Μαρινέλλα: 62 χρόνια φωνή από βελούδο. Προσωπικές στιγμές ενός μύθου!

Στις συναυλίες της δεν υπάρχουν μυστικά. Μόνο πάθος, αγάπη και ψυχή!
Αυτά τα τρία στοιχεία μετατρέπουν κάθε στίχο και τραγούδι της σε μουσική μυσταγωγία και μοναδικό βίωμα.

Δεν ξέρουμε αν το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο, το σίγουρο είναι πως στην περίπτωση της Μαρινέλλας την οδήγησε εκεί, στον παράδεισο της τέχνης και του τραγουδιού!

Ήταν δεκαεπτά χρονών όταν…ανακοίνωσε στον πατέρα της σ’ έναν περίπατο ότι θέλει “να βγει στο θέατρο”. Και δικαιολογημένα άλλωστε, αφού από οκτώ χρονών έπαιζε σε παιδικές κυρίως παραστάσεις ως παιδί – θαύμα. Όταν τελείωσε την τρίτη γυμνασίου βρήκε δουλειά σε ένα γραφείο κι έτσι οι γονείς της πίστεψαν ότι της πέρασε η νεανική της τρέλα. Αλλά εκείνη, πολύ πριν πει ο Πάουλο Κοέλιο πως όταν θελήσεις κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για το πραγματοποιήσεις, ήξερε πως η σκηνή θα γίνει όχι μόνο η παντοτινή αγάπη της αλλά και η μοίρα της. Κάτι που δε γνώριζε ακόμα ο πατέρας της που την υπεραγαπούσε και της άστραψε ένα δυνατό χαστούκι θέλοντας να την προφυλάξει από τις φήμες που συνόδευαν τις “θεατρίνες” εκείνης της εποχής.

Πώς έφτασε η Μαρινέλλα όμως, ως το κατώφλι του θεάτρου;
Ένας γείτονας, ο κύριος Παπαδόπουλος, στου οποίου το γραφείο δούλευε, την έστειλε στη Μαίρη Λωράνς που την ήξερε για να τη δει και να τους πει τη γνώμη της αν κάνει για ηθοποιός. Έτσι λοιπόν, η Μαρινέλλα, που τότε ακόμα λεγόταν Κυριακή Παπαδοπούλου, πήγε αλλά δεν της έδινε κανείς σημασία μέχρι που ανέβηκε στη σκηνή και άρχισε να τραγουδάει. Είπε δύο τραγούδια, ένα της Βέμπο που ήταν η αδυναμία της και ένα της Μπελίντα. Σιγά-σιγά τα κεφάλια άρχισαν να γυρίζουν, να παρατηρούν τη μικρή κοπέλα και να μένουν με το στόμα ανοικτό.
Τελειώνοντας η Μαρινέλλα πήγε να φύγει, αλλά ο έξυπνος θεατρώνης Γιώργος Χατζόπουλος έτρεξε να τη σταματήσει. «Ένα λεπτό χρυσό μου! Ποια είσαι εσύ; Έχεις ξαναπαίξει; Θέλεις να αρχίσουμε πρόβες;». Έτσι ξαφνικά άρχισε τις πρόβες, έτσι ξαφνικά πήγε περιοδεία μαζί τους και κάποια στιγμή που αρρώστησε η τραγουδίστρια την αντικατέστησε. Από τότε τραγουδάει μέχρι σήμερα με το ίδιο πάθος και κάθε βράδυ ο κόσμος δεν την αφήνει να φύγει. Βέβαια μετά το χαστούκι η συμφωνία με τον πατέρα της, Γιώργο Παπαδόπουλο, φούρναρη με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, ήταν να πάει για μία εβδομάδα. Αλλά μόλις ο πατέρας της έβλεπε πως έλαμπε το πρόσωπο της κόρης του κάθε βράδυ που γυρνούσε από το θέατρο την άφησε να βρει το δρόμο της. Άλλωστε στο σπίτι τους τραγουδούσαν σε κάθε αφορμή ή ακόμα και χωρίς λόγο. Ο πατέρας της, η θεία της, ο ένας αδερφός της, η μία αδερφή της και η ίδια ήταν οι καλλίφωνοι του σπιτιού. Η μητέρα της και ο άλλος της αδερφός, εντελώς άφωνοι. Αλλά δεν είχε καμία σημασία γιατί ήταν μία πολύ αγαπημένη και δεμένη οικογένεια. Άσχετα αν κανείς τους δεν πίστευε τη Μαρινέλλα όταν από τριών ετών έλεγε πως θα γίνει ηθοποιός. Ήταν όμως, η μικρότερη του σπιτιού και δεν της χαλούσαν χατίρι. Και δεν έχασαν. Όπως και όσοι την εμπιστεύτηκαν στην πορεία.

Βέβαια, μπορεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια να της ανοίγονται όπου και αν πάει οι πόρτες διάπλατα, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι.
Η Μαρινέλλα κουράστηκε, αλλά είχε μεγάλη υπομονή και θέληση. Για δέκα χρόνια ήταν το σεγκόντο του Στέλιου Καζαντζίδη. Ποια τραγουδίστρια από τις σημερινές θα άντεχε να βρίσκεται στη σκιά ενός μύθου; Και μάλιστα διαθέτοντας τη φωνή της; Καμία. Εκείνη όμως, έμεινε. Και έμαθε πολλά. Πρώτα απ’ όλα πως να τονίζει τα φωνήεντα. Πως να στήνει το λαιμό της. Και το κυριότερο, πως να είναι τίμια και καθαρή στις συναλλαγές της. Όλοι έχουν να το λένε πως ο λόγος της είναι συμβόλαιο. Έπειτα έμαθε να ταξιδεύει με τους στίχους των τραγουδιών της και να δίνει όλο τον εαυτό της σε κάθε στίχο. Να επικοινωνεί με την ψυχή της.
Πως γνωρίστηκε όμως με το μεγάλο τραγουδιστή; Η Μαρινέλλα εκείνη τη σεζόν εμφανιζόταν στο “Πανόραμα” – ένα κέντρο που αγάπησε. Ακόμα και τώρα, όταν περνάει από έξω, σταματάει και μπαίνει μέσα. Έλεγε ένα τραγούδι που της άρεσε πολύ, το “Πιο πικρό ψωμί” του Χρηστάκη. Ένα βράδυ λοιπόν, ο Στέλιος Ζαφειρίου την κάλεσε να της γνωρίσει έναν φίλο του, τον Στέλιο Καζαντζίδη που έλεγε αυτό το τραγούδι σε δίσκο. Παρόλο που της άρεσε δεν τον ερωτεύτηκε εκείνο το βράδυ, αλλά το επόμενο πρωί που πήγαν για ψάρεμα. Για δέκα χρόνια η ψυχολογία της ήταν στα ύψη. Όταν όμως ήρθε ο χωρισμός, της στοίχισε πολύ. Και η αλήθεια είναι πως μετά τη διακοπή της συνεργασίας τους δυσκολεύτηκε πολύ. Οι συνθέτες και οι στιχουργοί δεν της εμπιστεύονταν τα  τραγούδια τους. Πρώτον γιατί δεν ήθελαν να ανοίξουν μέτωπο με τον Καζαντζίδη και δεύτερον επειδή ίσως δεν σκέφτηκαν ότι μπορεί και μόνη της να σταθεί στη σκηνή.

Ο πρώτος που της έδωσε τραγούδια ήταν ο Γιώργος Κατσαρός.
Το “Οι άντρες δεν κλαίνε” και το “Απόψε χάνω μια ψυχή” τον δικαίωσε και έκανε και άλλους να την εμπιστευτούν. Το ’67 είπε το “Σταλιά σταλιά”, το ’68 την “Πέτρα”. Και σιγά–σιγά άρχισε να δημιουργεί το μύθο της. Ήταν η πρώτη που σηκώθηκε από την καρέκλα και στάθηκε όρθια στο κέντρο της σκηνής. Η πρώτη που επέβαλε το μπουζούκι στα καλά μαγαζιά όπως το Στορκ και την Αθηναία. Η πρώτη που συνεργάστηκε με σκηνοθέτες. Η πρώτη που ντύθηκε με την τελευταία λέξη της υψηλής ραπτικής. Η πρώτη που χρησιμοποίησε θεατρικούς προβολείς και η πρώτη που έδωσε διάσταση σόου στο πρόγραμμά της. Όταν βγήκε δεν έμοιαζε και δεν θύμιζε άλλη. Δεν ήταν το αντίπαλον δέος καμιάς. Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Ήταν και παραμένει μία μοναδική περίπτωση που τον μόνο που έχει να ανταγωνιστεί κάθε βράδυ στη σκηνή είναι ο εαυτός της. Και επειδή το ξέρει αυτό δεν τον αφήνει σε ησυχία. Η ανήσυχη φύση της την οδήγησε το 1995  στο Ηρώδειο με την παράσταση “Γυναικών Πάθη”, μια σύνθεση με χορικά από τις τραγωδίες του Ευριπίδη. Όπως και στις μοναδικές παραστάσεις της στο Μέγαρο Μουσικής. Αλλά και στο τηλεοπτικό “Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες” του Γιάννη Ξανθούλη που σκηνοθέτησε αριστουργηματικά ο Κώστας Κουτσομύτης που έφυγε από τη ζωή πρόσφατα.

Τον Ιούλιο του 2015, η Μαρινέλλα μετά από πρόβες δέκα μηνών φώτισε με το δικό της μοναδικό τρόπο τη “Σονάτα του Σεληνόφωτος” του Γιάννη Ρίτσου σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, αποδεικνύοντας ότι έχει και τη στόφα της μεγάλης θεατρίνας. Καθώς και τον Φεβρουάριο του 2016 στην αφιερωμένη στον Γιώργο Κατσαρό βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ξεσήκωσε τους θεατές που την καταχειροκρότησαν όρθιοι. Επιβεβαιώνοντας έτσι τη θέση της ως κλασική λαϊκή ερμηνεύτρια, με φωνή, τεχνική και πείρα που δύσκολα θα ξανασυναντήσουμε. Και όσοι την ξέρουν γνωρίζουν πως τα σχέδιά της δεν έχουν τελειωμό. Αλλά εκείνο για το οποίο τη θαυμάζουν είναι η τέλεια ισορροπία μεταξύ της προσωπικής και της επαγγελματικής της ζωής. Μιας ζωής που μοιράζεται σε δύο αγάπες. Την οικογένειά της και το τραγούδι – που το θεωρεί και είναι η μεγάλη της οικογένεια.  

Τον Ιανουάριο του 2017 η Μαρινέλλα μαζί με τον Τάκη Ζαχαράτο εμφανίζονται στο ΠΑΛΛΑΣ με τίτλο “Μαρινέλλα-Ζαχαράτος στον καθρέφτη του Παλλάς”.  
Στο μεγαλύτερο μουσικοθεατρικό υπερθέαμα που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής πάνω σε κείμενα Γιάννη Ξανθούλη.

Κείμενο: Άρης Βασιλειάδης
Φωτογραφίες: Προσωπικό αρχείο Φρέντυ Πυτιλάκη