Mercedes-Benz 300SEL Pininfarina Coupe: Τελικά, ποιος την παρήγγειλε;

Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, η ανθρωπότητα αντιμετώπισε κάποια μυστήρια που ακόμα ψάχνουν απαντήσεις. Ήταν η Μάτα Χάρι κατάσκοπος; Τι έγινε τελικά με την Υπόθεση Ντρέιφους; Ποιος ανέβασε το Χίτλερ στην εξουσία; Ποιος και γιατί σκότωσε τον Πρόεδρο Κέννεντυ; Πήγε τελικά ο άνθρωπος στη Σελήνη; Ποιος παρήγγειλε τη Mercedes 300SEL Pininfarina Coupe;

Οι αναφορές του τύπου της εποχής της δημιουργίας της εν λόγω «κυρίας» ήταν πενιχρές. Ακόμα και το έγκριτο γερμανικό περιοδικό αυτοκινήτου Auto Motor & Sport είχε αρκεστεί απλά στο να αναφέρει ότι ήταν one-off (μια δηλαδή και μοναδική) κατασκευή για κάποιον Ολλανδό πελάτη. Και έτσι συνεχίζεται εδώ και σχεδόν πέντε δεκαετίες από τη γέννησή της, παρόλο που οι φήμες έδιναν και έπαιρναν σχετικά με το ποιος την είχε παραγγείλει. Το όνομα του μεγιστάνα της μπύρας και φανατικού λάτρη των αυτοκινήτων Freddy Heineken είχε πέσει στο τραπέζι, αλλά τελικά δεν ήταν ούτε αυτός. Ο περί ου ο λόγος ευκατάστατος κύριος ήταν επικεφαλής μιας πολυεθνικής εταιρείας και ο ενθουσιασμός του για τα αυτοκίνητα τον είχε οδηγήσει στο κατώφλι της Mercedes, όπου είχε ζητήσει να του φτιάξουν μια 300SEL 6.3 Coupe με ειδικό «σώμα». Το αυτοκίνητο «φορούσε» από το εργοστάσιό του έναν τερατώδη V8 κινητήρα 6.3 λίτρων πάνω σε ένα ντελικάτο saloon «σώμα». Το αίτημα φυσικά απορρίφθηκε, οπότε ο άνθρωπός μας αγόρασε μια μόνος του και την πήγε στο Τορίνο, ώστε ο Sergio Pininfarina να κάνει τα μαγικά του.

Το 1969 ξεκίνησε η δουλειά. Το μεταξόνιο και το μετατρόχιο παρέμειναν ίδια, όπως και το συνολικό μήκος του οχήματος -πέντε μέτρα. Το ύψος των θυρών έμεινε ίδιο, αλλά η οροφή ήταν ολοκαίνουργια. Το παρμπρίζ «έκατσε» πιο πίσω στο προφίλ του αυτοκινήτου, και το πίσω τζάμι μετακινήθηκε πιο μπροστά. Με τους Α’ και Γ’ πυλώνες σε αρκετά πιο οξείες γωνίες και με την κορυφή της οροφής τρεις ίντσες πιο χαμηλά, αυτό το μεγάλο coupe έχει πολύ πιο μικρό «θερμοκήπιο» (πάνω τμήμα της καμπίνας δηλαδή). Τα πιο μακριά μπροστά και πίσω καπό ήταν χειροποίητα από ατσάλι, όπως ήταν και τα φτερά, οι προφυλακτήρες και οι ογκώδεις πόρτες. Μετά υπήρχε η παραδοσιακή «υποδοχή» του Pininfarina που «έτρεχε» και στα δυο πλαϊνά του αυτοκινήτου από θόλο σε θόλο, ένα στοιχείο που θα εμφανιζόταν πολύ αργότερα σε αυτοκίνητα όπως η Ferrari 400 και η Alfa Romeo GTV μεταξύ άλλων. Η διακριτική μπροστινή γρίλια, ενώ θυμίζει αυτή της Mercedes SL Pagoda, είναι μοναδική σε αυτό το αυτοκίνητο. Τα μπροστινά φανάρια, μέσα στις άχαρες τετραγωνισμένες όρθιες θήκες τους, αρχικά έρχονταν με μαύρα πλαίσια, αλλά ο τωρινός ιδιοκτήτης επέλεξε να τα αντικαταστήσει -ευτυχώς.

Το να βάλεις το πλήρες βάρος του πορτοφολιού σου πίσω από τέτοιες αλλαγές σε ένα αυτοκίνητο, δείχνει βαθιά αγάπη για τα αυτοκίνητα γενικότερα. Οι συγγενείς του αποθανόντα ευεργέτη του οχήματος όμως μας τα λένε διαφορετικά. «Του αρέσανε τα ασυνήθιστα αυτοκίνητα. Όχι τα σπορ αυτοκίνητα ή κάτι σαν αυτά. Έπρεπε να είναι σταθερά και συμπαγή. Πάνω απ’ όλα, ήθελε να μπορεί να εμπιστευτεί πλήρως τα μηχανικά μέρη.»

Ενθουσιώδης ή μη, από τη στιγμή που το μυστικό μεγάλο coupe ολοκληρώθηκε και τα ποσά εξοφλήθηκαν, ο ιδιοκτήτης έπρεπε να το χρησιμοποιήσει. Ένας σοφέρ «έγραψε» τα περισσότερα χιλιόμετρα, αλλά συνήθως χωρίς τη σύζυγο του ιδιοκτήτη ως επιβάτη, αφού η κυρία έπαψε πολύ σύντομα να είναι φίλος του αυτοκινήτου. Η οικογένεια ισχυρίζεται ότι ο Pininfarina είχε κάνει λάθος στο σχεδιασμό, με αποτέλεσμα τα καυσαέρια να μπαίνουν στην καμπίνα. Αναφέρουν δε, ότι η μητέρα τους είχε συνεχώς πονοκεφάλους όταν ταξίδευε με το αυτοκίνητο αυτό, ενώ η ίδια δήλωνε ότι προτιμούσε ένα ταπεινό Volkswagen Beetle από το μεγάλο coupe. Ανεξαρτήτως λόγου, το αυτοκίνητο απέμεινε με μόνο φίλο του τον ιδιοκτήτη του, αφού και τα πέντε παιδιά της οικογένειας του γύρισαν την πλάτη. Τελικά, με μόλις 65.000 χιλιόμετρα στο οδόμετρό του, το αυτοκίνητο πουλήθηκε και δεν αντικαταστάθηκε.

Ενώ το παρουσιαστικό της δημιουργίας του Pininfarina μπορεί να διχάσει τις απόψεις, η ποιότητα των υλικών του είναι αδιαμφισβήτητη. Σήμερα είμαστε πλέον συνηθισμένοι σε Mercedes κοσμημένες με τα σήματα της AMG, με κινητήρες τεράστιας ιπποδύναμης στριμωγμένους κάτω από τα saloon «σώματά» τους. Και, ενώ πλέον σχεδόν όλοι οι αντίπαλοι έχουν υψηλής ιπποδύναμης ταξιδιωτικά αυτοκίνητα, η Mercedes ήταν αυτή που εφηύρε το supersaloon με το απλό χαρακτηριστικό, μέσω της 300SEL 6.3 Coupe που βασιζόταν στη 250. Εκείνου του μοντέλου οι νηφάλιες γραμμές, η γωνιώδης καμπίνα και τα όρθια μπροστινά φανάρια δεν έπειθαν για ενθουσιώδες μηχάνημα, αλλά όλα άλλαξαν όταν κάποια μέρα ένας μηχανικός της Mercedes αποφάσισε να βάλει πάνω τον πιο μεγάλο κινητήρα της εταιρείας.

Ο V8 των 6.3 λίτρων συνήθως βρισκόταν κάτω από τα καπό της 600αρας λιμουζίνας των 2.5 τόνων, που ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στους βασιλείς και τους δικτάτορες της εποχής. Δεν είναι έκπληξη που ο κινητήρας αυτός έδωσε απίστευτες επιδόσεις σε ένα «σώμα» 700 κιλά πιο ελαφρύ. Λέγεται μάλιστα ότι ο οδηγός δοκιμών της Mercedes Rudolf Uhlenhaut υπέστη σοκ πίσω από το τιμόνι του πρωτότυπου του μεγάλου coupe. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Uhlenhaut σταμάτησε στα φανάρια, κατέβηκε από το αυτοκίνητο, άνοιξε το καπό, για να διαπιστώσει τι στον κόσμο ήταν αυτό που είχαν «φορέσει» οι μηχανικοί από κάτω! Φυσικά, η πιο μεγάλη έκπληξη ήταν ότι η ακραία συντηρητική εκείνη την εποχή Mercedes αποφάσισε να ανάψει το πράσινο φως και να στείλει το αυτοκίνητο στην παραγωγή. Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα αυτοκίνητα όλων των εποχών είχε μόλις γεννηθεί.

Η οδηγική εμπειρία ήταν ένα θαύμα επίσης. Τα τοπία γύρω αλλάζουν σε αρκετά γρήγορο ρυθμό αλλά όλα σε σχεδόν νεκρική σιγή, που θα ταίριαζε περισσότερο σε κηδεία κάποιου πολυαγαπημένου αρχηγού κράτους. Κι αν ο οδηγός απαιτήσει περισσότερη ταχύτητα, απλά ωθεί ελάχιστα επιπλέον χιλιοστά το πεντάλ του γκαζιού, και το αυτοκίνητο εκτοξεύεται στον ορίζοντα σαν βεγγαλικό από γιορτή καρναβαλιού -δεδομένης φυσικά και της ηλικίας της «κυρίας». Και όλα αυτά τη στιγμή που οι επιβάτες μπορούν να συνεχίσουν με την ησυχία τους να καλλωπίζουν τα νύχια τους ή να ξεφλουδίζουν ένα μήλο για να ξεγελάσουν την πείνα τους.

Παρά την πάροδο του χρόνου (σχεδόν πέντε δεκαετίες από τη γέννησή του) και τη συνισταμένη αποσύνθεση, παρά τη φθορά και τα σκασίματα, παρά τη σκουριά και τα φουσκώματα, ο κινητήρας δουλεύει μια χαρά. Μετά από λίγα χιλιόμετρα αρχίζει και η σωστή δουλειά της αερανάρτησης, θυμίζοντας τη Rolls-Royce Silver Phantom, με τα οδηγικά χαρακτηριστικά των δυο αυτοκινήτων να είναι παρόμοια. Κι ενώ στη Rolls-Royce επικρατούσε μυστικοπάθεια για τις ιπποδυνάμεις των προϊόντων τους, τα νούμερα της 300SEL είχαν ανακοινωθεί ξεκάθαρα. Ο V8 των 6.3 λίτρων παρήγαγε τότε 260 ίππους και τερατώδη ροπή που εντυπωσίαζε περισσότερο. «Ζευγαρωμένο» με ένα τετρατάχυτο αυτόματο κιβώτιο, η Mercedes αυτή επιταχύνει μέχρι τα 100 σε λιγότερο από επτά δευτερόλεπτα, αριθμό που λίγα σπορ αυτοκίνητα της εποχής μπορούσαν να ανταγωνιστούν. Βέβαια, για να μπορέσει να «φιλοξενηθεί» όλη αυτή η επιπλέον δύναμη, έγιναν τροποποιήσεις στο σασί, περιλαμβάνοντας επιπλέον διαγώνιες αντηρίδες και συγκολλήσεις, συν μεγαλύτερους αεριζόμενους δίσκους στα φρένα και πιο βαριές «καμπάνες».

Η Mercedes αυτή δεν είναι βέβαια το αυτοκίνητο που μπορεί να «πετάξει» μέσα στις στροφές. Άλλωστε, δεν είχε σχεδιαστεί, παραγγελθεί και δημιουργηθεί για αυτό το λόγο. Είναι φτιαγμένη για να «καταπίνει» ακούραστα τις μεγάλες ευθείες των αυτοκινητοδρόμων της Ευρώπης και του κόσμου, ακούραστα, με χαμηλές στροφές στον κινητήρα και υψηλές ταχύτητες στο ταχύμετρο. Υπάρχουν πολλές ιστορίες για 300SEL 6.3 Coupe να ταξιδεύουν χαλαρά στα 220χλμ/ώρα για ώρες και ώρες…

Editor: Ματθαίος Μπλούφας

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και τις δημοσιεύσεις μας!