Η κρίση των πρώτων -άντα: «Αλλιώς το είχα φανταστεί κι αλλιώς το πράγμα μου προκύπτει»

Η κρίση των τριάντα, γνωστή ως quarter-lifecrisis, κάνει την εμφάνισή της στις ηλικίες 25-35. Είναι η ώρα, που αρχίζει η εσωτερική καταγραφή και αξιολόγηση του «τι έχω κάνει μέχρι τώρα». Φυσικά, δεν την βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό κι ένταση.
Τα κύρια γνωρίσματα της είναι οι… ανασφάλειες, οι απογοητεύσεις, οι ματαιώσεις, η αίσθηση μοναξιάς και κατάθλιψης, το ανεκπλήρωτο, το ανικανοποίητο και η έλλειψη νοήματος και σκοπού. Οι αλλαγές που κάνουμε σ’ αυτή τη φάση συνήθως είναι αντανάκλαση μιας σπασμωδικής προσπάθειας να τα βρούμε με τον εαυτό μας, τα αίτια της οποίας είναι πολύ βαθύτερα.

Περνάς και ‘συ την κρίση αν:

• Διαβάζεις αυτό το άρθρο, επειδή έψαξες στη μηχανή αναζήτησης για την κρίση των τριάντα (!).
• Ονειρεύεσαι να κάνεις κάτι «τρελό», κάτι εκτός ορίων: δεν ξέρεις τι θέλεις κι έτσι έχεις κολλήσει σε μια δουλειά που δε σου αρέσει ή σχεδιάζεις ακόμη για το πώς θα κινηθείς επαγγελματικά.
• Νιώθεις ότι η αναποφασιστικότητα σ’ έχει παραλύσει: παρά του ότι είσαι ελεύθερος να κάνεις το οτιδήποτε, προτιμάς τα γνωστά «προβλήματα» των τριάντα, όπως την προβλεψιμότητα και τη σταθερότητα. Φοβάσαι πως μία διαφορετική επιλογή δε θα σε οδηγήσει στην εκπλήρωση που αναζητάς, αλλά θα σε επιστρέψει στο σημείο ακριβώς από όπου ξεκίνησες.
• Νοσταλγείς τα μαθητικά και τα φοιτητικά σου χρόνια: Θυμάσαι που κάποτε όλα στη ζωή ήταν απλά; Νιώθεις σαν να βρίσκεσαι στο μεταίχμιο μεταξύ της παιδικής/ανώριμης ηλικίας και της ενήλικης/ώριμης.
• Τρομοκρατείσαι στην ιδέα να φτιάξεις τον προσωπικό σου προϋπολογισμό: και αυτό δεν περιορίζεται πλέον στο πόσες μπύρες ή τζιν τόνικ πίνεις.
• Σκέφτεσαι υπό άλλο πρίσμα την ερωτική σου ζωή: αν είσαι μόνος/η, ίσως αισθάνεσαι ανικανοποίητος/η από τα ραντεβού και τις σχέσεις, που έχεις κάνει. Αν είσαι σε σχέση, μπορεί να αναρωτιέσαι αν όντως θέλεις να είσαι με αυτό τον άνθρωπο μακροπρόθεσμα και αν είναι πλέον αργά για να βρεις κάποιον άλλο.
• Φοβάσαι ξαφνικά την αποτυχία: Πλέον σε πιάνει πανικός πως αν κάνεις κάτι λάθος, αν «αποτύχεις» (όπως συνήθως αυτό ορίζεται από τους άλλους) σε έναν από τους δύο βασικούς τομείς ή και τους δύο (δουλειά ή/και σχέση), τότε αυτό το λάθος θα σου κοστίσει με τρόπο ακραίο και καταστροφικό όλη σου τη ζωή.
• Βαριέσαι με τους φίλους σου: Το να περνάς τα βράδια σου μέχρι το πρωί σε κλαμπ, σου φαίνεται ως ιδέα, όλο και λιγότερο ελκυστική και νιώθεις αποξενωμένος από όλα αυτά τα συνεχή ξενύχτια της φοιτητικής ζωής. Δεν αισθάνεσαι καμία ντροπή πια να περάσεις το βράδυ μόνος σου στο σπίτι, ίσως μάλιστα να είναι και αυτό που προτιμάς κάποιες φορές να κάνεις.
• Συγκρίνεις συνεχώς τον εαυτό σου με τους συνομήλικους φίλους σου: «Όλοι έχουν παντρευτεί…. Αχχχχχ!».
• …ή με τους γονείς σου: Όταν ήταν στην ηλικία σου είχαν ήδη παιδιά, είχαν δικό τους σπίτι, είχαν…
• Νιώθεις πως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν, όπως τα περίμενες. Αυτό είναι ίσως και η πιο ισχυρή ένδειξη ότι περνάς την κρίση των τριάντα. Η ζωή σου δεν είναι όπως την είχες φανταστεί στα 20 ή τα 25 και έρχονται εκείνες οι «σκοτεινές» στιγμές που κατακλύζεσαι από σκέψεις όπως: «Έτσι την είχα φανταστεί εγώ τη ζωή μου στα 30; Αυτά ήθελα να κάνω; Έτσι να ζω; Αυτά τα όνειρα είχα; Πού είναι τα όνειρά μου; Η ζωή μου, που είναι; Όλα όσα ήθελα, πού είναι; Πού είμαι εγώ; Τι έγινε; Τι πήγε λάθος; Τι στράβωσε στην πορεία; Που έφταιξα; Τι δεν έκανα καλά; Πώς πέρασαν τα χρόνια; Πότε έφτασα στα τριάντα; Μόλις χθες…αλλιώς το φανταζόμουν… Και τώρα τι; Τι γίνεται από εδώ και πέρα; Έτσι θα πάει; Πώς βγαίνεις από εδώ; Βγαίνεις; Πώς; Θέλω να βγω…»

Βγαίνεις, φυσικά και βγαίνεις, εφόσον το θέλεις. Αυτή η αίσθηση του εγκλωβισμού και του αδιεξόδου είναι μόνο απατηλή. Πιστεύεις ότι έχεις παγιδευτεί και παρόλο που ΜΠΟΡΕΙΣ να φύγεις, απλώς νομίζεις ότι δεν μπορείς.

Χρειάζεται να αντικαταστήσουμε τα ερωτήματα κι αντί να αναλογιζόμαστε επί ματαίω «Τι δεν πέτυχα;» και «Τι θα έπρεπε να έχω κάνει;» ας εστιάσουμε στο τώρα και στο τι μπορώ «Τι μπορώ να κάνω τώρα και τι να πετύχω;». Ας δούμε λίγο πιο καθαρά τα εμπόδια που βάλαμε, τα εμπόδια που, έστω αν και ασυνείδητα, αλλά ωστόσο ηθελημένα βάλαμε στο δρόμο μας. Τι σκοπούς εξυπηρετούσαν; Με ποιους τρόπους μας βόλεψαν;

Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι πάντα και το ίδιο εύκολα, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν και εξωγενείς παράγοντες, που τα μπλοκάρουν (π.χ. έλλειψη επαγγελματικών ευκαιριών, απουσία συναισθηματικής στήριξης από την πατρική οικογένεια, πίεση για δημιουργία οικογένειας), και ακόμη περισσότερο σε μια περίοδο κρίσης. Πάντα όμως θα υπάρχει ένα κομμάτι που θα περνάει από το «δικό μας χέρι» και μπορεί να κάνει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό τη διαφορά, να φέρει αργά ή γρήγορα την αλλαγή.

Όταν απελευθερωθώ από τα δεσμά που με περιορίζουν, όταν αναγνωρίσω τα δικά μου «θέλω» και ανάγκες, όταν καταλάβω πως η ζωή είναι δική μου και μου ανήκει, και όταν αυτό υπερνικήσει όλα τα υπόλοιπα, τότε η αλλαγή είναι ο μόνος δρόμος, τότε χτίζω ξανά τη νέα μου ζωή, αυτήν που τόσο είχα ονειρευτεί.

Υ.Γ. Η ζωή είναι δρόμος, είναι και αγώνας, αλλά σίγουρα δεν είναι αγώνας δρόμου. Νικητής δεν είναι όποιος κόψει πρώτος το νήμα. Ο καθένας έχει το δικό του ρυθμό, την δική του πορεία να χαράξει και τα δικά του εμπόδια να ξεπεράσει. Ποτέ δεν είναι αργά! Αργά είναι ίσως μόνο για όσους παραιτούνται. Βρείτε το δρόμο σας και ακολουθήστε τον. Καλή διαδρομή!

Πηγή: e-psychology.gr