Οι μουχλιασμένοι (τοξικοί) άνθρωποι

Μουχλιασμένοι ή κοινώς τοξικοί άνθρωποι είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα προσπαθήσουν να σε κάνουν να νιώσεις «μυρμήγκι» μπροστά τους.

 

Οι μουχλιασμένοι (τοξικοί) άνθρωποι νιώθουν δυνατοί μόνο όταν εξοντώνουν άλλους, ενώ θεωρούν την καλοσύνη υποταγή και αδυναμία…

Ας πούμε ότι ανοίγεις το ψυγείο σου και βλέπεις ότι η φέτα μούχλιασε. Θα τη φας έτσι, μουχλιασμένη; Βλέπεις ότι το μαρούλι που είχες πάρει από τη λαϊκή έχει μαυρίσει κι έχει μαραθεί, ενώ και το κρέας έχει μυρίσει. Θα τα καταναλώσεις; Όχι. Η όσφρησή σου διαμαρτύρεται και σου λέει «μακριά».

Ε, λοιπόν, υπάρχουν και στη ζωή άνθρωποι από τους οποίους πρέπει να μένεις μακριά, οι  μουχλιασμένοι άνθρωποι.

Είναι αυτοί που θα σπεύσουν να σε κρίνουν, να σου γκρινιάξουν, να σου φορτώσουν μονομερείς ευθύνες και θα σε κάνουν με το γάντι να νιώθεις μυρμήγκι μπροστά τους. Κι αυτό γιατί έχουν τη  μούχλα στην ψυχή τους. Νιώθουν δύναμή μόνο όταν εξοντώνουν άλλους και θεωρούν την ευγένεια και την καλοσύνη υποταγή και αδυναμία.

Το ένστικτό σου σε προειδοποιεί να απέχεις. Έλα όμως που το «καλό παιδί» μέσα σου επιμένει πως, τέλος πάντων, είναι μάνα σου, είναι συνάδελφος, η αδελφή/αδελφός σου, οπότε λες… κάνε υπομονή.

Όχι, μηδενική ανοχή στην υποτίμηση της προσωπικής σου αξίας και της πολυτιμότητας σου!

Θα χρειαστεί να μάθεις να προστατεύεις την αυτοεκτίμησή σου από τις δηλητηριώδεις επιρροές φαινομενικά καλοπροαίρετων κοντινών σου ανθρώπων. Τη συγγένεια δεν τη διαλέγεις. Διαλέγεις όμως να μην της επιτρέπεις να σε κρατά πίσω και να σε επηρεάζει αρνητικά.

Το ότι είναι κάποιος συγγενής σου δεν σε υποχρεώνει να ανέχεσαι τον κακό του χαρακτήρα ή την αδικαιολόγητα κακή συμπεριφορά του. Θα χρειαστεί να αποφασίσεις πόσο χώρο κοντά στην ψυχή σου θα επιτρέψεις να πάρουν οι κοντινοί σου άνθρωποι.

Σε βεβαιώνω ότι δεν θα είναι εύκολο, καθώς δεν υπάρχει πιο ακινητοποιητικό πράγμα από μια καταβαραθρωμένη αυτοεκτίμηση, επειδή τότε αφήνεσαι να πιστεύεις ότι είσαι ανεπαρκής κι αδύναμος.

Οι μουχλιασμένοι (τοξικοί) άνθρωποι σε κάνουν να νιώθεις στο έλεος των περιστάσεων και των ανθρώπων που πετάνε πάνω σου τα δικά τους απόνερα. Γι’ αυτό χρειάζεσαι μια «ενδυναμωτική βιταμίνη», για να προστατεύεσαι και να τονώνεις τον εαυτό σου συνειδητά απέναντι σε τέτοιες επιρροές.

Που να εστιάσεις

«Από τα λάθη σου σταματάς να μαθαίνεις όταν τα απορρίπτεις. Δες τα λάθη σου χωρίς λογοκρισία και θα συνδεθείς με την αλήθεια σου και με όλο το αληθινό φως σου. Και κατόπιν χρειάζεται μια πολύ γενναία απόφανση. Η απόφανση πως αυτός ο κόσμος θα ήταν λιγότερο όμορφος και συναρπαστικός χωρίς εσένα. Το φως σου είναι απαραίτητο, η παρουσία σου, οι αξίες σου, η διαδρομή σου στη ζωή, οι μάχες και οι νίκες σου, όλα αυτά αξίζουν να είναι στο φως».

«Πολλοί , όταν μιλούν για τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, φαντάζονται ότι αυτά αφορούν μόνο συγκλονιστικά, τεράστια, αξέχαστα κακοποιητικά περιστατικά. Αυτά είναι τα ορατά, τα συνειδητοποιημένα τραύματα. Πολλές φορές όμως τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας χάνονται στη λήθη του χρόνου. Μπορεί και να αφορούν μικρές κι ασήμαντες εμπειρίες, σχεδόν ανάξιες λόγου, που ως ενήλικας δεν θα τις σπουδαιολογούσες· όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή πια έχεις συνηθίσει ή έχεις ξορκίσει το κεντρί τους. Τέτοια τραύματα κουβαλάμε όλοι, αφού συμβαίνουν στις καλύτερες οικογένειες, από (συχνά) καλοπροαίρετους ανθρώπους, που δεν ξέρουν καλύτερα ή κουβαλούν οι ίδιοι μέσα τους τα δικά τους αθέατα βαρίδια, τις δικές τους άγνωστες σε εμάς πληγές».

«Πάρ’ το απόφαση πως ένας και μόνο θα σε συνοδεύσει, θα είναι μαζί σου σε όλη σου τη ζωή, μέχρι την τελευταία σου πνοή: ο εαυτός σου. Και του οφείλεις την απόλυτη προτεραιότητα σε φροντίδα, σε αξία, σε σεβασμό και αγάπη. Αλλιώς θα σε παρατήσει, γεμίζοντάς σε ψυχοσωματικά τραύματα, φόβους, θλίψη και έλλειψη νοήματος… Οπότε, κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη και πες του: Αξίζω επειδή αναπνέω, χωρίς να χρειάζεται να εξαργυρώνω την προσοχή και την αγάπη με κόπο, κούραση και φροντίδα»!

Aπό το βιβλίο «Μάθε, Αγάπησε, Ζήσε» της ψυχολόγου και κοινωνικής ερευνήτριας Αγνής Μαριακάκη.