DeTomaso Mangusta: Kill the Cobra!!!

Η DeTomaso Mangusta ήταν ένα σπορ αυτοκίνητο που κατασκευαζόταν από την ιταλική εταιρεία DeTomaso από το 1967 έως το 1971.

H DeTomaso Mangusta αντικατέστησε το μοντέλο Vallelugna, πάνω στο σασί του οποίου και βασίστηκε. Το όνομά της είναι η ιταλική…

μετάφραση του ονόματος του μικρού ζώου Ιχνεύμων (σ.σ.: και στη χώρα μας ως Μαγκούστα είναι γνωστό) που μπορεί να σκοτώσει φίδι Κόμπρα. Ο μύθος λέει ότι το αυτοκίνητο ονομάστηκε έτσι επειδή ο ιταλικής καταγωγής Αργεντινός Alejandro DeTomaso συζητούσε με τον Αμερικανό Carroll Shelby για να αντικαταστήσει τη Shelby Cobra με ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο κατασκευασμένο στην Ιταλία, το DeTomaso Sport 5000 ή DeTomaso P70. Τελικά, δεν υπεγράφη κάποια συμφωνία μεταξύ των δυο ανδρών, αφού ο Shelby ενεπλάκη ενεργά στην εξέλιξη του αγωνιστικού προγράμματος της Ford, το θρυλικό GT40. Παρόλα αυτά, ο DeTomaso και ο Shelby ήταν φίλοι, και επειδή οι δουλειές είναι δουλειές, ο μύθος αναφέρει ότι οι κινητήρες για τις πρώτες Mangusta προήλθαν από τη Shelby. Το 1971 η λιγότερο περίπλοκη και συνεπώς λιγότερο ακριβή DeTomaso Pantera αντικατέστησε τη Mangusta.

Συνολικά κατασκευάστηκαν 401 Mangusta, περίπου 150 της ευρωπαϊκής έκδοσης και οι υπόλοιπες της αμερικανικής έκδοσης. Τα αμερικανικά μοντέλα «φορούσαν» αρχικά μπροστινά φανάρια με διπλούς προβολείς, με 50 από αυτά να φέρουν ακριβώς αυτήν την προδιαγραφή. Μια Mangusta «φόρεσε» κινητήρα Chevrolet, αφού προοριζόταν για τον τότε αντιπρόεδρο της General Motors, Bill Mitchell. Σύμφωνα με τα τρία μητρώα καταγραφής, από τις 401 Mangusta που βγήκαν από τη γραμμή παραγωγής, υπάρχουν ακόμα «ζωντανές» οι 250.

Το αυτοκίνητο στην ευρωπαϊκή του έκδοση ήταν εξοπλισμένο με κινητήρα Ford HiPro 289 V8, απόδοσης 306 ίππων, τοποθετημένο στο κέντρο, ενώ η αμερικανική έκδοση είχε κινητήρα Ford 302 V8 απόδοσης 221 ίππων. Και στις δυο εκδόσεις, η δύναμη έφτανε από τον κινητήρα στους τροχούς μέσω ενός πεντατάχυτου κιβωτίου της ZF. Ο Giorgetto Giugiaro σχεδίασε το αυτοκίνητο για λογαριασμό του σχεδιαστικού οίκου Ghia, και το έκανε να ξεχωρίζει για τύπους πόρτες τύπου gull wing (φτερά γλάρου) που τοποθέτησε πάνω από τον κινητήρα και το χώρο των αποσκευών. Το αυτοκίνητο έφερε εξοπλισμό μπροστά από την εποχή του, όπως δισκόφρενα σε όλους τους τροχούς, ανεξάρτητες αναρτήσεις σε όλους τους τροχούς, ειδική κρεμαγιέρα διεύθυνσης, air condition και ηλεκτρικά παράθυρα. Ο Βέλγος δημοσιογράφος, πρώην οδηγός της Formula 1 και νικητής του 24ωρου αγώνα αντοχής του LeMans του 1960 με Ferrari, Paul Frère, ισχυριζόταν ότι σε δοκιμή της Mangusta, κατάφερε να «πιάσει» τελική ταχύτητα 250 χλμ./ώρα.

Αν και σχετικά φθηνή (από άποψη τιμής) για την εποχή της, η Mangusta δεν πέτυχε όσο αναμενόταν. Με κατανομή βάρους 32/68 και κάτι λιγότερο από μαλακό σασί, το αυτοκίνητο «υπέφερε» από προβλήματα σταθερότητας και κακό χειρισμό, αφού στο δρόμο παρουσιαζόταν «πιασμένο» και «μουδιασμένο», ενώ πολλοί ιδιοκτήτες διαμαρτύρονταν ότι η απόστασή του από το έδαφος ήταν υπερβολικά μικρή.

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και τις δημοσιεύσεις μας!