Μαρία Κορινθίου – Παναγιώτης Πετράκης (Συνέντευξη)

Από τον
Κώστα Κούλη / noizy 
 
Υπάρχει νομοτέλεια στη φύση… Υπάρχει και παρά-υπάρχει!
Όταν δρομολογούσαμε τις συνεντεύξεις για τούτη τη γλυκύτατη παράσταση, «Η νεράιδα και το παληκάρι», είχαμε πει πως δεν θα πιέσουμε καθόλου την κατάσταση. Είχαμε υιοθετήσει το μοτίβο…

«Καλώς να έλθει, όποτε έλθει». Κάποια στιγμή είδα την Αλίκη Δανάλη στο άσχετο, σε μία άλλη παράσταση. Το κουβεντιάσαμε.
Η ιδέα έπεσε στο τραπέζι από μόνη της. Να κάνουμε τη συνέντευξη λίγες μέρες πριν φύγει το υπέροχο αυτό τσούρμο σε περιοδεία. Κλείσαμε το νεραϊδοζεύγαρο (λέξη που στο τέλος υιοθέτησε και η ίδια η Αλίκη) και ορίσαμε το ραντεβού μας για λίγη ώρα πριν την έναρξη της παράστασης. Η Μαρία Κορινθίου και ο Παναγιώτης Πετράκης έκατσαν απέναντί μας, μίλησαν για το έργο και για την τέχνη τους και νομίζω ότι τους κάναμε καλή εντύπωση όταν τους είπαμε ότι ΔΕΝ θέλουμε να τους φωτογραφήσουμε με τα ρούχα της δουλειάς, αλλά με ό,τι φορούσαν εκείνη τη στιγμή. Η Κορινθίου μάλιστα χαμογέλασε σκαμπρόζικα και είπε «Τραβήχτε ό,τι θέλετε» και κάπου εκεί γελάσαμε πολύ και λυθήκαμε. Πολλά ευχαριστώ στην Αλίκη Δανάλη, που μας φρόντισε για ακόμα μια φορά.

Τελειώνετε μεθαύριο… Και όπως μαθαίνουμε, θα το πάτε όλο αυτό βόλτα… Τι έχουμε από δω και πέρα;

Παναγιώτης Πετράκης: Έχουμε, κατ’ αρχήν, μία ωραιότατη Κρήτη, τέσσερις μέρες στο Ηράκλειο και άλλες δύο στα Χανιά… Απ’ ό,τι καταλαβαίνουμε, μας περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες. Είναι κι ένα έργο… εκεί είναι ο φυσικός του χώρος, ο φυσικός του τόπος. Πιστεύω ότι θα αρέσει πολύ. Και μετά…
Μαρία Κορινθίου: Θεσσαλονίκη.

Πόσο θα κάτσετε εκεί;
Μαρία: Για οκτώ παραστάσεις. Τρίτη 19 Μαρτίου, πρώτη στάση Ηράκλειο. 20, 21 και 22 Ηράκλειο, 23 και 24 στα Χανιά. Επιστρέφουμε 25 Μαρτίου και 29 Μαρτίου πάμε Θεσσαλονίκη, μέχρι και 7 Απριλίου.

Πολύ ωραία… Και μετά;
Μαρία: Και μετά… Εκεί κλείνουμε, εκεί τελειώνουμε και από κει και πέρα, το κοιτάμε για περιοδεία…
Παναγιώτης: Γίνονται κάποιες συζητήσεις, αλλά τίποτα ακόμα δεν είναι σίγουρο…

Το σκέφτεστε όμως να το πάτε έτσι όλο το καλοκαίρι.
Μαρία: Για όλο το καλοκαίρι… είναι δύσκολο. Είναι μεγάλη παραγωγή.
Παναγιώτης: Πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένος χώρος, αρκετά μεγάλος…

Κάθε πόσα δευτερόλεπτα σταματάγατε στην πρόβα από τα γέλια;
Μαρία: Στην πρόβα;

Ναι… φαντάζομαι ότι κι εδώ το διασκεδάζετε…
Μαρία: Και εδώ σταματάμε από τα γέλια! Χθες είχε έλθει μία κυρία, που την έχει δει δυο-τρεις φορές την παράσταση και μας έλεγε «Μα καλά, κάθε φορά που την βλέπω την παράσταση, βλέπω και κάτι άλλο»! Διασκεδάζουμε… Όσο βέβαια επιτρέπεται πάνω στη σκηνή.
Παναγιώτης: Και αυτό είναι και το ωραίο του θεάτρου. Κάθε μέρα συντελείται και κάτι καινούργιο.

Για την τελευταία παράσταση… Σκέφτεστε να το κανιβαλίσετε;
Παναγιώτης: Όχι. Δεν νομίζω ότι το σηκώνει το έργο.
Μαρία: Αυτό έχει παρεξηγηθεί. Γίνεται από τους ηθοποιούς, αλλά κανονικά δεν θα πρέπει να περνάει στο κοινό.
Παναγιώτης: Ο κόσμος που έχει έλθει, έχει πληρώσει εισιτήριο για να δει την παράσταση. Όχι μια παρωδία της παράστασης.
Μαρία: Όταν δεν φεύγει από τα όρια και τις συνθήκες του έργου, σαφέστατα το κοινό καταλαβαίνει ότι γίνεται πλάκα, αλλά το όριο θα πρέπει να είναι επιτρεπτό, χωρίς να χαλάει η συνθήκη του ίδιου του έργου.

Τώρα πια, που όλο το έργο κυλάει νεράκι για σας, υπάρχει κάτι που το βλέπετε και σκέφτεστε ότι παλιότερα σας είχε δυσκολέψει ή ήθελε άλλη προσέγγιση…
Μαρία: Πάντα υπάρχει. Μέχρι και στην τελευταία παράσταση αλλάζουμε πράγματα. Πάντα γίνεται έτσι. Πάντα, προς το τέλος, βλέπεις κάποιες λεπτομέρειες, που στην αρχή δεν τις είχες δει. Όσο γίνεται δικό σου, τόσο πιο πολύ εξελίσσεται και αλλάζει κάθε φορά.
Παναγιώτης: Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες. Και σκέφτομαι τώρα ότι υπάρχουν ατάκες, προσωπικά για μένα, στο έργο, που ακόμα δεν με βολεύουν. Ακόμα δεν έχω βρει τον προσωπικό μου τρόπο…

Δεν περνάει καλά από μέσα σας δηλαδή…
Ναι! Και κάθε παράσταση είναι μία μάχη με αυτές τις ατάκες. Που βέβαια κάθε ατάκα είναι μία συναισθηματική κατάσταση. Σαφώς έχουν αμβλυνθεί οι δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε και έχουμε βρει τους τρόπους, αλλά ακόμα υπάρχουν σημειάκια που με παιδεύουν.

Όταν ξεκινούσατε, χρειάστηκε να ξαναδείτε την ταινία;
Μαρία: Είναι κάποιοι ηθοποιοί που δεν το κάνουν… Εγώ ναι. Καλούμαι να διεκπεραιώσω το ρόλο εδώ πάνω. Που σημαίνει, κατ’ εμέ, ότι ένα μέρος της μελέτης κάποιων έργων είναι να το κάνεις και αυτό. Είναι να μελετήσεις την ταινία, το κείμενο… Όλα αυτά μαζί κάνουν αυτό που πιάνεις για να εκτελέσεις.
Παναγιώτης: Είδα μία φορά την ταινία, για να τη θυμηθώ. Και επίτηδες δεν την ξαναείδα, γιατί είμαι λίγο επιρρεπής. Φοβόμουν μήπως χάσω τον ειρμό μου… Μήπως κολλήσω και δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ αυτό. Και επειδή γενικότερα κοιτάζω να αποφύγω τελείως τη μίμηση… Και κάτι που μου αρέσει πολύ σ’ αυτή την παράσταση, είναι ότι κανείς δεν έχει πέσει στην παγίδα να μιμηθεί οποιονδήποτε.

Να ρωτήσω αν θα κάνετε κάτι άλλο παράλληλα; Πέρα από αυτή την παράσταση;
Παναγιώτης: Στο θέατρο όχι… Στην τηλεόραση κάνουμε τα γυρίσματα για το «Ο πρίγκιπας της φωτιάς» στο Open TV… Κάτι άλλο παράλληλα… όχι…
Μαρία: Του χρόνου. Δεν είναι τίποτα ανακοινώσιμο. Γίνονται κάποιες συζητήσεις…

Ποια είναι η κινητήρια δύναμη για δύο νέους ανθρώπους, που πηγαίνουν στο θέατρο και το ευχαριστιούνται και κάνουν τόσα πράγματα;
Παναγιώτης: Για μένα είναι πολλοί οι παράγοντες. Αυτή η δουλειά για μένα είναι ένα παιχνίδι. Είναι ένα παιχνίδι που με συνδέει με την παιδική μου ηλικία. Οπότε δεν αισθάνομαι το φόρτο της σαν δουλειά. Αισθάνομαι ότι πάω να ανοίξω την καρδιά μου, την ψυχή μου και να παίξω. Δεν είναι τυχαίο το ρήμα «παίζω» στη δουλειά μας. Είναι η επικοινωνία με όλο αυτό τον κόσμο. Σε κάθε παράσταση είναι διαφορετικός και σε κάθε παράσταση θα αντιδράσει διαφορετικά. Και υπάρχει και ένα αντίστοιχο πάρε-δώσε από μας πάνω στη σκηνή.
Μαρία: Η σκηνή είναι πολύ λυτρωτική. Ό,τι προβλήματα και να έχεις, από το σπίτι σου ή οπουδήποτε αλλού, με ένα μαγικό τρόπο, τις περισσότερες φορές, εξαφανίζονται πάνω στη σκηνή… Γιατί το οφείλεις κιόλας… Επίσης, είναι η εξέλιξη. Κάθε παράσταση είναι και κάτι άλλο. Είναι άλλο το κοινό, είναι άλλες οι συνθήκες… Εξελίσσεσαι και συ ο ίδιος καθημερινά, με την τριβή της δουλειάς. Και αυτό είναι το όμορφο στη δουλειά μας. Είναι τρόπος ζωής.

Φωτογραφίες: ΕΜΑΝΟΝ, Χριστίνα Μάτσια

Ακολούθησε το Design Magazine στο Facebook