Joe Cocker – Ο υδραυλικός με τη βραχνή φωνή.

Με 40 δίσκους στο ενεργητικό του και επιτυχίες που μας συνόδευσαν για πάνω από 50 χρόνια ο Joe Cocker έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από τον καρκίνο σε ηλικία 70 ετών. Προερχόμενος από την εργατική τάξη της βρετανικής πόλης Σέφιλντ εργαζόταν σε βενζινάδικο από μικρή ηλικία και αργότερα πήγε σε… τεχνική σχολή όπου έγινε υδραυλικός και δούλευε ως υδραυλικός και τεχνικός δικτύων. Από έφηβος ανακάλυψε τον Lonnie Donegan με τη μουσική skiffle και τον Ray Charles τον έκαναν να αγαπήσει τη μουσική και στα 15 του συμμετέχει ως ντράμερ στους «The Cavaliers», το πρώτο του συγκρότημα. Το 1965 εγκαταλείπει το βενζινάδικο και υπογράφει ως σόλο καλλιτέχνης στην εταιρεία Decca, κυκλοφορόντας το πρώτο του τραγούδι , την ερμηνεία του στο “Ι’ll cry in stead” των Beatles. Η εκτέλεση αποδείχθηκε μεγάλη αποτυχία και έπειτα και από μια αποτυχημένη περιοδεία με τους Manfred Mann, αναγκάστηκε να επιστρέψει για δουλεία στο βενζινάδικο.

Δεν το βάζει κάτω και δημιουργεί τους Grease Band, που έπαιζε ο Henry McCullough κιθάρα και ο Chris Stainton μπάσο. Οι Grease Band έπαιζαν βρετανικό φανκ και διασκευές τραγουδιών της Μοτάουν, κάνοντας και περιοδείες στις βόρειες πόλεις της Βρετανίας. Τότε ο Chris Stainton έγραψε το πρώτο τους τραγούδι το “Marjorine” κάνοντας τον μάνατζερ Denny Cordell, να τους προσέξει.

Το 1969 ήταν η χρονιά ορόσημο για τον Joe Cocker που μάγεψε με την ερμηνεία του στο τραγούδι “With a Little Help From My Friends” των Μπιτλς στο Woodstock κάνοντας όλους να αναζητούν ποιος είναι αυτός ο νεαρός με τη βραχνή φωνή. Από τότε ξεκινά μια ανοδική πορεία με επιτυχημένες διασκευές όπως το “Cry me a river” της Julie London και το “You’re so beautiful” του Billy Preston και περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική. Ταξίδια όμως που το ασθένησαν και αναγκάστηκε να γυρίσει για ένα μεγάλο διάστημα στους γονείς του στο Σέφιλντ, με τις φήμες να τον θέλουν εθισμένο στο αλκοόλ.

Η επιστροφή του το 1972 περιλαμβάνει ξανά περιοδείες στην Αμερική με τη βοήθεια του Chris Stanton, αλλά τα προβλήματα αλκοολισμού γίνονται πιο έντονα με αποκορύφωμα την σύλληψη του στην Αυστραλία για κατοχή μαριχουάνας.

Η καριέρα του παίρνει τη κάτω βόλτα και τα άλμπουμ που κυκλοφόρησε στο τέλος του ’70 δεν είχαν ιδιαίτερη επιτυχία αφού δεν μπορούσε να πάει ούτε σε μια παρουσίαση δίσκου ξεμέθυστος.
Η σημαντικότερη δουλεία του στη δεκαετία του ‘80 ήταν η συνεργασία του με τη Jennifer Warnes για το soundtrack της ταινίας “An officer and a gentlemen” (Up where we belong) που παρέμεινε στη κορυφή των charts σε Ευρώπη και Αμερική.

Από το ’90 και μετά οι εμφανίσεις του είναι όλο και πιο σπάνιες μαζί με τις ηχογραφήσεις νέων τραγουδιών, μέχρι που η ασθένεια του χτυπά τη πόρτα και τον ρίχνει ολοκληρωτικά, αφήνοντας παρακαταθήκη υπέροχα μπλουζ από έναν λευκό που η βραχνή χροιά του μάγευε τους πάντες.

Editor: Κατερίνα Π.