Jaguar XJ13: Μαμά, μαμά, ένας ιπτάμενος δίσκος με ρόδες!!!

Η Jaguar XJ13 ήταν ένα πρωτότυπο αγωνιστικό αυτοκίνητο που είχε εξελιχθεί από την Jaguar για να συμμετάσχει στον αγώνα αντοχής του LeMans στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Λόγω αδιαφορίας της διοίκησης της εταιρείας, δεν κατάφερε να δει ποτέ αγωνιστική δράση, με μόλις μια μονάδα να βγαίνει από τη γραμμή παραγωγής.

Η Jaguar είχε εξετάσει την κατασκευή ενός V12 κινητήρα με διπλό εκκεντροφόρο επικεφαλής ήδη από τη δεκαετία του 1950, αρχικά για αγωνιστικούς λόγους και μετά να εξελίξει μια έκδοση δρόμου με μονό εκκεντροφόρο, «γράφοντας» δηλαδή την αντίθετη πορεία με τη ΧΚ που είχε φτιαχτεί για το δρόμο κι αργότερα εξελίχθηκε σε αγωνιστικό. Ο σχεδιασμός του κινητήρα ήταν απλός, αφού ουσιαστικά ήταν δυο εξακύλινδροι κινητήρες από XK με κοινό στροφαλοφόρο άξονα και μπλοκ από αλουμίνιο, παρόλο που υπήρχαν διαφορές στις θυρίδες εισαγωγής, στις γωνίες των βαλβίδων και στο σχήμα του θαλάμου καύσης. Ο πρώτος V12 κινητήρας λειτούργησε τον Ιούλιο του 1964.

Η ιδέα ενός κεντρομήχανου πρωτότυπου «ανακινήθηκε» αρχικά το 1960, αλλά η κατασκευή ξεκίνησε μόλις το 1965, με το πρώτο αυτοκίνητο να κυλά τους τροχούς του το Μάρτιο του 1966. Το αλουμινένιο «σώμα» είχε σχεδιαστεί από τον Malcolm Sayer, τον αεροδυναμιστή που είχε δημιουργήσει τις Jaguar C-Type, D-Type, E-Type και XJS. O Sayer σχεδίασε τα παραπάνω αυτοκίνητα χρησιμοποιώντας την εμπειρία του στην αεροναυπηγική, αφού νωρίτερα εργαζόταν ως σχεδιαστής της Bristol Aeroplane Company. Το «κτίσιμο» του αυτοκινήτου ανατέθηκε στον Bob Blake, ο οποίος χαρακτηριζόταν «καλλιτέχνης του μετάλλου» από τους συγχρόνους του. Οι επικεφαλής της Jaguar είχαν αναγνωρίσει ότι ένα αυτοκίνητο όπως η XJ13 χρειαζόταν έναν πεπειραμένο οδηγό για να βοηθήσει στην εξέλιξη της, προσέγγισαν το γνωστό οδηγό και παγκόσμιο πρωταθλητή της Formula 1 Jack Brabham, αλλά τελικά επέλεξαν τον πρώην μαθητευόμενο της Jaguar, David Hobbs, ως οδηγό δοκιμών. Στην τελευταία φάση της εξέλιξης, ο Hobbs ένωσε τις δυνάμεις του με τον επίσης πρώην μαθητευόμενο της Jaguar και οδηγό αγώνων Richard Attwood, και μαζί έκαναν τις τελικές δοκιμές σε πλήρη αγωνιστικό ρυθμό στην πίστα του Silverstone.

H XJ13 είχε κεντρομήχανη διάταξη, με τον 5λιτρο V12 κινητήρα να είναι τοποθετημένος πίσω από τον οδηγό, και να χρησιμοποιείται ως τονισμένο μέλος του σασί, μαζί με το πεντατάχυτο χειροκίνητο κιβώτιο που έστελνε τη δύναμη στους πίσω τροχούς.

Τα μπροστινά ψαλίδια της ανάρτησης ήταν παρόμοια με αυτά της E-Type, με τη διαφορά ότι η XJ13 είχε συμβατικά ελατήρια και αποσβεστήρες εκεί που η E-Type χρησιμοποιούσε διαμήκεις ράβδους στρέψης. Πίσω υπήρχαν ομοιότητες με την E-Type, όπως η χρήση των ημιαξονίων ως άνω εγκάρσιοι σύνδεσμοι, αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν αρκετά διαφορετικά, με δυο «μπράτσα» μακριάς ακτίνας ανά πλευρά να «δένουν» τις άκρες με την κεντρική «μπανιέρα» του αυτοκινήτου, μαζί με ένα ενιαία κατασκευασμένο εγκάρσιο κάτω σύνδεσμο.

Η XJ13, αν και είχε αντιμετωπιστεί με πλήρη σοβαρότητα από τους σχεδιαστές, δεν υπήρξε ποτέ προτεραιότητα των διοικούντων της Jaguar, παρά την επιτυχία της αγωνιστικής ομάδας του Lofty England η δεκαετία του 1950, κι έπεσε ακόμα πιο χαμηλά με τη συγχώνευση της Jaguar με την BMC (British Motor Corporation) το 1966. Μέχρι τότε, η Ford είχε εξελίξει το GT40 των 7 λίτρων, με τη XJ13 να θεωρείται ήδη απαρχαιωμένη τη στιγμή της ολοκλήρωσης του πρωτότυπου. Μετά τις δοκιμές στην πίστα του Silverstone και της M.I.R.A. (Motor Industry Research Association), επιβεβαιώθηκε ότι το αυτοκίνητο χρειαζόταν περαιτέρω εξέλιξη για να γίνει ανταγωνιστικό. Τελικά το πρωτότυπο μπήκε στην αποθήκη και δεν κατασκευάστηκαν άλλες μονάδες.

Το 1971, η Jaguar ήταν έτοιμη να παρουσιάσει την τρίτη γενιά της E-Type με τον πρώτο V12 κινητήρα παραγωγής της εταιρείας. Η ομάδα δημοσιότητας ζήτησε να κινηματογραφήσει την XJ13 σε πλήρη ταχύτητα, για το «άνοιγμα» της παρουσίασης της E-Type V12. Στις 21 Ιανουαρίου 1971, η XJ13 μεταφέρθηκε στην πίστα της M.I.R.A. για την κινηματογράφηση, με τον οδηγό δοκιμών της εταιρείας, Norman Dewis να είναι πίσω από το τιμόνι. Δυστυχώς, παρά τις οδηγίες του αγωνιστικού διευθυντή της Jaguar, Lofty England, ο Dewis οδήγησε με ασύνετες ταχύτητες και φθαρμένα ελαστικά το αυτοκίνητο, με την επακόλουθη συντριβή να προκαλεί βαρύτατες και εκτεταμένες ζημιές στο όχημα, σχεδόν διαλύοντάς το, με τον οδηγό όμως να παραμένει άθικτος. Τα συντρίμμια του αυτοκινήτου επέστρεψαν ξανά στην αποθήκη της Jaguar.

Μερικά χρόνια μετά, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας Abbey Panels, Edward Loades, παρατήρησε τη «σακατεμένη» XJ13 στην αποθήκη της Jaguar, και προσφέρθηκε στον Lofty England να ανακατασκευάσει το αυτοκίνητο. Το όχημα ανακατασκευάστηκε με προδιαγραφές παρόμοιες του αυθεντικού, χρησιμοποιώντας μάλιστα κάποιες από τις ιδιοκατασκευές του «σώματος» της αυθεντικής κατασκευής, με κόστος μόλις 1000£ για τη Jaguar. Για να χρησιμοποιήσουμε αυτούσια τις λέξεις της εταιρείας, «Το αυτοκίνητο που βλέπουμε τώρα δεν είναι μια ακριβής αναπαραγωγή του αυθεντικού».

Τελικά η XJ13 έκανε την πρώτη της δημόσια εμφάνιση τον Ιούλιο του 1973 κατά τη διάρκεια του Grand Prix της Formula 1 στην πίστα του Silverstone, με τον ίδιο τον Lofty England να την οδηγεί στη διαδρομή της πίστας. Το αυτοκίνητο τώρα βρίσκεται στο Heritage Motor Centre Museum του Gaydon της Αγγλίας και απολαμβάνει το θαυμασμό των επισκεπτών.

Η ανακατασκευασμένη Jaguar XJ13 που βρίσκεται στο Heritage Motor Centre Museum του Gaydon της Αγγλίας

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και τις δημοσιεύσεις μας!