7 coffee shops που αξίζει οπωσδήποτε να επισκεφτείς!

Δεν είναι λίγα τα καφέ ανά την Ευρώπη, που έχουν μείνει στην ιστορία, ως σημεία συνάντησης σημαντικών προσωπικοτήτων ή ως κτίρια με ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό και διακοσμητικό ενδιαφέρον!

Κάποια από αυτά παραμένουν ακόμα “θρύλοι”, ενώ άλλα συνεχίζουν να είναι πόλος έλξης ντόπιων και τουριστών. Εμείς θα γνωρίσουμε 7 από τα πιο ιδιαίτερα καφέ της Ευρώπης…

“D’espresso” New York
Εντυπωσιακό design που δημιουργεί την ψευδαίσθηση… ανάποδης βιβλιοθήκης. Το μυστικό βρίσκεται στην επιλογή της ταπετσαρίας αλλά και στην «έξυπνη» τοποθέτησή της, γεγονός στο οποίο οφείλεται και η μεγάλη επιτυχία του συγκεκριμένου cafe, πέρα από τον ονομαστό εσπρέσο που σερβίρει.

«Cafe New York», Βουδαπέστη
Τόπος συνάντησης καλλιτεχνών του 2ού αιώνα, το cafe στο κέντρο της πόλης αποτελεί έναν ζωντανό «θρύλο» για τους κατοίκους τους πόλης, και όχι μόνο. Η πρόσφατη ανακαίνισή του από τον σχεδιαστή Adam Tihany διατήρησε όλα τα στοιχεία του παρελθόντος, δίνοντας έμφαση στις χειροποίητες διακοσμήσεις στους τοίχους και τις οροφές αλλά και στα συλλεκτικά φωτιστικά οροφής.

«Antico Caffè Greco», Ρώμη
Σε έναν από τους πλέον ιστορικούς δρόμους της Ρώμης, στο κέντρο της πόλης, ένα μικρό αρχοντικό του 18ου αιώνα συγκεντρώνει καθημερινά ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού, οι οποίοι μοιράζονται τις εμπειρίες τους απολαμβάνοντας έναν αρωματικό latte (φημισμένος καφές του καταστήματος), κάνοντας παράλληλα ένα μοναδικό μάθημα ιστορίας της τέχνης!

“Café Florian”, Βενετία
Το καφέ Φλοριάν (Caffè Florian), ένα από τα αρχαιότερα και παγκοσμίως γνωστά καφενεία της Ευρώπης και το πιο παλιό στην Ιταλία, βρίσκεται στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου. Το Καφέ Φλοριάν αποτελεί θεσμό και σύμβολο της Βενετίας για 300 χρόνια. Είναι ένα από πιο παλιά και πιο ιστορικά καφενεία της Ιταλίας, σημείο συνάντησης διανοούμενων και υψηλών προσωπικοτήτων. H εσωτερική διακόσμηση στο Καφέ Φλοριάν χρονολογείται από το 19ο αιώνα. Το 1848, ο ιδιοκτήτης του του Καφέ Φλοριάν ανέθεσε στον καλλιτέχνη Ludovico Cadorin να αναμορφώσει το καφέ του στο επονομαζόμενο γαλλικό ρυθμό Πομπαντούρ. Δέκα χρόνια αργότερα, στις 24 Ιουλίου 1858, το Καφέ Φλοριάν επαναλειτούργησε με πολυτελείς αίθουσες, αλληγορικούς πίνακες στους τοίχους και μεγάλους χρυσοποίκιλτους καθρέπτες, κόκκινους βελούδινους καναπέδες και μαρμάρινα τραπέζια και σερβίτσια Μουράνο.

“Café De la Paix”, Παρίσι
Το Café de la Paix  (Καφέ της Ειρήνης) είναι ένα από τα πιο ιστορικά και παραδοσιακά καφενεία στο Παρίσι και από τα πιο γνωστά σημεία συνάντησης της γαλλικής διανόησης. Βρίσκεται στο Μπουλβάρ ντε Καπυσίν, στη Δεξιά Όχθη του Σηκουάνα, πολύ κοντά στην περίφημη Όπερα του Παρισιού.
Το Καφέ ντε λα Παι ιδρύθηκε το 1872, την ίδια χρονιά που οικοδομήθηκε και η Όπερα του Παρισιού. Το εσωτερικό του είναι διακοσμημένο από τον Σαρλ Γκαρνιέ (Charles Garnier, 1825 – 1898), που ήταν αρχιτέκτονας και της Όπερας. Αποτελεί εξαίρετο δείγμα του ρυθμού της Μπελ Επόκ.

“Monmouth”, Λονδίνο
Αυτό το κλασσικό είδος καφέ έχει οπαδούς πλέον σε όλο τον κόσμο. Ιδιαίτερη γεύση καφέ, πάντα οργανικό γάλα, ζεστή ατμόσφαιρα! Έχει πάντα κόσμο και τακτικούς Λονδρέζους πελάτες, που είτε θα μοιραστούν ένα από τα λίγα τραπέζια, είτε θα περιμένουν στην ουρά για ένα καφέ take away!

Zonar’s, Αθήνα
Το Καφέ Ζόναρ’ς (Zonar’s), ένα από τα ιστορικότερα καφέ-ζαχαροπλαστεία της Αθήνας, βρίσκεται στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, απέναντι από το μεγαλοπρεπές Μέγαρο Σλήμαν, το “Ιλίου Μέλαθρον”.Οι ξύλινες επενδύσεις, δημιουργίες της εταιρείας “Αθηναίος & Βαράγκης”, οι μεγαλοπρεπείς πολυέλαιοι, τα κρύσταλλα και οι καθρέπτες, τα ακριβά σερβίτσια και τα λινά τραπεζομάντηλα προσέδιδαν στο “Ζόναρ’ς” αίσθημα μεγαλοπρέπειας και ευχάριστου περιβάλλοντος. Η Coca Cola ερχόταν ειδικά για το “Ζόναρ’ς” μέσα σε βαρέλια κατευθείαν από την Αμερική, ενώ οι Αθηναίοι γεύονταν για πρώτη φορά το παγωτό “Σικάγο”.
Το καφέ-ζαχαροπλαστείο του “Ζόναρ’ς”, με τη μακρά ιστορία του, ήταν επί πολλές δεκαετίες κομμάτι της καθημερινότητας στο κέντρο της πόλης. Αποτελούσε προσφιλές στέκι της πολιτικής, καλλιτεχνικής και κοσμικής Αθήνας, ακόμη και στα χρόνια της Κατοχής. Ιδιαίτερα, από το 1950 ως το θάνατο του Ζωναρά (1968), το “Ζόναρ’ς” γνώρισε μεγάλες δόξες.

Editor: Κάτια Νανά