Ο Έρωτας που σου χρωστάει…

Όχι εκείνος, όχι εκείνη. Ο έρωτας που σου χρωστάει η ζωή… Εκείνος που θα έρθει τόσο ξαφνικά, θα σου χτυπήσει την πόρτα, θα τον κοιτάξεις κατάματα και θα συνειδητοποιήσεις ότι όλες οι εποχές για σένα θα είναι ίδιες. Θα είναι καλοκαίρι, πάντα καλοκαίρι για εσάς. Θα έχουν μπλε χρώμα, πάντα μπλε όχι εκείνο του ουρανού αλλά εκείνο της θάλασσας. Το βαθύ μπλε που χάνεσαι μέσα του όπως χάνεσαι στα μάτια του… Και αυτό το αεράκι και η αλμύρα στα χείλη πάντα να σου θυμίζουν εκείνον.

Και τελικά ποιος έρωτας είναι εκείνος που κρατάει για πάντα; Είναι ο ανεκπλήρωτος; Δε θα σου απαντήσει κανείς με σιγουριά. Ξέρω μόνο ότι ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι εκείνος που θα σου αφήσει ένα ερωτηματικό. Πάντα θα αναρωτιέσαι…

Πως θα ήταν να ξυπνάω κάθε πρωί πλάι του;
Πως θα με φωνάζει μετά από χρόνια;
Πως πίνει τον καφέ του;
Τόσα πως και ακόμα περισσότερα γιατί. Γιατί δεν κατάφερε αυτός ο έρωτας να γίνει πραγματικότητα. Θα σου πω εγώ γιατί. Γιατί δεν μπόρεσες ποτέ να τον κάνεις τραγούδι, έμεινες στη μελωδία ή στους στίχους. Τι σημασία έχει; Τραγούδι δεν έγινε ποτέ.

Ήταν αυτό το χαμόγελο με τη γλώσσα ανάμεσα στα δόντια, το χαζό χαχανητό που όλοι το θεωρούσαν τόσο παράξενο αλλά εσύ περίμενες κάτι αστείο για να το ακούσεις να ηχεί στα αυτιά σου ξανά και ξανά, τόσο παράξενα όμορφο για σένα, το βλέμμα που κατέβαινε κάθε φορά που μαλώνατε και τα μάτια σκούραιναν από το κακό τους, τα νευρικά χτυπήματα των δαχτύλων όταν σε νευρίαζε και εκείνες οι αγκαλιές… Από αυτές που κολλάνε κάθε σπασμένο κομμάτι σου… Και εκείνα τα φιλιά, τα πεταχτά για αντίο. Που ποτέ δεν ήταν αντίο… Και εκείνα τα τραγούδια που περιγράφανε όλα εσάς. Και, και, και… Ήταν όλα αυτά που σε έκαναν να κοιμάσαι κάθε βράδυ με τη σκέψη του, με την εικόνα του. Και αν επέλεγες να τον ολοκληρώσεις, να γίνει τραγούδι ποιο θα ήταν; Αν ήταν ταινία; Αν ήταν παραμύθι; Αν ήταν χρώμα, λουλούδι, άρωμα, καφές;

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν ο Αύγουστος, αυτό που ο Παπάζογλου εξύμνησε τον αγιάτρευτο έρωτά του εκείνο το μήνα του καλοκαιριού, αν ήταν ταινία θα ήταν κάποιο ρομάντζο από αυτά που εσείς ποτέ δε θα ζήσετε, αν ήταν παραμύθι θα ήταν ο μικρός πρίγκιπας με την αθωότητά του και τη μοναδικότητά του… Αν ήταν χρώμα θα ήταν πάντα μπλε, μπλε, πάντα μπλε και άρωμα;;; Κανένα από αυτά τα ακριβά, θα ήταν αλμύρα της θάλασσας αυτό το άρωμα του αναλογεί, το άρωμα που μπορεί με μία ανάσα να σε ταξιδέψει… Και αν ήταν καφές; Θα ήταν σκέτος… Ούτε γλυκός, ούτε πικρός γιατί δεν ξέρεις ακόμα το τέλος του. Σίγουρα όμως δε θα ήταν μέτριος. Δεν ταιριάζει η μετριότητα σε εσάς. Σκέτος, ξεκάθαρος όπως τα συναισθήματά σας. Αυτά που ποτέ δε θα μάθετε…

Ο έρωτας που σου χρωστάει λοιπόν η ζωή είναι ο έρωτας που σου χρωστάς. Αυτός που θα πέσεις με τα μούτρα ακόμα και αν ξέρεις ότι μπορεί ποτέ να μη βγεις ολόκληρος. Αυτός που όμως μέσα σου ξέρεις ότι τόσο αξίζει για να μη γραφτεί ποτέ στην ιστορία των μεγαλύτερων ερώτων.

Editor: Χρύσα Πλαβού – Μπαλατσούκα

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και τις δημοσιεύσεις μας!