού). Πώς λοιπόν θα μπορούσαμε… να συμβιβαστούμε με την εσπευσμένη αλλαγή λόγω καιρού που προέβλεπε μία ναι μεν πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή σε παλιό μονοπάτι στην περιοχή της Βατσουνιάς πάνω από το Μουζάκι που έβγαζε στα χωριά της Αργιθέας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν γέμιζε τον ορειβάτη με τα συναισθήματα μίας εξίσου “δυνατής” κορφής με εκείνης των Τζουμέρκων;

Η μικρή ομάδα που συγκεντρώθηκε το βροχερό πρωινό της Κυριακής αποφάσισε πως μόνο μία εξίσου περήφανη κορφή θα μπορούσε να παρηγορήσει το κενό που άφησε μέσα μας η αναβολή της εξόρμησης στα Τζουμέρκα. Το μυαλό μας πήγε κατευθείαν στον αείμνηστο μεγάλο Αγραφιώτη τραγουδιστή Στέργιο Βλαχογιάννη που εξύμνησε όσο κανείς άλλος την κορυφή των Αγράφων με το “Καράβα μου περήφανη”. Δεν χρειάστηκαν πολλές διαβουλεύσεις. Παρά την βροχή το αποφασίσαμε επί τόπου και θα κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε.

Η πορεία πασίγνωστη, Μουζάκι-Πευκόφυτο και στάση στο διάσελο όπου βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου. Η ένταση της βροχής μειώθηκε αισθητά, σχεδόν ψιχάλιζε αλλά ο μαύρος ουρανός δεν μας γέμιζε με ιδιαίτερη αισιοδοξία για ένα πιθανό “άνοιγμα” του καιρού. Η απόφαση όμως ήταν ειλημμένη…
Στην αρχή του δρόμου συναντήσαμε σαλαμάνδρες που έκαναν τον πρωινό περίπατό τους μετά την βροχή και σκεφτήκαμε ότι η Άνοιξη είχε μπει για τα καλά στο χιλιοτραγουδισμένο βουνό. Αμ δε, όπως διαπιστώσαμε ο χειμώνας ήταν ακόμη εκεί, έστεκε αγέρωχος χαμογελώντας μας κοροϊδευτικά δείχνοντάς μας τους κάτασπρους χιονιάδες στις πλαγιές που ξεπρόβαλαν ο ένας μετά τον άλλο μέχρις ότου μετατράπηκαν σε ένα λευκό πανί με κάποιες μικρές πινελιές από χρυσαφί και πράσινο που το ανέμιζε ο βοριάς. Το χιόνι ήταν ολόφρεσκο αφού μόλις την προηγούμενη ημέρα είχε χιονίσει. Η χειμερινή ενδυμασία επιβεβλημένη αλλά το παράδοξο ήταν ότι παρά τους κακούς οιωνούς η λίμνη είχε ήδη ξεπαγώσει! Ο φόβος για ακραίες καιρικές συνθήκες και για πιθανή ύπαρξη πάγου στην απότομη τελευταία ανηφόρα επέβαλε νέα σύσκεψη με εναλλακτική επιλογή την γειτονική και σαφώς πιο προσβάσιμη κορφή Κλουκουτσάρι. Τελικά, η πλειοψηφία αποφάσισε να μην παρεκκλίνουμε από τον στόχο μας αλλά “τραβερσάροντας” να ακολουθήσουμε μία πιο ομαλή προσέγγιση στα 2184μ. της κορυφής των Αγράφων.

Η επιλογή μας αποδείχτηκε σοφή καθώς 1 ώρα αργότερα γράφαμε στο βιβλίο κορυφής που τοποθέτησε πριν χρόνια ο σύλλογος “Καράβα μας περήφανη πάλι μες την καταχνιά σε αντικρίζουμε!” Ο δρόμος της επιστροφής ευχάριστος και σύντομος αφού το κρύο πλέον δεν είναι τσουχτερό, έτσι δεν μπορούμε να αντισταθούμε σε μια στάση για φωτογραφίες στην μισοπαγωμένη λιμνούλα. Έπειτα από 1μιση ώρα βρισκόμασταν ήδη στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου έτοιμοι για αναχώρηση στα Τρίκαλα. Βεβαίως πριν το τέλος δεν θα μπορούσε να λείπει η καθιερωμένη στάση για χαλάρωμα σε καφενείο του Πευκόφυτου.»