Ford RS200: Αργήσαμε Henry, αργήσαμε…

Το Ford RS200 ήταν ένα κεντρομήχανο τετρακίνητο αυτοκίνητο που παραγόταν από τη Ford Europe από το 1984 έως το 1986. Η έκδοση δρόμου βασιζόταν στο αγωνιστικό αυτοκίνητο της κατηγορίας Group B και ήταν σχεδιασμένο να «συμμορφώνεται» με τους κανόνες της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, οι οποίοι απαιτούσαν… την κατασκευή 200 μονάδων δρόμου. Το όνομα του αυτοκινήτου προήρθε ακριβώς από αυτόν τον κανόνα και προέρχεται από τα αρχικά των λέξεων Rallye Sport και τον αριθμό των απαιτούμενων για την ομολόγωση οχημάτων. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο κοινό στο Motor Show του Μπέλφαστ της Ιρλανδίας.

Μετά την παρουσίαση της τρίτης γενιάς Escort το 1980, η Ford Motorsport, το αγωνιστικό τμήμα της αμερικανικής εταιρείας, ξεκίνησε την εξέλιξη μιας πισωκίνητης υπερτροφοδοτούμενης έκδοσης του οχήματος, με σκοπό να εισαχθεί στον ανταγωνισμό του Group B, με όνομα Escort RS 1700T. Η γεμάτη προβλήματα εξέλιξη οδήγησε τη Ford στην απόφαση να εγκαταλείψει το project μέσα σε απογοήτευση το 1983, αφήνοντας τη φίρμα χωρίς καινούργιο αυτοκίνητο προδιαγραφών Group B. Μη θέλοντας να εγκαταλείψουν την κατηγορία ή να ξεγράψουν το κόστος της εξέλιξης του αποτυχημένου 1700Τ, οι επικεφαλής της Ford αποφάσισαν να διδαχτούν από τα λάθη της εξέλιξης του 1700Τ και να ετοιμάσουν ένα καινούργιο αγωνιστικό, όντας ανένδοτοι όσον αφορά τις προδιαγραφές. Το νέο όχημα έπρεπε να είναι πάση θυσία τετρακίνητο, ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί τα τετρακίνητα μοντέλα των Audi και Peugeot.

Το νέο όχημα ήταν μοναδικού σχεδιασμού, με σύνθετο «σώμα» από πλαστικό και fiberglass σχεδιασμένο από τον Ghia, με κινητήρα στο κέντρο και τετρακίνηση. Τα οχήματα κατασκευάζονταν για λογαριασμό της Ford από τη Reliant, μια εταιρεία πολύ γνωστή για την παραγωγή «σωμάτων» από fiberglass. Για να βοηθήσουν στην καλύτερη κατανομή βάρους, οι σχεδιαστές τοποθέτησαν τη μετάδοση στο μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου. Αυτό βέβαια, δημιούργησε ένα πολυσύνθετο και πολύπλοκο σύστημα μετάδοσης της κίνησης, αφού η δύναμη από τον κινητήρα έπρεπε να πάει από το κέντρο πρώτα στους μπροστινούς τροχούς και μετά να γυρίσει στους πίσω.

Το σασί του αυτοκινήτου σχεδιάστηκε από τον πρώην σχεδιαστή της Formula 1 Tony Southgate και τον John Wheeler της Ford, πρώην μηχανικό της Formula 1, και βοηθό κατά τα πρώιμα στάδια εξέλιξης του αυτοκινήτου. Η ανάρτηση ήταν με διπλά ψαλίδια και διπλούς αποσβεστήρες και βοηθούσε στο χειρισμό του αυτοκινήτου, ενώ κατά γενική ομολογία έδωσε στο RS200 την πιο ισορροπημένη πλατφόρμα από όλους τους προσωρινούς ανταγωνιστές στο Group B. Βέβαια, η βιασύνη της Ford να ολοκληρωθεί το όχημα, οδήγησε τους μηχανικούς να κάνουν «εκτεταμένη επιδρομή» στους «κάδους σκουπιδιών» της εταιρείας. Για παράδειγμα το μπροστά παρμπρίζ και τα πίσω φανάρια είναι ίδια με αυτά του πρώτου Sierra, ενώ τα πλαϊνά παράθυρα ήταν από τα «κομμένα» αντικείμενα του Sierra.

Η δύναμη του RS200 προερχόταν από έναν τετρακύλινδρο υπερτροφοδοτούμενο με μονό τούρμπο χωρητικότητας 1.8 λίτρων κινητήρα της Ford σε συνεργασία με την Cosworth, ο οποίος παρήγαγε 250 ίππους στην έκδοση δρόμου και 350 ως 450 ίππους στην αγωνιστική έκδοση. Υπήρχαν διαθέσιμα κιτ αναβάθμισης για τις εκδόσεις δρόμου, ανεβάζοντας την ιπποδύναμη πάνω από τους 300 ίππους. Παρόλο όμως που το RS200 είχε την απαραίτητη ισορροπία και ευστάθεια για να είναι ανταγωνιστικό, η σχέση δύναμης-βάρους ήταν φτωχή σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό, και ο κινητήρας είχε διαβόητη υστέρηση στις χαμηλές στροφές, κάνοντας το αυτοκίνητο δύσκολο στην οδήγηση και τελικά λιγότερο ανταγωνιστικό.

Η τρίτη θέση του Σουηδού εργοστασιακού οδηγού Kalle Grundel στο Rally Σουηδίας το 1986 ήταν ο καλύτερος τερματισμός του RS200 στη βραχύβια καριέρα του στο Group B. Μόλις έναν αγώνα αργότερα, στο Rally Πορτογαλίας, ένα RS200 ενεπλάκη σε ένα από τα πιο δραματικά δυστυχήματα στην ιστορία του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Rally, όταν ο Πορτογάλος εργοστασιακός οδηγός Joaquim Santos έχασε τον έλεγχο του οχήματός του και έπεσε πάνω στους θεατές που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα στο δρόμο, αφαιρώντας τη ζωή τριών ανθρώπων και τραυματίζοντας δεκάδες άλλους. Ένα άλλο RS200, αυτή τη φορά με τον Ελβετό πιλότο της Formula 1 Marc Surer στα πεντάλ, χτύπησε σε δέντρο κατά τη διάρκεια του Rally Hessen της Γερμανίας, αφαιρώντας επιτόπου τη ζωή του φίλου και συνοδηγού του Surer, Michel Wyder, και τραυματίζοντας βαριά τον ίδιο.

Το δυστύχημα της Πορτογαλίας πυροδότησε αλυσιδωτή αντίδραση, και μετά το θάνατο του Φινλανδού Henri Toivonen και του Αμερικανού συνοδηγού του Sergio Cresto με Lancia στο Rally Κορσικής του 1986, η Παγκόσμια Ομοσπονδία κατήργησε την κατηγορία Group B μετά το πέρας της σεζόν του 1986, καθιστώντας το RS200 άνευ αντικειμένου μετά από μια μόλις ολόκληρη χρονιά ανταγωνισμού. Για το 1987, η Ford είχε σχεδιάσει την παρουσίαση της έκδοσης Evolution του RS200, που θα έφερνε μια εξέλιξη του BDT κινητήρα ονόματι BDT-E, χωρητικότητας 2.1 λίτρων. Η απόδοση διέφερε ανάλογα με τις ρυθμίσεις του κινητήρα, αφού υπήρχαν αναφορές για ιπποδυνάμεις από 550 ως 815 ίππους. Είχε ειπωθεί τότε ότι τα πιο δυνατά μοντέλα Evolution μπορούσαν να επιταχύνουν 0-100 χλμ./ώρα σε λίγο πάνω από δυο δευτερόλεπτα, ανάλογα με την κλιμάκωση του κιβωτίου. Το «πακέτο» αναβάθμισης περιείχε επίσης αναβαθμισμένα φρένα και αναβαθμισμένη ανάρτηση.

Η απαγόρευση του Group B ουσιαστικά καταδίκασε το μοντέλο Ε2 σε θνησιγένεια. Παρόλα αυτά, πάνω από μια ντουζίνα από αυτά έτρεξαν με επιτυχία από τον Αύγουστο του 1986 έως τον Οκτώβριο του 1992 στους αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Rallycross σε όλη την Ευρώπη, με τον Νορβηγό οδηγό Martin Schlanke να στέφεται πρωταθλητής το 1991 με RS200 Ε2 απόδοσης μεγαλύτερης των 650 ίππων. Ένα RS200 βρήκε το δρόμο του προς τους αγώνες πίστας. Αν και ξεκίνησε ως αυτοκίνητο δρόμου, τροποποιήθηκε με βάση τους κανονισμούς της Αμερικανικής κατηγορίας IMSA GTO, φέροντας δίλιτρο υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα Cosworth BDT-E Evolution, απόδοσης άνω των 750 ίππων. Με αμείλικτο βέβαια ανταγωνισμό από εργοστασιακά αυτοκίνητα με ειδικά σχεδιασμένα καινούργια σασί, το RS200 αυτό δεν είχε κάποια πραγματική επιτυχία και τελικά κρατήθηκε από τον αρχικό του ιδιοκτήτη. Ένα αυτοκίνητο ανταλλακτικών κατασκευάστηκε στην Αγγλία και αργότερα χρησιμοποιήθηκε για να ανταγωνιστεί την Απεριόριστη Κατηγορία της διεθνούς ανάβασης Pikes Peak International Hill Climb στο Κολοράντο της Αμερικής, με οδηγούς το Σουηδό Παγκόσμιο Πρωταθλητή Rally, Stig Blomqvist, το 2001, το 2002 και το 2004, και το Βρετανό πρώην πρωταθλητή Rallycross, Mark Rennison, το 2009.

Οι κανόνες ομολόγωσης για το Group B απαιτούσαν την κατασκευή τουλάχιστον 200 οχημάτων δρόμου. Με βάση αυτή την απαίτηση, η Ford κατασκεύασε τις απαιτούμενες 200 μονάδες, συν ανταλλακτικά για περισσότερες από 20 ακόμα μονάδες, ώστε να τροφοδοτηθούν οι αγωνιστικές ομάδες. Αυτά τα επιπλέον σασί και ανταλλακτικά αργότερα χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή δυο μη-γνήσιων οχημάτων, αποκαλούμενων Bitsa. Ένα σύνολο 24 εκ των 209 αυθεντικών μονάδων μετατράπηκαν σε μοντέλα Evolution, με τους ιδιοκτήτες τους να τα «βαφτίζουν» «Ε» ή «Ε2».

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και τις δημοσιεύσεις μας!