Φρέντυ Πυτιλάκης! Όραμα και έργο ζωής του ένα «Κέντρο Πολιτισμού για τη Μαρινέλλα».

Από τον Σταύρο Ξηντάρα
Στη θέση του πολλοί θα δήλωναν συλλέκτες με κεφαλαία γράμματα. Ο πάντα σεμνός όμως, Φρέντυ Πυτιλάκης, αν και αυτή τη στιγμή είναι ο μεγαλύτερος συλλέκτης του έργου της Μαρινέλλας, δεν νοιάζεται να αυτοχαρακτηρίζεται με βαρύγδουπες εκφράσεις. Μοναδικό του μέλημα, από τη μέρα που γνώρισε και αγάπησε τη Μαρινέλλα είναι να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερο… υλικό γύρω από τη ζωή και το έργο της μεγάλης ντίβας και να δημιουργήσει ένα “Κέντρο Έρευνας Τέχνης και Πολιτισμού” αφιερωμένο φυσικά στη μοναδική και αξεπέραστη σταρ του ελληνικού τραγουδιού.

Ο Φρέντυ Πυτιλάκης εργάζεται αόκνως καθημερινά και με πείσμα, επιμονή και υπομονή, σκέφτεται συνέχεια κινήσεις για να εμπλουτίσει το αρχείο του. Παθιάζεται και φανατίζεται με τη δουλειά του, είναι τελειομανής. Θα έλεγα, χωρίς καμία υπερβολή, πως ζει και ανασαίνει για τη Μαρινέλλα. Είναι ο φύλακας-άγγελος όλης της ζωής της, όλης της λαμπερής καριέρας της. Σε εποχή οικονομικής κρίσης, δε διστάζει να ξοδέψει ακόμα και το τελευταίο του ευρώ, προκειμένου να εμπλουτίσει την τεράστια συλλογή του με μία ακόμα φωτογραφία της Μαρινέλλας, με ένα σπάνιο δίσκο της, με ένα ανέκδοτο ηχητικό ή τηλεοπτικό ντοκουμέντο.

Ο Φρέντυ Πυτιλάκης γεννήθηκε στην Απείρανθο της Νάξου. Η Μαρινέλλα “έπεσε στα χέρια του” για πρώτη φορά σε ηλικία 7 ετών, αφού η μοίρα ξέρει να παίζει πολλά παιχνίδια και απ’ ότι φαίνεται μερικά από αυτά είναι καθοριστικά. «Κέρδισα το δίσκο της Μαρινέλλας “Σ’ αγαπώ” σε μια λαχειοφόρο αγορά σε ένα γλέντι στο νησί μου», εξηγεί ο ίδιος και προσθέτει: «Τη δεκαετία του ’90 ήρθα με τους γονείς μου στην Αθήνα και εκεί είδα για πρώτη φορά τη Μαρινέλλα από κοντά στη “Νεράιδα” που τραγουδούσε με το Γιάννη Πάριο. Με εντυπωσίασε ο τρόπος που ερμήνευε, ο μαγικός τρόπος που κουνούσε τα χέρια της. Αν και οι γονείς μου ήταν κουρασμένοι εκείνο το βράδυ, επέμεινα να δούμε όλο το πρόγραμμα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τη Μαρινέλλα την ξαναείδα το 1995 στο Ηρώδειο στην παράσταση “Γυναικών Πάθη”. Αποφάσισα να πάω στο καμαρίνι της να της μιλήσω αλλά η φωνή μου έτρεμε από τη συγκίνηση και έφυγα χωρίς ν’ αρθρώσω λέξη. Το ’95 ήταν μια χρονιά ορόσημο, αφού άρχισα να συλλέγω τα πάντα που αφορούσαν τη Μαρινέλλα. Φωτογραφίες, δίσκους, εφημερίδες, περιοδικά, προγράμματα, αφίσες, τηλεοπτικές συνεντεύξεις, ηχητικά ντοκουμέντα.»

Στο Ηρώδειο με τη Μαρινέλλα και την Αλίντα Μαυρογένη

-Πόσες φωτογραφίες έχεις καταφέρει να συλλέξεις μέχρι σήμερα;
«Πάνω από 160.000 φωτογραφίες. Ξεκίνησα να μαζεύω φωτογραφίες από τον Ντίνο Διαμαντόπουλο, τον Κλεισθένη, το Μεγαλοοικονόμου, αλλά και την προσωπική φωτογράφο της Μαρινέλλας και προσωπική πλέον φίλη μου την Αλίντα Μαυρογένη.»

-Η Μαρινέλλα στάθηκε νομίζω η αφορμή να ασχοληθείς και με το τραγούδι;
«Όντως. Στα 15 μου άρχισα σπουδές στο Εθνικό Ωδείο. Φωνητική, πιάνο, κιθάρα, ιστορία μουσικής, οργανογνωσία. Το 1998 άρχισα να τραγουδάω επαγγελματικά.»

-Αν και ξεκίνησες δυναμικά την καριέρα σου, σύντομα την εγκατέλειψες. Γιατί;
«Δεν άντεξα τα κυκλώματα της νύχτας που είναι πέραν του δέοντος σκληρά. Τον αθέμιτο ανταγωνισμό, τις ίντριγκες όπως και τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Ένα παράδειγμα μόνο θα σου πω και βγάλε τα συμπεράσματά σου. Ήταν να συνεργαστώ σε ένα μαγαζί μαζί με δύο ηχηρά ονόματα της πίστας. Μόλις όμως διαπίστωσαν ότι είχα στην κατοχή μου ένα πολύ καλό μικρόφωνο αξίας 4.000 ευρώ, απαίτησαν από το μαέστρο να φύγω από τη δουλειά. Κι αν ήθελα να συνεχίσω τη δουλειά, θα έπρεπε να τραγουδήσω με ένα μικρόφωνο της σειράς…»

-Πότε ξαναείδες τη Μαρινέλλα;
«Στο Ηρώδειο το 1998 στην παράσταση “Η Μαρινέλλα τραγουδά και θυμάται”. Όταν πήγα στο καμαρίνι της με θυμήθηκε, με φίλησε και με αγκάλιασε. Αν και πάλι έτρεμα από τη χαρά μου, μπόρεσα και της ψέλλισα “σ’ αγαπώ”. “Και εγώ σ’ αγαπώ, γιατί σε λένε Φρέντυ. Το όνομα αυτό υπάρχει πολλά χρόνια στη ζωή μου. Ο Φρέντυ Γερμανός είναι επιστήθιος φίλος μου, και ο πατέρας της κόρης μου είναι ο Φρέντυ Σερπιέρης”. Τόλμησα να της πω “Εγώ θα είμαι συνέχεια των άλλων δύο”. Εκείνη χαμογέλασε… Από τότε άρχισε η φιλία μας που διατηρείται μέχρι σήμερα. Μια χρονιά αργότερα το 1999, συνάντησα πάλι τη Μαρινέλλα στο Ηρώδειο, στη συναυλία “Με βάρκα το τραγούδι”, που ερμήνευσε κομμάτια απ’ όλο τον κόσμο. Την ώρα που τραγουδούσε, ενθουσιασμένος φώναξα δυνατά τη λέξη “δασκάλα”. Μια λέξη που της άρεσε τόσο πολύ, που σταμάτησε στη μέση το τραγούδι και μου απάντησε δημοσίως “Αυτό που λες αγαπητέ είναι πολύ σωστό. Είχα κι εγώ δασκάλα τη Σοφία Βέμπο”. Το συγκεκριμένο αυτό στιγμιότυπο υπάρχει μάλιστα ηχογραφημένο στο διπλό cd που κυκλοφόρησε λίγο μετά.»

-Πως αξιοποιείς το υλικό που έχεις συλλέξει για τη Μαρινέλλα;
«Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, σε όλες τις περιφερειακές πόλεις, αλλά και Κύπρο, έχω δημοσιεύσει σε δεκάδες περιοδικά και εφημερίδες άρθρα και αφιερώματα για τη ζωής της. Στην κατηγορία των αφιερωμάτων, πολύ σημαντικά είναι τέσσερα που μπήκαν στις πολυτελείς εκδόσεις των ξενοδοχείων Hilton Κύπρου, Μακεδονία Παλλάς και Hyatt Regency στη Θεσσαλονίκη.»

-Όνειρό σου βέβαια είναι να δημιουργήσεις ένα Κέντρο Έρευνας Τέχνης και Πολιτισμού αφιερωμένο στη Μαρινέλλα και το έργο της.
«Επιθυμία μου είναι να το μοιραστώ με τους εκατομμύρια θαυμαστές της σε όλο τον κόσμο. Και είμαι χαρούμενος και συγκινημένος που σιγά-σιγά αρχίζω και το ετοιμάζω.»

-Τι θα περιλαμβάνει αυτό το Κέντρο Έρευνας;
«Εκεί θα βρίσκεται όλο το αρχείο μου ταξινομημένο και σε ψηφιακή μορφή, για να μπορούν όλοι όσοι ενδιαφέρονται να μελετήσουν, να αναλύσουν, να απολαύσουν, να προσεγγίσουν το φαινόμενο Μαρινέλλα.»

-Η πολιτεία θα σε βοηθήσει σ’ αυτό το εγχείρημα;
«Δε ζητάω βοήθεια από κανέναν, μόνο από το Θεό.»

-Σε μία εποχή απίστευτης οικονομικής κρίσης, πώς θα βρεις τα χρήματα για το Κέντρο αυτό;
«Όταν αγαπώ κάτι τόσο πολύ, όσο τη Μαρινέλλα, πεισμώνω και θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να υλοποιήσω τα όνειρά μου.»

«Ευχαριστώ θερμά το Design Magazine και ιδιαιτέρως την εκδότρια κ. Γεωργία Ευθυμίου και όλη την ομάδα του περιοδικού για την απεριόριστη συμπαράστασή τους.»

Φωτογραφίες: Αλίντα Μαυρογένη – Ξανθόπουλος