Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου αυτοκινητιστικού μυαλού.

Αγαπητοί αναγνώστες, αγαπητές αναγνώστριες, σήμερα η στήλη δε θα ασχοληθεί με κάποιο εξεζητημένο-μυστήριο-πανάκριβο-σπάνιο-άγνωστο στο ευρύ κοινό αυτοκίνητο. Σήμερα, ως συντάκτης της στήλης αυτής, θα προσπαθήσω να ξεδιπλώσω μέσα απ’ αυτό το κείμενο τις αυτοκινητιστικές απόψεις-σκέψεις-νοσταλγίες-επιθυμίες μου….

Γεννήθηκα το 1986 σε κάποιο χωριό της Καρδίτσας. Ασήμαντο, θα μου πείτε, το γεγονός, σε σχέση πάντα με κάποια άλλα γεγονότα εκείνης της ομολογουμένως παράξενης χρονιάς, όπως η δολοφονία του Σουηδού πρωθυπουργού Ούλωφ Πάλμε και φυσικά η τεράστια πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ. Αυτοκινητιστικά βέβαια, η χρονιά εκείνη ήταν ενδιαφέρουσα, ειδικά για τους λάτρεις του μηχανοκίνητου αθλητισμού, αφού τα «τερατάκια» που ετοιμάζονταν να συμμετάσχουν στους αγώνες παγκοσμίως, ήταν πολλά και υπέρ-ενδιαφέροντα.

Από την πρώτη στιγμή που άνοιξα τα μπιρμπιλωτά μου μάτια για να αντικρύσω τον κόσμο, στο γκαράζ του πατρικού μου βρισκόταν παρκαρισμένη μια ολοκαίνουργια τότε Opel Ascona C2 1.6S. Οι γερμανικές της πινακίδες μαζί με το αυτοκόλλητο της αντιπροσωπείας μαρτυρούσαν την καταγωγή της, όπως και το τεράστιο «D» στο πίσω τζάμι της. Άσφαλτος φυσικά δεν υπήρχε μπροστά στο σπίτι, αλλά ο κόσμος δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία. Η πρώτη μου φωτογραφία ήταν πάνω στο καπό της Ascona, με τον πατέρα μου να καμαρώνει πρώτα για το γιο και μετά για την αστραφτερή «Γερμανίδα».

Μεγαλώνοντας, στα χέρια μου είχα πάντα αυτοκινητάκια. Άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα πλαστικά, άλλα μεταλλικά, άλλα φτηνά κι άλλα ακριβά. Εκείνη την εποχή, υπήρχαν αυτοκίνητα-θρύλοι, Lamborghini Countach, Ferrari F40, Porsche 959, Audi Quattro, Lancia Delta S4, Peugeot 205T16, BMW M3 E30, Mercedes 190 Evo, Alfa Romeo 75, ακόμα και η τελευταία γενιά της Ascona με τα 130 άλογα. Αυτοκίνητα που δεκαετίες μετά εξακολουθούν να συγκινούν και να συναρπάζουν. Ευτυχώς, ο πατέρας μου ήταν καλός φίλος της αυτοκίνησης, μου κόλλησε το «μικρόβιο» της ενασχόλησης με αυτά, άλλα πάνω απ’ όλα μου έμαθε να σέβομαι τα μηχανήματα.

Κάποια στιγμή, και με ιερά τέρατα της αυτοκίνησης να με περιτριγυρίζουν είτε ως μοντελάκια είτε ως αφίσες, έπεσα με τα μούτρα στην εξερεύνηση της ιστορίας της αυτοκίνησης. Ανακάλυψα και δυστυχώς καθημερινώς ανακαλύπτω ότι η σημερινή αυτοκίνηση δε με καλύπτει και προτιμώ τα παλιά αυτοκίνητα. «Είναι δυνατόν;», θα διερωτηθούν πολλοί. Ναι, η άποψή μου είναι ότι τα παλιά αυτοκίνητα είναι καλύτερα από τα σημερινά. Οι φίλοι μου αναρωτιούνται γιατί ακόμα ασχολούμαι με την Ascona των 30 Μαΐων. Είναι δύσκολη στην οδήγηση, δεν έχει καμιά ενεργητική και παθητική ασφάλεια πέραν μιας απλής ζώνης, καίει τα «εντεράκια» της, δεν έχει υδραυλικά και ηλεκτρικές ευκολίες, είναι πλέον ουσιαστικά απαρχαιωμένη. Όλα αυτά είναι αλήθεια, πρέπει να είναι κανείς τρελός για να προσπαθήσει να σας πείσει για το αντίθετο. Κι όμως, προσωπικά ανήκω σε αυτή την κατηγορία των «τρελών» της αυτοκίνησης.

Ως φανατικός του Παγκόσμιου πρωταθλήματος Ράλι, η αγαπημένη μου εποχή ήταν εκείνη η περίοδος που έμεινε στην ιστορία με το όνομα της κατηγορίας των αγωνιστικών της: Group B. Opel Manta 400, Lancia 037 και Delta S4, Audi Quattro, Ford RS200, Peugeot 205 T16, Renault 5 Turbo, Austin Metro 6R4, Toyota Celica, Citroen BX 4TC, Nissan 240RS. Ονόματα που σε πολλούς προκαλούν ακόμα ρίγη συγκίνησης. Αυτοκίνητα που τα πήγαινες, δε σε πήγαιναν. Αυτοκίνητα δύστροπα, ανάποδα, που σε πολλές περιπτώσεις δε συγχωρούσαν τα λάθη, αυτοκίνητα που πήραν στο λαιμό τους οδηγούς και τους έβαλαν πριν την ώρα τους στο πάνθεον του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ποιός δεν έχει παρακολουθήσει βίντεο με τους οδηγούς να περνάνε στο χιλιοστό από τους θεατές, με εξατμίσεις να σκάζουν και να «φτύνουν» φλόγες, με εκατοντάδες άλογα να ξεχύνονται σε ασφάλτινες και χωμάτινες διαδρομές; Μοιραία όμως, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και της ασφάλειας, ως άλλη εποχή των παγετώνων, εξαφάνισαν «δεινόσαυρους» αυτού του τύπου. Από εκεί και μετά τα αυτοκίνητα άρχισαν σταδιακά να γίνονται σαν κινούμενα σαλόνια.

Με λύπη μου παρακολουθώ τόσα χρόνια την εξέλιξη των αυτοκινήτων και τη μετάλλαξή τους σε καναπέδες με ρόδες. Με λύπη μου ακούω ανθρώπους να μου λένε ότι αγόρασαν το καινούργιο τους αυτοκίνητο γιατί είχε ωραίο σαλόνι (!), με λύπη μου ακούω τους ανθρώπους να μιλάνε μόνο για τις ανέσεις που προσφέρουν τα αυτοκίνητα και τίποτα περισσότερο. Αναρωτιέμαι που θα σταματήσει αυτό που προσωπικά αποκαλώ «αυτοκινητιστικός κατήφορος», με τα οχήματα να γίνονται όλο και πιο βαριά, όλο και πιο αργά, όλο και πιο άχαρα, όλο και πιο ίδια μεταξύ τους. Ναι, το δέχομαι ότι ο κόσμος νιώθει την ανάγκη να ταξιδεύει με ασφάλεια και άνεση. Ναι, το δέχομαι ότι πρέπει το αυτοκίνητο να είναι οικονομικό και με ελάχιστα μηχανολογικά προβλήματα. Αλλά απορώ, γιατί με όλες αυτές τις τεχνολογίες πρόληψης ατυχημάτων, με αυτόματα φρεναρίσματα, με καθίσματα που δονούνται όταν βγαίνεις από τη λωρίδα σου και λοιπά και λοιπά, υπάρχουν ακόμα τόσα θύματα στην άσφαλτο; Μήπως όλη αυτή η εξέλιξη για το καλό του οδηγού και των επιβατών, μας έφτασε στα αντίθετα αποτελέσματα; Μήπως η υπερβολική εμπιστοσύνη στην τεχνολογία μας έκανε χειρότερους οδηγούς;

Μπήκα πρόσφατα σε κάποιο καινούργιο αυτοκίνητο μεγάλης ονομαστικής ιπποδύναμης, το οδήγησα και έχασα πάσα ιδέα για τη μάρκα του. Μπήκα αμέσως μετά στην 30χρονη Ascona μου, και με το γύρισμα της μίζας, κατάλαβα ότι μπήκα σε αυτοκίνητο. Φασαρία από τον κινητήρα και την εξάτμιση, ελαφρύ τρίξιμο και μια νότα βενζίνης να πλανάται στον αέρα. Οι περισσότεροι «φυσιολογικοί» άνθρωποι θα αναρωτηθούν από ποιον πλανήτη κατέβηκα και τα λέω αυτά. Από την πλευρά μου θα αναρωτηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσαν ζωντανοί οδηγώντας το αυτοκίνητό τους. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσαν να τους συνεπαίρνει η οδήγηση ενός καλού αυτοκινήτου; Διαβάζω τις συγκρίσεις μεταξύ παλαιών και καινούργιων μοντέλων κάποιας εταιρείας, και τα άρθρα σχεδόν πάντα καταλήγουν λέγοντας ότι το παλιό είναι πιο συναρπαστικό. Καλό το Fiat Bravo των 170 ίππων, αλλά πώς να σταθεί δίπλα στο 131 Abarth του Walter Röhrl που στέφθηκε Παγκόσμιος πρωταθλητής του 1979; Καλό το Ford Focus RS, αλλά πώς να σταθεί δίπλα στο Escort RS του Ari Vatanen που στέφθηκε πρωταθλητής το 1981; Καλό το Opel Astra OPC, αλλά πώς να σταθεί δίπλα στο Manta 400 που έκανε οδηγούς σαν τον συγχωρεμένο Henri Toivonen να ιδρώνει για να το κουμαντάρει; Καλό το Peugeot 208 GTI, αλλά πώς να σταθεί δίπλα στο 205 Τ16 που πήρε back-to-back πρωταθλήματα με Mika Salonen και Juha Kankunnen στα πεντάλ; Καλό το υβριδικό Toyota Prius, αλλά πώς να σταθεί δίπλα στη Celica Group B του προσφάτως συγχωρεμένου Bjorn Waldegard; Καλό το Nissan Qasqai, αλλά πώς να σταθεί δίπλα στο 240RS, που στα χέρια των «δικών» μας Γιώργο Μοσχούς και Στρατισίνο είχαν «τρομοκρατήσει» τους παγκόσμιους οδηγούς στα Ράλι Ακρόπολις και Χαλκιδικής; Όμορφη (όχι για εμένα, για άλλους) η πρόσφατη Lancia Delta, αλλά πώς να σταθεί δίπλα στη Delta S4 με το σύμπλεγμα turbo και supercharger μαζί; Κι ακόμα καλύτερα, καλό το Audi S3, αλλά πώς να σταθεί δίπλα σε εκείνο το «εκχιονιστικό» τέρας των 650 ίππων που άκουγε στο όνομα Quattro S1 Evo2;Δηλαδή, αυτό που θέλω να πω είναι ότι, στην πλειονότητα των καινούργιων αυτοκινήτων, έχει χαθεί το νόημα της αυτοκίνησης.

Με ρωτάνε ποιο πιστεύω ότι είναι το νόημα της αυτοκίνησης. Η απάντηση που δίνω συνήθως είναι πολύπλοκη μέσα στην απλότητά της: Το αυτοκίνητο υπάρχει για να μας συναρπάζει. Δηλαδή; Υπάρχει για να κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη, αλλά (όπως το βλέπω εγώ) κυρίως για να κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη, πιο ξένοιαστη, πιο χρωματιστή μέσα στη μουνταμάρα της εποχής που διανύουμε. Με την κατάλληλη μεταχείριση, μπορεί να μας χαρίσει αξέχαστες στιγμές, να μας κάνει να έρθουμε πιο κοντά, να μας βοηθήσει να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας. Προσωπικά, πιστεύω ότι τα παλιά αυτοκίνητα, μην έχοντας όλα αυτά τα gadgets που φέρουν τα καινούργια, σε «αναγκάζουν» να ασχοληθείς με πολλά αλλά πράγματα εκτός αυτοκινήτου. Γιατί, καλά τα ηχοσυστήματα της Bose, αλλά όταν έχεις στα χέρια σου μια Ferrari 365GTB Daytona, ενός εκ των κορυφαίων Gran Turer αυτοκινήτων όλων των εποχών, δε χρειάζεσαι άλλη μελωδία πέραν του V12 κάτω από το καπό.

Όντας μέλος σε διαδικτυακές σελίδες παλαιών αυτοκινήτων, χαίρομαι που βλέπω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που έχουν πάθος με τα παλιά αυτοκίνητα. Ευτυχώς, γιατί πολλά κομμάτια της αυτοκινητιστικής ιστορίας δε θα είχαν φτάσει στις νεώτερες γενιές χωρίς τη συνδρομή αυτών των ανθρώπων. Προσωπικά, και για να κλείσω τη μακροσκελή αυτή «επιστολή», καλή και άγια η εξέλιξη, αλλά κάποιες φορές είναι καλύτερο να μένεις στο παρελθόν…

Editor: Ματθαίος Μπλούφας

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και τις δημοσιεύσεις μας!