Συνέντευξη | Γιάννης Καψάλης: «Στα “Kαγκέλια” μια παρέα μου ζήτησε… πιο πολλά “πω, πω, πω” και τους είπα… τι λέτε ρε παιδιά;»

Από την Ιωάννα Θάνου.

Συναντήθηκα με τον Γιάννη Καψάλη σε μια από τις υπαίθριες εμφανίσεις του στη Θεσσαλία και κάναμε μια συζήτηση σε φιλικό επίπεδο. Είχαμε ξανασυναντηθεί, αλλά τότε απλά συστηθήκαμε. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη, όταν στη συνάντησή μου μαζί του γι’ αυτή τη συνέντευξη με θυμήθηκε και με έκανε να αισθανθώ πάρα πολύ άνετα από την πρώτη στιγμή. Προέρχεται από μια… πολύ μεγάλη μουσική οικογένεια του δημοτικού τραγουδιού και είναι ο μεγαλύτερος τραγουδιστής της νέας γενιάς στο δημοτικό τραγούδι, με πολύ μεγάλες επιτυχίες στο βιογραφικό του, όμως συνεχίζει να κρατάει χαμηλό προφίλ και έναν ιδιαίτερα ευγενικό χαρακτήρα. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, διαπίστωσα πως από την οικογένειά του εκτός από το ταλέντο του, κληρονόμησε και την τόσο μεγάλη αγάπη του για το δημοτικό τραγούδι και την παραδοσιακή μουσική.

Αυτήν τη στιγμή ο Γιάννης Καψάλης βρίσκεται σε μία ανοδική περίοδο της ζωής του, καθώς κυκλοφόρησε το νέο του CD και κέρδισε πολύ καλές κριτικές, μιας και τα τραγούδια του έγιναν αμέσως επιτυχίες!

Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που σας φιλοξενούμε στο DesignMagazine.gr. Αυτή τη στιγμή σας συναντάμε σε μια πολύ δημιουργική περίοδο, καθώς έχετε κυκλοφορήσει το νέο σας CD με τίτλο…  «ΑΪΝΤΕ ΩΠΑ ΩΠΑ». 
Κι εγώ  χαίρομαι και εύχομαι κάθε επιτυχία στο περιοδικό σας και σε σένα προσωπικά!
Ναι, ο τίτλος είναι «Άιντε ώπα ώπα» και ένα από τα τραγούδια που περιέχει μέσα είναι «Το παιχνίδι με τα μάτια». Γενικά ψάχνουμε και βρίσκουμε τραγούδια τα οποία θα τραβήξουν όλη τη νεολαία, χωρίς να αφήνουμε πίσω τους παλιούς, γιατί χωρίς τους παλιούς δεν κάνουμε τίποτα και εμείς οι νέοι. Αλλά το ότι έρχονται όλοι οι νέοι και μας ακούνε είναι πολύ σημαντικό, γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να τους δίνουμε καλά τραγούδια και η μοναδική ανταμοιβή, είναι να διασκεδάζει όλος ο κόσμος με εμάς!

Το δημοτικό τραγούδι ήταν λίγο… παραμελημένο τα προηγούμενα χρόνια και κυρίως από τη νεολαία. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει εκτοξευτεί και εσείς έχετε συμβάλλει κατά μεγάλο ποσοστό σε αυτό. Ποια είναι τα τραγούδια που προτιμώνται περισσότερο; Θεωρείτε ότι ο κόσμος έχει αρχίσει και πάλι να αντιλαμβάνεται το αυθεντικό και το καλό;
Όντως, όπως το είπες, το δημοτικό τραγούδι ήταν παραμελημένο γενικότερα, αλλά και από τα ΜΜΕ. Τα τελευταία 6-7 χρόνια, έχει ξεκινήσει και πάλι να ανεβαίνει! Από τα «Καγκέλια», που είναι ένα τραγούδι παλιό Ηπειρώτικο, το οποίο παιζόταν «σόλο» από μουσικούς σαν τον πατέρα μου, τον Πετρολούκα Χαλκιά, τον Ναπολέοντα Δάμο που είναι μεγάλος κλαρινίστας και τον Γρηγόρη Καψάλη. Στην πορεία όμως, το έβγαλε ο Πετρολούκας με τον Αντώνη Κυρίτση σαν τραγούδι, με στίχους, χωρίς πολλά «πω πω πω». Ουσιαστικά, το τραγούδι σε λόγια είναι του Κυρίτση. Το 2007 (το έχω πει πολλές φορές αυτό), ήρθε στο μαγαζί στα «Αγρίμια», μια παρέα από το Καρπενήσι και μου ζήτησαν τα «Καγκέλια», μου είπαν «Βάλε πιο πολλά πω πω πω, μας αρέσει αυτό», τους λέω εγώ επί λέξη «Τι βλακείες λέτε ρε παιδιά;», και όμως με τα πολλά «πω πω πω» έγινε το μεγαλύτερο σουξέ στο δημοτικό τραγούδι τα τελευταία 7-8 χρόνια, μαζί με το «Σκάνια». Για το ευρύ κοινό, αυτά ακούγονται πιο πολύ.
Δε μιλάω για την περιοχή στη Θεσσαλία, εδώ γενικότερα ακούνε πολύ Ηπειρώτικα, όπως το «Παραπονιάρα μου καρδιά», είναι το πρώτο τραγούδι με το οποίο ξεκινάμε όταν ερχόμαστε στην περιοχή. «Το μαντίλι» το τραγουδάνε πλέον και μεγάλοι λαϊκοί καλλιτέχνες, σε όποιο μεγάλο σχήμα και να πας «Το μαντίλι» έρχεται πρώτο σε προτίμηση. Επίσης «Τα καγκέλια» και «Το ραβασάκι», το οποίο είναι του αείμνηστου Αλέκου Κιτσάκη, αυτός το είπε πρώτα σε ρυθμό χασαποσέρβικου. Στην πορεία το πήρα εγώ και το άλλαξα ξανά, το έκανα στο ρυθμό που είναι τώρα ώστε να το λένε όλοι. Μακάρι να ακολουθούνε και άλλοι αυτό που κάνω εγώ, καλό είναι, να διδάσκουμε στους νέους να ακολουθούν και το δύσκολο δρόμο, γιατί ειδικά του δημοτικού τραγουδιού είναι δύσκολος ο δρόμος!   

Τα τελευταία χρόνια, για τη χειμερινή σεζόν, συνυπάρχετε στη νυχτερινή Αθήνα μαζί με μια μεγάλη ομάδα στο νυχτερινό κέντρο «Αγρίμια»! Πόσο δυνατή και ουσιαστική είναι η σχέση μεταξύ σας; Είστε όντως αυτό που βλέπει ο κόσμος, «μια οικογένεια»;
Στη δουλειά αυτή είναι λίγο περίεργα τα πράγματα, όπως σε πολλές δουλειές. Εγώ προσπαθώ να κρατάω μια σταθερή πορεία με τους συναδέλφους μου. Δεν έχω ανταλλάξει ποτέ κακή κουβέντα με κανέναν: αυτό μου το έχει διδάξει ο πατέρας μου. Δηλαδή και κακό να σου κάνει κάποιος, εσύ θα κοιτάξεις μέσα από το καλό να του δείξεις ότι αυτό που κάνει είναι κακό, ώστε να τον βάλεις σε μια… «γωνία» για να σκεφτεί «τι έχω κάνει τώρα». Για παράδειγμα, δουλεύω με τη Γιώτα Γρίβα, είμαστε 3-4 χρόνια τώρα στο ίδιο μαγαζί. Με την κοπέλα είμαστε πολύ φίλοι, πρώτα είμαστε φίλοι και μετά συνάδελφοι. Πέρυσι ήταν ο Γιάννης Κατσίγιαννης και η Τζένη Κατσίγιαννη στο μαγαζί, με τα παιδιά είμαστε φίλοι. Έχουμε δουλέψει μαζί και με τον Κώστα Σαφέτη, τον Γιώργο Μπέκιο και τον Νίκο Βλαχοδήμο. Με όλα τα παιδιά, όσες χρονιές δουλέψαμε μαζί, δεν είχαμε κανένα θέμα και κανένα διαξιφισμό. Είμαστε πραγματικά σαν οικογένεια μεταξύ μας.

Έρχεστε όλοι από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας… με άλλα ακούσματα και παραδόσεις. Πώς δέσατε τόσο αρμονικά και έχετε δημιουργήσει μια πετυχημένη και δυνατή ομάδα;
Με τους συναδέλφους μας έχει ενώσει το δημοτικό τραγούδι, σε όποιο μέρος της Ελλάδας και να πας, ακούς δημοτικά.
Εγώ είμαι από τα Γιάννενα, κατάγομαι από τα Ζαγοροχώρια, ο προπάππους μου είχε πάει γαμπρός στη Ζίτσα Ιωαννίνων (εκεί που βγάζουμε το κρασί το καλό). Εκεί γεννήθηκε ο πατέρας μου και εγώ, μακάρι να ζήσουν και τα παιδιά μου εκεί, γιατί το χωριό μου είναι όπως λέμε «Άγιος τόπος», εκεί κάθεσαι και όλα σου περνάνε!
Ο Μάκης Τσίκος είναι από τα Γιαννιτσά, από την Κρύα βρύση. Η Γιώτα Γρίβα είναι Σαρακατσάνα, γεννημένη από Έλληνες γονείς στη Βουλγαρία. Ο Κώστας Σαφέτης είναι από την Κατερίνη, ο Γιάννης Κατσίγιαννης με την αδερφή του Τζένη είναι από την Τρίπολη, ο Νίκος Βλαχοδήμος είναι από το Αγρίνιο και ο Γιώργος Βελισσάρης είναι από την Πάτρα. Καμία σχέση μεταξύ μας, αλλά έχουμε ένα κοινό, σε όποιο μέρος της Ελλάδας και να πάμε θα παίξουμε τα ίδια δημοτικά, νέο-δημοτικά, αλλά και παλιά δημοτικά τραγούδια, γιατί χωρίς τα παλιά δεν κάνουμε, από αυτά έχουμε μάθει.

Υπάρχουν διαφορές στις εμφανίσεις που έκανε ένας καλλιτέχνης του δημοτικού τραγουδιού παλαιότερα και σήμερα;
Εγώ είμαι τυχερός, γιατί έχω ξεκινήσει από πολύ παλιά, από 15 χρονών επαγγελματικά και έχω ξεκινήσει από τη… «χαρτούρα». Έπρεπε δηλαδή με τα χρήματα που θα σου δώσει ο άλλος να τον ευχαριστήσεις, ήταν με τα χιλιάρικα τότε, αν δεν το έλεγες καλά μπορεί και να μην σε πλήρωναν κιόλας. Είμαι τυχερός που πέρασα απ’ αυτό το στάδιο, γιατί έτσι γίνεσαι και τραγουδιστής. Τότε εάν σου ζήταγε ένα τραγούδι κάποιος και δεν το ήξερες, έπρεπε την άλλη μέρα να ψάξεις να το βρεις. Τώρα βέβαια υπάρχει η ευκολία του Google και του YouTube, ψάχνεις και βρίσκεις τα πάντα, τότε δεν υπήρχε αυτό. Έπρεπε να πάω να αγοράσω την κασέτα (γιατί υπήρχαν κασέτες τότε), να μάθω το τραγούδι που μου ζήτησε «ο τάδε στο τάδε χωριό».

Από τους συνεργάτες σας, δηλαδή τη νεότερη γενιά, πιστεύετε πως έχετε κοινό στόχο στο δημοτικό τραγούδι;
Όλα τα παιδιά που ανέφερα και πριν, ο καθένας με τη σειρά του έχει τη δική του αξία και το δικό του κόσμο. Πιστεύω πως όλοι έχουμε έναν κοινό σκοπό, να υπηρετήσουμε το δημοτικό τραγούδι. Όλοι σηκώνουν τη σημαία… όσο καλύτερα μπορούμε στις δύσκολες εποχές που διανύουμε και ελπίζω να μη δυσκολέψουν ακόμα…

Ήταν δύσκολη ή αναμενόμενη η επαγγελματική σας εξέλιξη; Συναντήσατε εμπόδια στην πορεία σας;
Μπορώ να πω πως αν δεν ήταν ο πατέρας μου, ο Σταύρος Καψάλης, δεν είναι ότι δεν είχα τις βλέψεις, αλλά… από μικρό παιδί ήμουν στη μουσική, είχα τα ακούσματα. Τραγουδούσα όποιο τραγούδι άκουγα, το… έπιανα στο αφτί. Από 12 χρονών πήγα να μάθω κιθάρα, αργότερα ξεκίνησα βυζαντινή μουσική, έτσι είχα βλέψεις να γίνω τραγουδιστής ή μουσικός.
Ήταν λίγο δύσκολο για μένα, γιατί λένε πως… ίσως αν δεν ήταν ο πατέρας μου δε θα ήμουν και εγώ τραγουδιστής. Αλλά το ότι με έβαλε ο πατέρας μου σε αυτή τη δουλειά, ήταν πιο δύσκολο για μένα. Γιατί λέει ο κόσμος «Α αυτός είναι ο γιος του Καψάλη, εάν δεν ήταν ο πατέρας του δεν θα τον έπαιρναν για δουλειά». Έτσι έπρεπε να τους αποδείξω ότι εγώ είμαι ο… Γιάννης Καψάλης και ότι αυτό που κάνω το κάνω σωστά. Έτσι έπρεπε να βάλω τη δικιά μου σημαία. ) πατέρας μου σήκωσε τη δικιά του σημαία όπως τη σήκωσε και εγώ έπρεπε να αποδείξω πως ήμουν κάτι ξεχωριστό, ήταν πολύ πιο δύσκολο για μένα!  

Έχετε τρεις κόρες! Αν κάποια πει… «Θέλω να γίνω τραγουδίστρια, όπως ο μπαμπάς μου» θα είστε θετικός σε αυτό;
Ναι, θα είμαι θετικός! Γιατί δεν το θεωρώ κακό. Κάποιοι λένε τραγουδίστρια… είναι λίγο παρεξηγημένο. Εφόσον εγώ είμαι στη δουλειά, ξέρω να προστατεύω τα παιδιά μου και θα τα προστατέψω με τον καλύτερο τρόπο. Σίγουρα η δουλειά μας έχει περίεργα πράγματα, αλλά έχει και καλά, εγώ πιστεύω ότι αυτά που μας δίδαξε ο πατέρας μου είναι τα καλά και για αυτό θεωρώ πως είμαστε στον ίσιο δρόμο και δεν ξεφεύγουμε δεξιά κι αριστερά. Θα διδάξω και εγώ τα παιδιά μου όπως πρέπει. Η μεγάλη μου κόρη είναι 15 χρονών, η δεύτερη 12 και η μικρή μόλις έγινε ενός έτους. Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ!

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες επιτυχίες σας;
Οι επιτυχίες μου… πιστεύω πως τα «Η παραπονιάρα μου καρδιά», «Το μαντίλι» και «Η ηπειρώτισσα ξανθιά γοργόνα» έχουν αφήσει το στίγμα τους, από το καινούργιο μου CD το «Αν ήξερες, αν ήξερες» όμως είναι και πολλά άλλα, δεν θέλω να αδικήσω κάποια τραγούδια… Ξέρεις, εμείς οι τραγουδιστές φαινόμαστε, αλλά υπάρχουν και κάποιοι από πίσω που τα έχουν γράψει. Θα μου πεις, ότι στο «Παραπονιάρα μου καρδιά» έχω γράψει και εγώ το μισό τραγούδι… και το «Μ’ έφαγε η μικρή» εγώ το έγραψα, με βοήθησε και κάποιος φίλος μου.
Το «Άιντε ώπα ώπα» είναι το τελευταίο τραγούδι το οποίο έχει τραβήξει τα βλέμματα της νεολαίας, και είναι από τα καλά και πιο χορευτικά τραγούδια. Το καινούργιο CD το έβαλε και μια εφημερίδα και έκανε καλές πωλήσεις.

Είστε ένας καλλιτέχνης χαμηλών τόνων, με έντονη όμως επικοινωνία με τον κόσμο. Σε αυτό έχουν συντελέσει η οικογένειά σας, οι γονείς σας…;
Ναι, από εκεί ξεκινάνε όλα! Όπως και ο πατέρας μου και η μάνα μου είναι χαμηλών τόνων, έτσι και εγώ, δε μιλάω πολύ… Απλά μιλάω με τη δουλειά μου. Αυτό είναι το καλύτερο να κάνεις και να δίνεις στο κόσμο μέσα από τα τραγούδια σου όλο σου τον εαυτό και την ψυχή σου!

Προέρχεστε από οικογένεια μουσικών καλλιτεχνών! Στις καλοκαιρινές (τουλάχιστον) περιοδείες σας, δεν λείπει ποτέ από το πλευρό σας ο πατέρας σας, ο κ. Σταύρος Καψάλης, που είναι ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες στο κλαρίνο! Είναι ο δάσκαλος και μέντοράς σας; Πόσο σημαντική είναι για εσάς η παρουσία του δίπλα σας;
Όταν έχεις τον πατέρα σου δίπλα είναι διαφορετικά, νιώθεις σίγουρα. Όταν ήμουν μικρός και δεν ήξερα τραγούδια και διάφορα άλλα πράγματα, αυτός με συμπλήρωνε και με διόρθωνε. Ο πατέρας μου κράτησε τη δημοτική παράδοση, όταν τον ακούνε λένε «αυτός είναι ο Σταύρος ο Καψάλης». Μακάρι να το καταφέρω κι εγώ αυτό, εγώ έχω φτάσει αισίως τα 40 και ελπίζω κάποια στιγμή να τον φτάσουμε και εμείς, γιατί ακόμη… όπως λέει και το τραγούδι «τα 40 φτάνω και μυαλό δε βάζω». Όπως κράτησε ο πατέρας μου όλο το δημοτικό τραγούδι θα το κρατήσουμε και εμείς, εγώ προσωπικά και όλη η οικογένειά μου.

Τέλος, θέλω να σας ρωτήσω, πώς επιλέγετε τα τραγούδια για ένα άλμπουμ. Πώς ξεχωρίζετε, αν κάποιο από αυτά έχει τα φόντα να γίνει επιτυχία; 
Συνήθως, σε όποιο μέρος της Ελλάδας και αν πηγαίνω, έρχονται πολλοί άνθρωποι με στίχους και  μουσικές. Κοιτάζω πάντα να βρω πρώτα καλούς στίχους, γιατί ο στίχος είναι η αρχή, το ήμισυ του παντός, μετά έρχεται η μουσική. Πιστεύω πως αν δεν υπάρχει ο σωστός στίχος για να σε τραβήξει και να βγάλεις τη μουσική, δεν γίνετε τίποτα. Μπορεί ένα τραγούδι να είναι πολύ καλό, αλλά να μη φτάσει στα αυτιά του κόσμου, να μην περάσει όπως λέμε. Μπορεί πάλι, κάποιο τραγούδι που δεν  υπολογίζεις, να γίνει μεγάλη επιτυχία. Είναι και λίγο θέμα τύχης, το κάθε τραγούδι. Ένα CD που κάνεις έχει τουλάχιστον 14 τραγούδια, άλλα περιμένεις να γίνουν επιτυχίες και τελικά άλλα γίνονται…

Κλείνοντας τη συνέντευξή μας, θα θέλατε να πείτε κάτι άλλο στους αναγνώστες μας;
Θέλω να πω στους αναγνώστες του περιοδικού σας, πρώτα απ’ όλα υγεία σε όλους, καλό χειμώνα και ψηλά το κεφάλι, γιατί περνάμε δύσκολες εποχές σαν λαός. Το μόνο που μας δένει και μας κρατάει, πιστεύω εγώ, είναι το δημοτικό τραγούδι. Στο δημοτικό τραγούδι είμαστε όλοι εμείς δίπλα του και εσείς παρών. Γιατί εάν δεν υπάρχετε εσείς το κοινό, δεν υπάρχουμε και εμείς. Δεν υπάρχει ο τραγουδιστής, χωρίς εσάς εμείς δεν είμαστε τίποτε.  

Και φυσικά να μην ξεχνάμε πως… έχουμε δεν έχουμε εμείς θα το γλεντάμε!!!

Φωτογραφίες: Δημήτρης Πούλιος

Ευχαριστώ πολύ τον Βαγγέλη Μανώλη για τη βοήθεια στην απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης.

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και τις δημοσιεύσεις μας!