Προσωπική ευθύνη: εφιάλτης ή προσωπική εξέλιξη;

Και μόνο η αναφορά της αρκεί να μας αναστατώσει, αφού τελικά πίσω από αυτές τις δυο λέξεις κρύβονται συχνά έντονα και συνάμα δύσκολα συναισθήματα.
Η έννοια της «προσωπικής ευθύνης» φαίνεται να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την απόδοση κατηγορίας, με μια επικείμενη τιμωρία και με ένα έντονο ενοχικό σύνδρομο.

Αισθάνεστε να σας πλήττει ένα αίσθημα πανικού, όταν καλείστε σε απολογισμό των ευθυνών σας απέναντι στον σύντροφο σας, για αυτό η πρώτη αντίδραση (συνήθως αυθόρμητη) είναι να αποποιηθείτε των ευθυνών σας, προσπαθώντας να βρείτε τα λάθη του άλλου.   
Το θλιβερό με την παραπάνω κατάσταση είναι, ότι μαζί με την προσωρινά ανακουφιστική αποποίηση ευθυνών, αποποιούμαστε και του ενήλικου και ισχυρού του χαρακτήρα μας. Βάζουμε δηλαδή τον εαυτό μας στη θέση του θύματος, γινόμαστε ευάλωτοι και ανήμποροι. Μια τέτοια θέση δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από συναισθήματα κατωτερότητας, χαμηλής αυτοεκτίμησης, όπως και την πεποίθηση ότι οι λύσεις για το πρόβλημά μας βρίσκονται κάπου έξω από τον εαυτό μας.
Σύμφωνα με ψυχοθεραπευτές όμως η απόδοση ευθυνών και η ικανότητά μας να αντέξουμε ακόμα και τις ευθύνες του εαυτού μας -που μπορεί να είναι επώδυνες- είναι μια κίνηση προσωπικής ενδυνάμωσης. Μας ενηλικιώνει και μας φέρνει σε επαφή με την αλήθεια της επίδρασης που έχουμε στο περιβάλλον μας. Ταυτόχρονα, όταν παύουν και οι γύρω μας να λειτουργούν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, τότε ξεδιπλώνεται και η ευκαιρία μιας πιο ειλικρινούς και βαθειάς επικοινωνίας, απελευθερωμένης από ρόλους που μέχρι τώρα εξυπηρετούσαν ένα καθεστώς παθολογικών σχέσεων.
Την επόμενη φορά λοιπόν που ετοιμάζεστε να ξεκινήσετε έναν καυγά με τον σύντροφο σας αναλογιστείτε τις ευθύνες σας, τις πράξεις σας και πόσο τελικά έφταιγε εκείνος και πόσο εσείς. Η υπομονή και ο διάλογος βοηθούν στο να ανοίξετε την καρδιά σας απέναντι του.