Ferrari F40, η τελευταία «κόρη» του Enzo

Η F40 είναι ένα κεντρομήχανο πισωκίνητο σπορτ κουπέ αυτοκίνητο που παρήχθη από το 1987 έως το 1992. Η αγωνιστική έκδοση LM παρήχθη έως το 1994, ενώ η έκδοση GTE έως το 1996. Σχεδιάστηκε ως διάδοχος της 288 GTO για τον εορτασμό των 40 χρόνων της Ferrari, και ήταν το τελευταίο όχημα που πήρε την προσωπική έγκριση του Enzo. Στην εποχή της ήταν η ταχύτερη, πιο δυνατή και πιο… ακριβή Ferrari που είχε πωληθεί ποτέ στο κοινό.

Το αυτοκίνητο έκανε το ντεμπούτο του με προτεινόμενη εργοστασιακή τιμή 400 χιλιάδες δολάρια το 1987 (830 χιλιάδες δολάρια σήμερα), αν και είχε αναφερθεί ότι κάποιοι αγοραστές είχαν πληρώσει έως και 1,6 εκατομμύρια δολάρια. Συνολικά κατασκευάστηκαν 1311 F40.

Στις αρχές του 1984, το εργοστάσιο του Μαρανέλλο είχε ξεκινήσει την ανάπτυξη ενός εξελιγμένου μοντέλου της 288 GTO, με σκοπό να ανταγωνιστεί την Porsche 959 στην κατηγορία Group B. Όταν η Παγκόσμια Ομοσπονδία έβαλε όμως τέλος στο Group B το 1986, ο Enzo βρέθηκε με πέντε 288 GTO Evoluzione στα χέρια του και καμία κατηγορία για να συμμετάσχουν! Η επιθυμία του όμως να αφήσει την κληρονομιά του στο τελευταίο του υπεραυτοκίνητο, επέτρεψε στο πρόγραμμα Evoluzione να αναπτυχθεί περαιτέρω και να παράγει ένα αυτοκίνητο αποκλειστικά για χρήση στο δρόμο.

Η «καρδιά» της F40 προήλθε από μια υπερκυβισμένη στα 2,9 λίτρα έκδοση του υπερτροφοδοτούμενου V8 κινητήρα της 288 GTO με τα διπλά τούρμπο της IHI, που παρήγαγε 485 ίππους. Οι αναρτήσεις ήταν παρόμοιες με της 288 GTO, αλλά με αρκετά κομμάτια να έχουν αναβαθμιστεί και τις ρυθμίσεις να έχουν αλλαχτεί. Η ασυνήθιστα χαμηλή απόσταση από το έδαφος ανάγκασε τους μηχανικούς να συμπεριλάβουν σύστημα αύξησης της απόστασης από το έδαφος, όταν αυτό ήταν απαραίτητο.

Το «σώμα» του αυτοκινήτου ήταν σχεδιασμένο εξ’ ολοκλήρου από την αρχή από το στούντιο Pininfarina, με κομμάτια από κέβλαρ, ανθρακόνημα και αλουμίνιο για υψηλή αντοχή και χαμηλό βάρος. Το βάρος ελαττώθηκε περαιτέρω με τη χρήση πλαστικών παρμπρίζ και παραθύρων. Τα οχήματα είχαν air-condition, αλλά δεν είχαν ηχοσύστημα, χερούλια και φατνώματα στις πόρτες, θήκη για τον συνοδηγό, δέρματα ή μοκέτες. Μάλιστα, τα πρώτα 50 οχήματα είχαν παράθυρα αγωνιστικού τύπου Lexan, που άνοιγαν προς τα πίσω, ενώ αργότερα ενσωματώθηκαν κανονικά παράθυρα που κατέβαιναν προς τα κάτω.

Η F40 είχε σχεδιαστεί με το μυαλό στην αεροδυναμική. Η μετωπιαία περιοχή μειώθηκε, η ροή του αέρα ομαλοποιήθηκε, αλλά η σταθερότητα παρέμενε η κύρια ανησυχία των μηχανικών. Επίσης, η ψύξη ήταν ένα σοβαρό θέμα, αφού ο κινητήρας παρήγαγε υπερβολική θερμότητα. Ως συνέπεια, το αυτοκίνητο ήταν κάτι σαν αγωνιστικό τύπου «ανοιχτών τροχών» με κάσωμα! Παρόλα αυτά, η F40 είχε εντυπωσιακά χαμηλό αεροδυναμικό συντελεστή, μόλις 0,34 cd, με περιοριστή ανύψωσης με των σπόιλερ και της αεροτομής.

Η F40 ήταν πολύ πετυχημένη, πουλώντας πάνω από 1000 μονάδες, αλλά η παραγωγή της σταμάτησε απότομα το 1992. Η διάδοχος της, η F50, παρουσιάστηκε το 1995, αλλά πούλησε μόλις 349 μονάδες. H F50 επρόκειτο να διαδεχθεί τη F40 στην αγωνιστική κατηγορία GT1, αλλά μόλις 3 παρήχθησαν και ουσιαστικά καμία δε συμμετείχε σε αγώνα.

Το χαμηλό βάρος της F40 (μόλις 1100 κιλά) και η υψηλή ιπποδύναμη των 485 ίππων στις 7000 στροφές, έδωσαν στο αυτοκίνητο απίστευτες δυνητικές επιδόσεις. Οι δοκιμές δρόμου «έδειξαν» επιτάχυνση 0-100 σε μόλις 3.8 δευτερόλεπτα, ισοδυναμώντας με την τετρακίνητη Porsche 959, βασικό ανταγωνιστή της εποχής. Η F40 ήταν το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής που «έσπασε» το φράγμα των 320χλμ/ώρα. Από το 1987 έως το 1989 διατηρούσε το ρεκόρ ταχύτητα, με τελική 324χλμ/ώρα, έχοντας ως μοναδικούς ανταγωνιστές την Porsche 959 και τη Lamborghini Countach.

Editor: Ματθαίος Μπλούφας

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα και τις δημοσιεύσεις μας!