Ιστορική αναδρομή στη Formula 1

Φίλοι του μηχανοκίνητου αθλητισμού καλώς ήρθατε στη στήλη μας. Με αφορμή την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος για φέτος, ο γράφων σκέφτηκε να κάνει μία αναδρομή στους παγκόσμιους πρωταθλητές όλων των χρόνων της F1.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ως γνωστόν, η F1 είναι ο βασιλιάς του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Είναι επίσης γνωστό ότι οι…

χειριστές των μονοθέσιων ονομάζονται πιλότοι, όπως και οι χειριστές των αεροσκαφών, λόγω των ταχυτήτων που αναπτύσσονται και των G (επιτάχυνση της βαρύτητας) που ασκούνται πάνω τους κατά τη διάρκεια των αγώνων. Είναι οι εκλεκτοί οδηγοί που καλούνται να δαμάσουν τους νόμους της φυσικής και τα στοιχεία της φύσης. Είναι εκείνοι οι «τρελοί» που ρισκάρουν τη ζωή τους για τη δόξα και το χρήμα (σ.σ. Ή τουλάχιστον αυτό έκαναν παλιότερα), ή απλά επειδή «Παίζοντας με το θάνατο νιώθεις πιο ζωντανός από ποτέ», όπως είχε πει κι ο αξέχαστος James Hunt.

Η F1 γεννήθηκε επίσημα το 1950. Ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής ήταν ο Ιταλός Giuseppe Farina με Alfa Romeo, στην ηλικία των 44 ετών. Το 1951 πρωταθλητής αναδείχτηκε ο Αργεντινός «El Maestro» Juan Mauel Fangio, επίσης με Alfa Romeo, στην ηλικία των 40. Ο Ιταλός Alberto Ascari (που σκοτώθηκε το 1955) ήταν ο πρώτος back-to-back πρωταθλητής, με διαδοχικούς τίτλους το 1952 και 1953 με Ferrari. Το 1954 ο Fangio αναδείχτηκε ξανά πρωταθλητής με Maserati και Mercedes, όπως και το 1955 με το «Ασημένιο Βέλος» (του Silver Arrow, το παρατσούκλι των Mercedes λόγω χρώματος), το 1956 με Ferrari, όπως και το 1957 με την αγαπημένη του Maserati, σε ηλικία 46 ετών! Ο Αργεντινός πιλότος ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα στη σειρά. Το 1958 ο τίτλος πήγε στα χέρια του Άγγλου Mike Hawthorn με Ferrari, ενώ το 1959 κατέληξε στα χέρια του Αυστραλού Jack Brabham με Cooper.

Η δεκαετία του 1960 άνοιξε με τον ίδιο τρόπο που έκλεισε η προηγούμενη δεκαετία, με πρωταθλητή ξανά τον Brabham με Cooper. Το 1961 ο τίτλος πέρασε στα χέρια του Αμερικανού Phil Hill με Ferrari, ενώ το 1962 πέρασε στα χέρια ενός άλλου Hill, του Άγγλου Graham Hill (καμία σχέση με τον Phil Hill), στο παρθενικό πρωτάθλημα της αγγλικής BRM. Το 1963 ο τίτλος παρέμεινε στην Αγγλία, πέρασε στα χέρια του Jim Clark με Lotus, όπως και το 1964 που πέρασε στα χέρια του John Surtees με Ferrari, αλλά και το 1965 που γύρισε ξανά στα χέρια του Graham Hill με Lotus. Το 1966 ήταν το κύκνειο άσμα του Jack Brabham, που στα 40 του έγινε ο μοναδικός στα χρονικά οδηγός που κατέκτησε πρωτάθλημα με μονοθέσιο που έφερε το όνομα του οδηγού του, εν προκειμένω Brabham. Το 1967 πρωταθλητής αναδείχτηκε ο Αυστραλός Denny Hulme με Brabham, ενώ το 1968 ο τίτλος πήγε ξανά στον Graham Hill, αυτή τη φορά με Brabham. Η δεκαετία έκλεισε με τον τίτλο να περνάει στα χέρια του Jackie Stewart, στο παρθενικό πρωτάθλημα της γαλλικής Matra.

Η δεκαετία του 1970 άνοιξε με πρωταθλητή τον Αυστριακό Jochen Rindt με Lotus. Το 1971 ο τίτλος πήγε στην Αγγλία στα χέρια του Jackie Stewart με Tyrell, ενώ το 1972 ταξίδεψε στη Βραζιλία για χατίρι του Emerson Fittipaldi με Lotus. To 1973 επέστρεψε στα χέρια του Stewart με την Tyrrell, ενώ το 1974 ο Fittipaldi πήρε ξανά τον τίτλο στην πατρίδα του. Το 1975 ήταν η χρονιά του Αυστριακού Niki Lauda με Ferrari, ενώ το 1976 ο James Hunt κατέκτησε το μοναδικό πρωτάθλημα της καριέρας του με McLaren, σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε από το παρ’ ολίγον μοιραίο ατύχημα του Lauda στο Nűrburgring. Το 1977, κι αφού είχε προηγηθεί η επάνοδος του Lauda, ο Αυστριακός πήρε πίσω τον τίτλο του με Ferrari. Το 1978 πρωταθλητής αναδείχτηκε ο Αμερικανός Mario Andretti με Lotus, ενώ η δεκαετία έκλεισε με το μοναδικό τίτλο του Νοτιοαφρικανού Jody Schekter με Ferrari. Το πιο αξιοσημείωτο της δεκαετίας του 1970, και μοναδικό γεγονός ως τώρα, είναι ότι ο Jochen Rindt χρίστηκε πρωταθλητής δύο αγώνες μετά το θάνατό του στα δοκιμαστικά του Gran Prix της Ιταλίας του 1970 στη Monza.

Η δεκαετία του 1980 άνοιξε με πρωταθλητή τον Αυστραλό Alan Jones με Williams. Το 1981 ο τίτλος πέρασε στα χέρια του Βραζιλιάνου Nelson Piquet με Brabham. Το 1982 πρωταθλητής αναδείχτηκε ο Φινλανδός Keke Rosberg (πατέρας του πρωταθλητή 2016 Nico Rosberg) με Williams. To 1983 ο τίτλος επέστρεψε στα χέρια του Piquet με Brabham. Το 1984 ήταν το κύκνειο άσμα του Lauda, ο οποίος σε ηλικία 35 ετών και μετά το 1977 κατέκτησε τον τίτλο με McLaren. Το 1985 και το 1986 είχαμε τα back-to-back πρωταθλήματα του Γάλλου Alain Prost με McLaren. Το 1987 ήταν το κύκνειο άσμα του Piquet, ο οποίος επίσης σε ηλικία 35 ετών κατάκτησε τον τίτλο με Williams. Το 1988, ο τίτλος παρέμεινε στη Βραζιλία, πέρασε όμως στα χέρια του Ayrton Senna με McLaren. Η δεκαετία αυτή έκλεισε με πρωταθλητή τον Prost με McLaren.

Τα δύο πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 ανήκαν ολοκληρωτικά στον Senna και τη McLaren του. Το 1992 ο τίτλος πήγε στον 39χρονο Άγγλο Nigel Mansell με Williams, ενώ το 1993 ο Prost με ίδια μάρκα πήρε τον τελευταίο τίτλο του. Το 1994 και 1995 είχαμε τα back-to-back πρωταθλήματα του Γερμανού Michael Schumacher με Benetton. Το 1996 ο τίτλος πέρασε στον Άγγλο Damon Hill (γιος του Graham Hill) με Williams, ενώ το 1997 ήταν η χρονιά του Jacques Villeneuve με ίδια μάρκα. Το 1998 και 1999 σημειώθηκαν οι back-to-back επιτυχίες του Φινλανδού Mika Häkkinen με McLaren.

Η δεκαετία του 2000 άνοιξε με νικητή για πέντε συναπτά έτη το Schumacher με Ferrari, κάνοντάς τον το μοναδικό οδηγό με πέντε συνεχόμενες κατακτήσεις και επτά συνολικά. Το 2005 και 2006 είχαμε τα back-to-back πρωταθλήματα του Ισπανού Fernando Alonso με Renault. Το 2007 πρωταθλητής αναδείχτηκε ο Φινλανδός Kimi Räikkonën με Ferrari. Το 2008 ο τίτλος πέρασε στα χέρια του Άγγλου Lewis Hamilton με McLaren, ενώ στη χώρα παρέμεινε και την επόμενη χρονιά, στα χέρια όμως του Jenson Button με την αγγλική Brawn.

Η δεκαετία του 2010 άνοιξε με τα τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα του Γερμανού Sebastian Vettel με Red Bull. Το 2014 και το 2015 σημειώθηκαν τα back-to-back πρωταθλήματα του Hamilton, αυτή τη φορά με Mercedes, ενώ  το 2016 ο τίτλος πέρασε στα χέρια του Nico Rosberg με ίδια μάρκα.

Συνοψίζοντας, βλέπουμε ότι πολυνίκης κατασκευαστής στην F1 είναι η Ferrari με 15 πρωταθλήματα, ακολουθεί η McLaren με 12, η Williams με 7, η Lotus με 6, η Mercedes με 5, ενώ οι Brabham και Red Bull έχουν από 4. Οι Alfa Romeo, Maserati, Tyrrell, Cooper, Benetton και Renault έχουν από 2 πρωταθλήματα, ενώ οι BRM, Matra και Brawn έχουν από 1.

Αξιοσημείωτο είναι ότι το πρωτάθλημα του 1954 προσμετράται από τη FIA ταυτόχρονα στις Maserati και Mercedes, αφού ο Juan Manuel Fangio έτρεξε στα Gran Prix της Αργεντινής και του Βελγίου με Maserati αλλά ολοκλήρωσε τη χρονιά με Mercedes.

Όσον αφορά τους κατασκευαστές κινητήρων, η Ferrari έχει την πρωτοκαθεδρία με 15 πρωταθλήματα, ακολουθεί η Ford με 13, η Renault με 11, η Mercedes με 9, η Honda με 5, η Climax με 4 και η TAG με 3. Οι Alfa Romeo, Maserati και Repco έχουν από 2, ενώ oι BMW και BRM έχουν από 1. Στους κατασκευαστές ελαστικών πολυνίκης είναι η Goodyear με 24 πρωταθλήματα, ακολουθεί η Pirelli με 12, η Bridgestone 11, η Dunlop με 8, η Michelin με 6, η Firestone με 4, ενώ οι Continental και Englebert έχουν από 2.

Ένα τελευταίο αξιοσημείωτο είναι ότι οι Graham Hill/Damon Hill και Keke Rosberg/Nico Rosberg είναι τα μοναδικά ζευγάρια πατέρα-γιού που έχουν κατακτήσει παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Formula 1.

Editor: Ματθαίος Μπλούφας

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και τις δημοσιεύσεις μας!