Opel Ascona: Ένα όνομα, πολλές ιστορίες.

Η Opel Ascona ήταν ένα μεγάλο οικογενειακό αυτοκίνητο που παραγόταν από τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία Opel από το 1970 έως το 1988. Παρουσιάστηκε σε τρεις διαφορετικές γενιές, ξεκινώντας ως πισωκίνητη και τελειώνοντας ως προσθιοκίνητη. Στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, η αγωνιστική Ascona 400 με οδηγό το Γερμανό Walter Röhrl κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών του 1982 κι έμεινε στην ιστορία ως η τελευταία… πισωκίνητη παγκόσμια πρωταθλήτρια στην κατηγορία αυτή.

H Ascona πήρε το όνομά της από το ομώνυμο παραλίμνιο θέρετρο του Ticino της Ελβετίας. Ήδη από τη δεκαετία του 1950, μια ειδική έκδοση του Opel Record P1 πωλούνταν ως Opel Ascona στην Ελβετία. Το όνομα αυτό επαναχρησιμοποιήθηκε το 1968 για μια έκδοση του Opel Kadett B που προοριζόταν μόνο για την αγορά της Ελβετίας. Στην έκδοση αυτή, οι μηχανικοί της Opel είχαν «στριμώξει» έναν κινητήρα 1.7 λίτρων από το μεγαλύτερο μοντέλο Opel Record. Η Opel Ascona A παρουσιάστηκε το 1970 και πωλήθηκε σε όλη την Ευρώπη. Ήταν το πρώτο καθεαυτό μοντέλο της Opel που έφερε το όνομα αυτό. H Ascona παρουσιάστηκε το Σεπτέμβριο του 1970 και «έριξε αυλαία» στην παραγωγή της τον Αύγουστο του 1988, όταν και αντικαταστάθηκε από το Opel Vectra A.

Ascona A: 1970 – 1975
Το φθινόπωρο του 1970, η Opel παρουσίασε την εντελώς νέα σειρά οχημάτων της στο Rüsselsheim. Το Opel Manta Coupe παρουσιάστηκε στις 9 Σεπτεμβρίου, ακολουθούμενο από την Ascona A στις 28 Οκτωβρίου, σε «σώματα» δίπορτων και τετράπορτων σεντάν, συν μια τρίθυρη station wagon με την ονομασία Caravan ή Voyage. Τα μοντέλα αυτά τοποθετήθηκαν μεταξύ των υπαρχόντων μοντέλων Kadett και Record.

H Ascona αρχικά εξελίχθηκε ως αντικαταστάτης του Kadett, αλλά κατά τη διαδικασία της εξέλιξης η Opel επέλεξε να εξελίξει αντί αυτού ένα νέο, μικρότερο Kadett και να τοποθετήσει την Ascona ως ανταγωνιστή του πετυχημένου τότε Ford Taunus. Η Ascona A έμεινε στην παραγωγή ως το 1975, με σχεδόν 692.000 οχήματα αυτής της γενιάς να βγαίνουν από τη γραμμή παραγωγής.

Η γκάμα περιελάμβανε κινητήρες από 1.2 ως 1.9 λίτρα, με ιπποδυνάμεις από 60 ως 90 ίππους. Η έκδοση των 1.2 λίτρων είχε κεφαλή OHV, ενώ οι εκδόσεις των 1.6 και 1.9 λίτρων είχαν το σύστημα CIH (Cam-In-Head) της Opel. Όλοι οι κινητήρες χρησιμοποιούσαν μονό καρμπυρατέρ. Ακόμα και με τον απλό αυτό σχεδιασμό, η Ascona SR είχε πετυχημένη καριέρα στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, με το Γερμανό οδηγό Walter Röhrl να κερδίζει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1974 πίσω από το τιμόνι της. Ο βελτιωτικός οίκος και συνεργάτης της Opel, Steinmetz, είχε εξελίξει μια ειδική έκδοση της Ascona SR με δυο μονά καρμπυρατέρ Solex, ανεβάζοντας την ιπποδύναμη στους 125 ίππους.

Από το 1971 ως το 1975, η Ascona των 1.9 λίτρων εξαγόταν στην Αμερική ως Opel 1900. Αρχικά, όλες οι εκδόσεις ήταν διαθέσιμες μέσω των αντιπροσωπειών της Buick, αλλά η τετράπορτη σεντάν έκδοση σταμάτησε μετά το 1972. Το 1974, ειδικοί προφυλακτήρες προστέθηκαν με βάση τους ομοσπονδιακούς νόμους. Όλα τα μοντέλα Opel που πωλήθηκαν στις ΗΠΑ το 1975 ήταν εξοπλισμένα με ψεκασμό καυσίμου Bosch L-Jetronic, εξαιτίας των σκληρών προϋποθέσεων εκπομπών ρύπων εκείνης της χρονιάς. Εξαιτίας όμως της δυσμενούς για τους Αμερικανούς αναλογίας γερμανικού μάρκου/αμερικανικού δολαρίου, μετά το 1975 όλα τα μοντέλα της Opel αντικαταστάθηκαν από Isuzu Gemini με σήματα Opel.

Ascona B: 1975 – 1981
Η δεύτερη γενιά Ascona παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1975 στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης. Ήταν διαθέσιμη σε δίπορτο και τετράπορτο σαλούν «σώμα», ενώ δεν υπήρχε διαθέσιμο station wagon «σώμα» σε αυτή τη γενιά.

Η Ascona B διατήρησε την ίδια γκάμα κινητήρων με την προκάτοχό της, όμως τώρα υπήρχαν διαθέσιμες εκδώσεις κινητήρων με υψηλότερη συμπίεση που χρησιμοποιούσαν βενζίνη 98 οκτανίων, με την ονομασία S, ταυτόχρονα με τα μοντέλα των 90 οκτανίων. Η πρώτη αλλαγή ήρθε τον Ιανουάριο του 1976, όταν έγιναν διαθέσιμα χωρίς επιπλέον χρέωση, τζάμια πολλαπλών στρώσεων για τα παράθυρα. Ο κινητήρας CIH S των 1.9 λίτρων αντικαταστάθηκε από ένα εκσυγχρονισμένο δίλιτρο με κωδικό 20S το Σεπτέμβριο του 1977. Από τον Ιανουάριο του 1978 έγινε διαθέσιμος ο κινητήρας 20Ν, ενώ όλα τα μοντέλο «φόρεσαν» ηλεκτρικούς υαλοκαθαριστήρες. Ένας δίλιτρος diesel κινητήρας προστέθηκε στη γκάμα το 1978, στοχεύοντας κυρίως στις αγορές των Κάτω Χωρών και της Ιταλίας, όπου οι τοπικές φορολογικές δομές προσέφεραν κίνητρα για diesel αυτοκίνητα.

Στο τέλος του 1978, ο κινητήρας 1.6S σταμάτησε στη Γερμανία, όπου αντικαταστάθηκε από τον κινητήρα 19Ν, με ίδια ιπποδύναμη αλλά πολύ μικρότερη κατανάλωση καυσίμου. Ο κινητήρας 1.6S συνέχισε να είναι διαθέσιμος σε κάποιες αγορές με τη μειωμένη ιπποδύναμη των 70 ίππων. Τον Ιανουάριο του 1979 η έκδοση δρόμου της Ascona 400 με τον κινητήρα των 2.4 λίτρων έκανε την εμφάνισή της, με 16βαλβιδη κεφαλή και απόδοση 144 ίππων. Ένα μήνα αργότερα, ακολούθησε η πιο ανιαρή έκδοση της γενιάς, αυτή με τον κινητήρα OHC των 1.3 λίτρων. Η έκδοση αυτή γενικώς αντικατέστησε την παλιά μονάδα ισχύος των 1.2 λίτρων που χρονολογούνταν πίσω στο 1962, αλλά η παραγωγή της συνεχίστηκε σε φθίνοντες αριθμούς μέχρι το 1980 για κάποιες αγορές.

Το Σεπτέμβριο του 1979, η Ascona έλαβε ένα μικρό facelift, με πλαστικούς προφυλακτήρες και γκρι γρίλια με μεγαλύτερο πλέγμα. Τον Ιανουάριο του 1980 παρουσιάστηκε το μοντέλο με το δίλιτρο κινητήρα ηλεκτρονικού ψεκασμού Bosch L-Jetronic, αφού βέβαια είχε ήδη εγκατασταθεί στα Manta και Record. Μαζί με το μπροστινό σπόιλερ, η 2.0E Ascona «φόρεσε» αναβαθμισμένο συμπλέκτη και μετάδοση, διαφορικό, ψυγείο, όπως και άλλα κομμάτια που μοιραζόταν με το πιο σπορ Manta GT/E. Τον Ιανουάριο του 1981 η Ascona έλαβε τις τελευταίες αλλαγές της, όταν έγιναν αναπροσαρμογές στους κινητήρες 16Ν και 20Ν. Οι κινητήρες 1.9Ν και 2.0Ν σταμάτησαν από τη γερμανική αγορά, ενώ ο κινητήρας 1.6Ν ήταν διαθέσιμος μόνο σε συνδυασμό με αυτόματο κιβώτιο.

Συνολικά πάνω από 1.2 εκατομμύρια μονάδες της Ascona B βγήκαν από τη γραμμή παραγωγής παγκοσμίως μέχρι τον Αύγουστο του 1981. Η Ascona υπ’ αριθμόν 2.000.000 ήταν μια Ascona B κατασκευασμένη τον Απρίλιο του 1980, ενώ η εκατομμυριοστή Ascona που πωλήθηκε στη Γερμανία, καταχωρήθηκε τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου.

Στην Αγγλία, η Ascona «φορούσε» τα σήματα του Vauxhall Cavalier, τόσο στη σαλούν όσο και στην κουπέ έκδοση, ήδη από τα τέλη του 1975. Και τα δυο αυτοκίνητα παράγονταν στο ίδιο εργοστάσιο στο Βέλγιο, όντας τα πρώτα Vauxhall που παράγονταν εκτός Αγγλίας. Βέβαια, το μπροστινό μέρος ήταν διαφορετικό, αφού η Vauxhall επέλεξε να κρατήσει τα χαρακτηριστικά «droop snoot» «μούτρα» των μοντέλων της, όπως αυτά είχαν σχεδιαστεί από τον Wayne Cherry.

Στη Νότια Αφρική υπήρχε μια τοπική έκδοση αποκαλούμενη Chevrolet Ascona, ταυτόσημη σε πολλά σημεία με την τετράπορτη Ascona B. Αυτή η Ascona «φορούσε» έναν τοπικά κατασκευασμένο κινητήρα 1.3 λίτρων από το Vauxhall Viva. Μια αριστοκρατική έκδοση με το μακρύτερο μπροστινό μέρος του Vauxhall Cavalier πωλήθηκε ως Chevrolet Chevair, εξοπλισμένη με μεγαλύτερους κινητήρες στα πρότυπα της Chevrolet.

Η πιο γνωστή έκδοση της Ascona B ήταν η επονομαζόμενη 400. Η ονομασία αυτή προερχόταν από τον κινητήρα των 2.4 λίτρων που ήταν τοποθετημένος στο αυτοκίνητο. Το 1980, ο Σουηδός οδηγός Anders Kulläng έγινε ο πρώτος νικητής με την αγωνιστική Ascona 400 προδιαγραφών Group 4, στο Ράλι της Σουηδίας. Η Ascona 400 προδιαγραφών Group B παρουσιάστηκε το 1981. Στα χέρια του Πρωταθλητή Ευρώπης του 1974 με Ascona A SR και Παγκοσμίου Πρωταθλητή του 1980 με FIAT 131 Abarth, Γερμανού Walter Röhrl, η Ascona 400 Group B κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών του 1982.

Η «400αρα», όπως έγινε γνωστή στους Έλληνες φίλους του αυτοκινήτου και έμεινε στην ιστορία, εξελίχθηκε από την Opel ταυτόχρονα με το Manta 400, το οποίο αποτελούνταν από τις ίδιες αλλαγές. Η Irmscher και η Cosworth είχαν επιλεγεί ως συνεργάτες για το πρόγραμμα, η μεν πρώτη για τον εσωτερικό και εξωτερικό σχεδιασμό, η δε δεύτερη για να δημιουργήσει μια 16βαλβιδη κεφαλή με διπλό crossflow εκκεντροφόρο για τον κινητήρα. Όταν η Cosworth παρέδωσε στην Opel τις κεφαλές, η Opel ανακάλυψε σύντομα ένα μεγάλο λάθος. Το αρχικό σχέδιο ήταν να χρησιμοποιηθεί το μπλοκ του δίλιτρου κινητήρα, αλλά αυτό δεν παρήγαγε αρκετή δύναμη. Ο χρόνος τέλειωνε και η Opel έπρεπε να κάνει κάτι εσπευσμένα. Τελικά, η Opel πήρε το μπλοκ του 2.0E κινητήρα και του έδωσε υπερισχύ, εγκαθιστώντας μεγαλύτερα πιστόνια, διαφορετικούς διωστήρες, και το στροφαλοφόρο του CIH Diesel κινητήρα των 2.3 λίτρων. Το αποτέλεσμα ήταν ένας κινητήρας χωρητικότητας 2.4 λίτρων, ο οποίος έδωσε ώθηση σε μερικές εκδόσεις τεράστιας ιπποδύναμης, χρησιμοποιώντας τη 16βαλβιδη κεφαλή της Cosworth. Οι εκδόσεις δρόμου της «400αρας» παραδίδονταν με ιπποδυνάμεις 144 ίππων, χρησιμοποιώντας τον ψεκασμό καυσίμου Bosch των Manta GSI και GT/E. Παρόλα αυτά, οι αγωνιστικές εκδόσεις παραδίδονταν με ιπποδυνάμεις 230 ίππων, οι οποίες μπορούσαν άνετα να εκτοξευτούν στους 340 ίππους, χρησιμοποιώντας εξαρτήματα κανονικής αναρρόφησης. Με απλά λόγια, ατμοσφαιρικά και όχι τουρμπισμένα άλογα. Η Irmscher παρέδωσε τα αγωνιστικά τελειώματα για το εξωτερικό του αυτοκινήτου. Μεγάλα και φαρδιά φτερά, ελαφρωμένα καπό-μπροστινά φτερά-πίσω καπό-πόρτες «φορέθηκαν» επίσης στο αυτοκίνητο.

Το 1984, το Audi Quattro εμφανίστηκε πιο δυνατό από ποτέ, και η Ascona 400 όπως και το Manta 400 που την είχε διαδεχτεί στους αγώνες, κρίθηκαν απαρχαιωμένα. Παρόλα αυτά, η Ascona 400 κρατάει ακόμα στα χέρια της κάποια αξιοσημείωτα ρεκόρ. Προπάντων, η «400αρα» ήταν το τελευταίο αυτοκίνητο με κίνηση στους πίσω τροχούς που κατέκτησε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών, εξασφαλίζοντας έτσι μια θέση στο Πάνθεον της ιστορίας του μηχανικού αθλητισμού.

Ascona C: 1981 – 1988
Η τρίτη γενιά Ascona, η Ascona C, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1981 ως μέρος του προγράμματος J-Car της μητρικής εταιρείας της Opel, General Motors. Αυτό ήταν μόλις το δεύτερο προσθιοκίνητο αυτοκίνητο της Opel μετά την παρουσίαση του Kadett D το 1979. Αυτό το αυτοκίνητο παραγόταν στα εργοστάσια της Opel στο Rüsselsheim της Γερμανίας, του Antwerp του Βελγίου και του Luton της Αγγλίας. Στο Ηνωμένο Βασίλειο πωλούνταν ως Vauxhall Cavalier και στη Λατινική Αμερική ως Chevrolet Monza. Το Cavalier Coupe σταδιακά καταργήθηκε, αλλά το Manta παρέμεινε στο Ηνωμένο Βασίλειο, όντας το τελευταίο αυτοκίνητο με σήματα Opel εκεί, προτού η μάρκα σταδιακά καταργηθεί το 1988 από την αγορά αυτή, έπειτα από απόφαση της General Motors. Πλέον δεν υπήρχαν διαφορές στις λαμαρίνες μεταξύ των μοντέλων της Opel και της Vauxhall μετά το 1982. Η Ascona C κέρδισε το βραβείο «Golden Lenkrad» στο τέλος του 1981 και ήταν το αυτοκίνητο με τις καλύτερες πωλήσεις στην ιστορία της Δυτικής Γερμανίας. Η Ascona C έχασε στις λεπτομέρειες τον τίτλο «Ευρωπαϊκό Αυτοκίνητο της Χρονιάς» από το Renault 9, ενώ κατά τη διάρκεια της παραγωγής της «υπέστη» δυο αξιοσημείωτα facelift.

Στη γκάμα των «σωμάτων» της Ascona C προστέθηκε και μια επιλογή hatchback «σώματος» με την ονομασία «CC» σε κάποιες αγορές. Το βασικό μοντέλο ήταν αυτό με τον κινητήρα των 1.3 λίτρων με 60 ίππους που είχε παρουσιαστεί το 1978 στην Ascona B, ακολουθούμενο από αυτό με τον κινητήρα των 1.6 λίτρων με 75 ίππους. Οι εκδόσεις S είχαν κινητήρες με μεγαλύτερη αναλογία συμπίεσης και αυξημένη ιπποδύναμη κατά 20%. Η κορυφαία έκδοση ήταν η σπορτίφ GT με ηλεκτρονικό ψεκασμό καυσίμου, «ωθώντας» την ιπποδύναμη στους 130 ίππους κατά τα δυο τελευταία χρόνια του μοντέλου. Οι πετρελαιοκινητήρες προέρχονταν από ένα μπλοκ εξελιγμένο από την Isuzu, χωρητικότητας 1.6 λίτρων. Καταλυτικές εκδόσεις έγιναν διαθέσιμες στις μεγαλύτερες βενζινοκίνητες εκδόσεις μετά το 1986.

Όπως και στην προηγούμενη γενιά, έτσι και στην τρίτη γενιά δεν υπήρχε έκδοση station wagon, παρόλο που η Vauxhall στο Ηνωμένο Βασίλειο πήρε το πίσω μέρος του Holden Camira station wagon και το έβαλε στο Cavalier. Η Opel συνέχισε να χρησιμοποιεί το όνομα Ascona μέχρι την παρουσίαση του Vectra A το 1988, ενώ η Vauxhall κράτησε το όνομα Cavalier μέχρι το 1995.

Το «Xρονολόγιο» της Ascona C
• 1981: Παρουσιάζεται η Ascona C ως αντικαταστάτης της Ascona B. Αυτή η έκδοση, αποκαλούμενη από πολλούς ως «αυθεντική», αναφέρεται συνήθως ως C1 για να ξεχωρίζει από τις επόμενες facelift εκδόσεις. Οι διαθέσιμες «σωματοδομές» περιελάμβαναν δίπορτα και τετράπορτα σεντάν και ένα πεντάθυρο hatchback. Οι αρχικές επιλογές κινητήρων περιελάμβαναν τις εκδόσεις 1.3Ν με 60 ίππους, 1.3S με 75 ίππους, 1.6Ν με 75 ίππους και 1.6S με 90 ίππους. Όλες οι εκδόσεις ήταν «ζευγαρωμένες» με χειροκίνητα κιβώτια τεσσάρων σχέσεων ή αυτόματα τριών σχέσεων, σχεδόν για όλους τους κινητήρες εκτός του 1.3Ν. Οι εκδόσεις εξοπλισμού περιελάμβαναν τις Base, L, Berlina και SR.
• 1982: Παρουσιάστηκε η Ascona Diesel με κινητήρα 1.6 λίτρων με 55 ίππους και με διαθέσιμο πεντατάχυτο κιβώτιο. Παρουσιάστηκε επίσης η έκδοση CD με υψηλότερο επίπεδο εξοπλισμού. Το Σεπτέμβριο αυτής της χρονιάς παρουσιάστηκε και ο νέος κινητήρας 1.8Ε με παροχή καυσίμου Bosch LE-Jetronic και απόδοση 115 ίππων, «ζευγαρωμένος» με πεντατάχυτο κιβώτιο, μετάδοση που έγινε διαθέσιμη και για τον κινητήρα 1.6S. Με επιπλέον κόστος, ο αγοραστής μπορούσε να εγκαταστήσει στην Ascona του υδραυλικό τιμόνι, ηλεκτρικά παράθυρα, ηλεκτρικούς καθρέφτες και υπολογιστή ταξιδιού.
• 1983: Εισάγονται στην Ascona τροποποιημένη μίζα και καινούργιες κλειδαριές στις πόρτες. Επίσης, εισάγονται βελτιώσεις στην τρόμπα νερού, στις σφραγίσεις των βαλβίδων και τους σωλήνες του ψυγείου. Η έκδοση αυτή απέκτησε και «ανοιχτό» αδελφάκι, καθώς η βελτιωτική εταιρεία Keinath δημιούργησε την Ascona Cabrio ή αλλιώς Keinath KC3. Παρόμοια προσπάθεια έγινε αργότερα κι από την εταιρεία Hammond & Thiede. Σε επίπεδο εξοπλισμού, έγιναν διαθέσιμα κεντρικό κλείδωμα και θερμαινόμενοι εξωτερικοί καθρέφτες, όπως και σπορ ανάρτηση για την έκδοση SR και τον κινητήρα 1.8Ε. Σε αυτή τη γενιά καθιερώθηκαν επίσης και τα αυτομάτως ρυθμιζόμενα πίσω φρένα. Από το Μάιο αυτής της χρονιάς, το πεντατάχυτο κιβώτιο έγινε διαθέσιμο για όλες τις εκδόσεις και όλα τα μοντέλα.
• 1984: Τη χρονιά εκείνη παρουσιάστηκε το πρώτο facelift της Ascona, η αποκαλούμενη Ascona C2. Όλα τα μοντέλα αυτής της γενιάς απέκτησαν καινούργια γρίλια τύπου CD, καινούργιο σχεδιασμό για τις ζάντες, καινούργιες βάσεις για τα μπροστινά καθίσματα, διαφορετική κεντρική κονσόλα, εξωτερικούς καθρέφτες ρυθμιζόμενους από μακριά και κολώνα τιμονιού ρυθμιζόμενη κατά ύψος. Ο κινητήρας 1.3S απέκτησε σε αυτή τη γενιά καινούργιο σύστημα start-stop, ενώ βελτιώθηκαν η απόσβεση του συμπλέκτη και τα σφραγίσματα των μπροστινών φαναριών. Τα μοντέλα επίσης άλλαξαν όνομα: η έκδοση base έγινε LS, η έκδοση L έγινε GL, η έκδοση Berlina έγινε GLS και η έκδοση SR έγινε GT.
• 1985: Εκείνη τη χρονιά παρουσιάστηκε ο 1.8i κινητήρας με τριπλό καταλύτη και απόδοση 100 ίππων. Ο μόνος καταλύτης έγινε διαθέσιμος για όλους τους κινητήρες, ενώ τροποποιήθηκαν η επένδυση του συμπλέκτη και τα σφραγίσματα στις πόρτες.
• 1986: Εκείνη τη χρονιά παρουσιάστηκε το δεύτερο facelift της Ascona, η αποκαλούμενη Ascona C3, η οποία έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του ονόματος Ascona. Όλα τα μοντέλα αυτής της γενιάς απέκτησαν διάφανα μπροστινά φλας, φιμέ πίσω φανάρια, γρίλια στο χρώμα του αμαξώματος, καινούργιο εξαερισμό και μπροστινό spoiler. Η έκδοση GT, μαζί με το μπροστινό spoiler, «φόρεσε» spoiler και στην πίσω πλευρά αλλά και στα πλαϊνά της. Έγιναν επίσης διαθέσιμοι τότε καινούργιοι κινητήρες, οι 1.6i και 2.0i. Ο μεν πρώτος είχε κεντρικό σύστημα ψεκασμού καυσίμου Multec και από 75 ίππους, ο δε δεύτερος είχε σύστημα ψεκασμού καυσίμου Bosch Motronic και απόδοση 115 ίππους, με ή χωρίς καταλύτη.
• 1987: Εκείνη τη χρονιά, ο μη-καταλυτικός κινητήρας 2.0i αντικαταστάθηκε από τον κινητήρα 20SEH απόδοσης 130 ίππων, ο οποίος όμως ήταν διαθέσιμος μόνο στην έκδοση GT. Στην Αγγλία, η Ascona αυτή έγινε γνωστή ως Vauxhall Cavalier SRi 130.
• 1988: Εκείνη τη χρονιά, η έκδοση GL άλλαξε το όνομά της σε Touring, όνομα που ήδη χρησιμοποιούνταν σε κάποιες από τις Ascona C2. Ο Αύγουστος εκείνης της χρονιάς σηματοδότησε το τέλος της παραγωγής της Ascona, η οποία αντικαταστάθηκε από το Opel Vectra A.

Εκτός Ευρώπης, η Ascona C πωλούνταν σε διάφορα σχέδια και εκδόσεις. Στη Νότια Αφρική πωλούνταν ως σεντάν και hatchback από το 1982 ως το 1986, όταν και αντικαταστάθηκε από τη σεντάν έκδοση του Opel Kadett E, με το όνομα Opel Monza. Το όνομα αυτό στην Ευρώπη χρησιμοποιούνταν για την κουπέ έκδοση του μεγαλυτέρου Opel Senator. Στη Βραζιλία πωλούνταν ως δίπορτο και τετράπορτο σεντάν ή τρίθυρο hatchback από τον Απρίλιο του 1982 ως το 1996, με διάφορα facelifts και με το όνομα Chevrolet Monza. Αρχικά ήταν διαθέσιμη μόνο ως τρίθυρο hatchback, με το σεντάν «σώμα» να παρουσιάζεται το Μάρτιο του 1983. Αρχικά ήταν διαθέσιμη με κινητήρες 1.6 και 1.8 λίτρων, απόδοσης 75 και 84 ίππων αντίστοιχα. Το 1986 οι υπάρχοντες κινητήρες αντικαταστάθηκαν από ισχυρότερους κινητήρες 1.8 και 2.0 λίτρων. Η παραγωγή του αργοκίνητου σε πωλήσεις hatchback διακόπηκε το 1989. Η Chevrolet Monza δέχτηκε μια σειρά facelifts, με την τελευταία να φέρνει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της πιο κοντά στα ευρωπαϊκά προϊόντα της General Motors, με καινούργια φτερά προφυλακτήρες να «φιλοξενούν» τα καινούργια εμπρός και πίσω φανάρια. Υπήρχαν επίσης διαθέσιμες εκδόσεις diesel με τον κινητήρα 4FC1 της Isuzu προς εξαγωγή, με τις Αργεντινή και Ουρουγουάη να αποτελούν τις μεγαλύτερες αγορές αυτής της έκδοσης. Στην Κολομβία, η σεντάν έκδοση της Ascona C πωλούνταν από το 1987 ως το 1992 με το όνομα Chevrolet Monza Classic. Υπήρχαν δε διαθέσιμες δυο εκδόσεις, η χειροκίνητη πεντατάχυτη sport και η αυτόματη τετρατάχυτη DeLuxe. Στη Βενεζουέλα πωλούνταν από το 1985 ως το 1990, αρχικά με κινητήρα 1.8 λίτρων με καρμπυρατέρ, που αργότερα αντικαταστάθηκε από ένα δίλιτρο κινητήρα με ψεκασμό καυσίμου.

Αυτή είναι η ιστορία της Opel Ascona, ενός αυτοκινήτου που συγκίνησε, μάγεψε, δίδαξε εκατομμύρια ανθρώπων ανά την υφήλιο. Όπως λένε και κάποιοι φανατικοί της, «Αν δεν έχεις οδηγήσει Ascona, δεν ξέρεις τι θα πει αυτοκίνητο»…

Editor: Ματθαίος Μπλούφας

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και τις δημοσιεύσεις μας!