Ο Δωδεκάλογος……της Αυτοεκτίμησης!

Ήρθε λοιπόν η ώρα της πράξης. Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο άρθρο η αυτοεκτίμηση χτίζεται και αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία τόσο στην αναζήτηση της όσο και… στο πιο “επώδυνο” στάδιο της αλλαγής. Και το αναφέρω ως επώδυνο γιατί είναι πολύ δύσκολο να αποτινάξει κανείς συμπεριφορές χρόνων, πόσο μάλλον όταν αυτές έχουν χρηστεί ως κατάλληλες από τον κοινωνικό του περίγυρο.

Αρχίζοντας λοιπόν, πρέπει να κατανοήσουμε βαθειά τα δικαιώματά μας….

Έχω το δικαίωμα:
1. Να δηλώνω τις ανάγκες μου και να ζητώ αυτό που θέλω, αναγνωρίζοντας όμως στους άλλους το δικαίωμα να μου το αρνηθούν.
2. Να πιστεύω στις απόψεις και στις αξίες μου και να τις εκφράζω κατάλληλα. Η επιθετικότητα και ο έντονος τόνος της φωνής δε δικαιώνουν τις επιλογές μας, ούτε μας καθιστούν περισσότερο πιστικούς.
3. Να αρνούμαι να επωμίζομαι τα προβλήματα και τις ευθύνες των άλλων. Είναι πολύ εγωιστικό να θεωρούμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε και να ρυθμίσουμε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις , είτε μας το έχουν ζητήσει, είτε απλά επειδή θέλουμε να αυτοχριστούμε “Σωτήρες”.
4. Να έχω ιδιωτικό χώρο και χρόνο.
5. Να λέω “ναι” και “όχι” χωρίς να αισθάνομαι τύψεις.
6. Να λέω “δεν ξέρω” και δεν “καταλαβαίνω”. Άλλωστε δε μπορούμε να γνωρίζουμε τα πάντα! Ασχέτως αν αυτή η παραδοχή θίγει τον εγωισμό μας!
7. Να σχετίζομαι με τους άλλους χωρίς να αποζητώ την αποδοχή τους. Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός, επομένως οφείλουμε να σεβόμαστε τις απόψεις των άλλων όπως επίσης να σέβονται και οι άλλοι τις δικές μας χωρίς να ασκούν κριτική.
8. Να μην αιτιολογώ πάντα τη συμπεριφορά μου. Με αυτό τον τρόπο αποδέχομαι ότι έχω το δικαίωμα να κάνω και λάθη αλλά και να θέλω πράγματα που εκείνη τη δεδομένη στιγμή να μη συμβαδίζουν με τα “θέλω” των άλλων.
9. Να δέχομαι και να κάνω φιλοφρονήσεις. Η ταπεινοφροσύνη είναι αρετή, όταν πηγάζει εκ των έσω και όχι όταν καλύπτει τη δειλία. Η περιγραφή των ρεαλιστικών μας επιτευγμάτων αναδεικνύει την προσωπικότητα και προκαλεί θαυμασμό. Ο εαυτός είναι η πιο σημαντική υπηρεσία που προσφέρουμε στην κοινωνία και πρέπει να είναι δεόντως κοσμημένος, αλλά….. από ΕΜΑΣ!
10. Να μιλάω για την ανασφάλειά μου. Παραδέξου ότι είναι δύσκολο να εκφραστείς και θα διαπιστώσεις ότι και οι φαινομενικά ισχυροί έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις. Όταν λέμε αλήθεια, αναγκάζουμε τις περισσότερες φορές και τους άλλους να πουν. Πχ. “Νιώθω πως σήμερα έχεις κάτι μαζί μου, μου μιλάς πιο απότομα και με αποφεύγεις… Έχω κάνει κάτι; Ισχύει αυτό που νιώθω;” Αφού λάβεις απάντηση δώσε τέλος στο συλλογισμό του άγχους που μπορεί να σε έχει καταβάλλει, δείχνοντας εμπιστοσύνη στο συνομιλητή σου.
11. Να αλλάζω γνώμη λόγω νέων δεδομένων. Δεν έχουμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο σταθερότητας. Αυτό αποτελεί προσδοκία και αίτημα των υπολοίπων, αλλά δεν είναι δεσμευτικό. Ο καθένας μπορεί να αλλάξει απόψεις, όταν μεταβάλλονται οι συνθήκες και οι όροι μιας σχέσεις ή μιας κατάστασης.
12. Να θέτω στόχους τόσο βραχυπρόθεσμους όσο και μακροπρόθεσμους και να προσπαθώ με επιμονή και υπομονή να τους υλοποιήσω ακόμη και αν αυτοί έρχονται κόντρα στους στόχους και τις επιθυμίες των ‘’σημαντικών μας άλλων’’. Πχ. Σύντροφοι, Οικογένεια, Φίλοι. Δεν παραμελώ και δεν εκτοπίζω τις ανάγκες μου για να ικανοποιήσω ανάγκες άλλων. Όταν δεν έχω φερθεί με σεβασμό προς τον εαυτό μου είναι ψέμα να πιστεύω ότι μπορώ να δώσω σεβασμό, πόσο μάλλον να δεχτώ.

Όλοι είμαστε μοναδικοί, όσον αφορά τις εμπειρίες, την προσωπικότητα, το χαρακτήρα. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα καταρρακώνουν το αυτοσυναίσθημα και θα κάμπτουν τη σιγουριά. Όμως κανένας δεν εξουσιοδοτείται, να αμφισβητήσει το συναισθηματικό μας πλούτο, να κρίνει τις ιδιότητες και να αποφαίνεται για την ποιότητά μας, παρά μόνο όταν εμείς του το επιτρέπουμε. Γι’ αυτό να θυμάστε ότι εμείς είμαστε οι τροπαιούχοι της ζωής και μόνο ο εαυτός μας μπορεί να προβαίνει σε αξιολογικές κρίσεις!

Editor:  Αγγελική Παππά, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας