6 μύθοι για την αυτοκτονία που όλοι οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να γνωρίζουν

Καθημερινά, χιλιάδες παιδιά που μάχονται την ψυχική ασθένεια διαπράττουν αυτοκτονία σε όλο τον κόσμο. Τα σχολεία, οι γονείς και τα επαγγέλματα υγείας, διαδραματίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στο να αναγνωρίζουν παιδιά τα οποία διατρέχουν παρόμοιο κίνδυνο.

Το σχολείο παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο, να καταρρίπτει μύθους που επηρεάζουν την κρίση των παιδιών.

Οι ειδικοί αφού τόνισαν πως η αυτοκτονία αποτελεί ένα θέμα που δύσκολα αγγίζουν οι άνθρωποι από φόβο, αναφέρει πως ένας από τους πιο σημαντικούς μύθους στην αυτοκτονία παραμένει το γεγονός πως τα παιδιά δεν διαπράττουν αυτοκτονία, ενώ κάθε χρόνο ακόμη και παιδιά 5 ετών κάνουν πράξη τις σκέψεις αυτοκτονίας τους. Άλλος μύθος είναι πως η αυτοχειρία έγκειται στην παρόρμηση της στιγμής, κάτι που δεν ισχύει αφού τα παιδιά δαπανούν πολύ χρόνο για να προσχεδιάσουν την πράξη τους αυτή. Και εδώ έγκειται ο ουσιαστικός ρόλος των σχολείων, τονίζουν.

Κάποιες από τις κοινές λανθασμένες αντιλήψεις βρίσκονται εδώ:

Μύθος πρώτος: Εάν ρωτήσουμε κάποιο παιδί για την αυτοκτονία θα το κάνουμε να διαπράξει αυτοχειρία.
Η αυτοκτονία κουβαλάει ένα βαρύ στίγμα ανάμεσα στους συνεχείς αγώνες για την καταπολέμηση της ψυχικής ασθένειας σε διαφορετικούς πολιτισμούς και κοινωνίες. Είναι κάτι που οι άνθρωποι δεν αγγίζουν συχνά, κρύβουν κάτω από το χαλάκι και αυτό κοστίζει σε ανθρώπινες ζωές αφού χρειάζεται να ειπωθεί άμεσα για να σώσει τη ζωή κάποιου. «Έχεις σκεφτεί να κάνεις κακό στον εαυτό σου;». Τόσο απλή και άμεση ερώτηση. Όσο αμεσότερο το μήνυμα που απευθύνουμε, τόσο το καλύτερο.

Μύθος δεύτερος: Η κατάθλιψη είναι η μοναδική αιτία για την αυτοκτονία.
Η κατάθλιψη δεν είναι συνώνυμο της αυτοκτονίας: Εκατομμύρια Αμερικανοί υποφέρουν από καταθλιπτική διάθεση, ένα μέρος όμως κάνει πράξη τις σκέψεις τους, ενώ δεν παραλείπονται και οι υπόλοιπες αιτίες όπως σχιζοφρένεια, ψυχωτικές διαταραχές, καταχρήσεις και αγχώδεις διαταραχές.

Μύθος τρίτος: Δεν μπορούμε να προλάβουμε την αυτοκτονία.
Γνωρίζουμε πως χάρη στην πρόληψη, τη σωστή υποστήριξη και την εξειδικευμένη θεραπεία, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και να σώσουμε ζωές. Οι περισσότεροι που μιλούν για αυτοκτονία, στην πραγματικότητα δεν θέλουν να τη διαπράξουν. Δίνουν στους άλλους ανθρώπους προειδοποιητικά σημάδια και ενδείξεις ότι αυτό είναι κάτι που δεν θα ήθελαν να κάνουν αλλά θα πρέπει και οι υπόλοιποι αυτό να το αναγνωρίζουν και να τους παρέχουν βοήθεια.

Κάποια από τα προειδοποιητικά σημάδια είναι η κατάθλιψη και η έλλειψη συγκέντρωσης, η αϋπνία, η ευερεθιστότητα, η απόσυρση. Και αυτό που παραμένει αποφασιστικής σημασίας είναι πως αρκετοί άνθρωποι υποφέρουν από αυτά τα συμπτώματα χωρίς απαραίτητα να σκέφτονται την αυτοκτονία, απλά αποτελεί για αυτούς που τη διαπράττουν έναν τρόπο διαχείρισης αυτών των συμπτωμάτων.

Μύθος τέταρτος: Η αυτοκτονία είναι μια πράξη παρόρμησης.
Οι άνθρωποι συνήθως σκέφτονται την αυτοκτονία, τη φαντασιώνονται, γράφουν κάποιο σημείωμα αυτοκτονίας ή ποστάρουν κάτι στο Internet και μετά από ημέρες ή εβδομάδες ίσως κάνουν τη μοιραία απόπειρα. Εάν ψάξεις βαθιά, συνήθως κρύβεται μια ιστορία πίσω από την αυτοχειρία, δεν αποτελεί μια πράξη παρόρμησης.

Κάποιοι, συνήθως έφηβοι και παιδιά, δεν θα επικοινωνήσουν άμεσα την πρόθεσή τους αλλά θα αφήσουν υπονοούμενα είτε στα γραπτά τους στους δασκάλους τους είτε όταν συνομιλούν με φίλους. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη.

Κλειδί σε αυτή την επικοινωνία είναι σε ποιον απευθύνει το μήνυμα το παιδί ή ο έφηβος ότι θέλει να προβεί σε αυτή την πράξη. Δεν θα το πει στους γονείς φυσικά από φόβο μιας επερχόμενης τιμωρίας. Άρα, έγκειται στην ευθύνη του σχολείου να καταστήσει σαφές στα παιδιά ότι είναι καλό να μοιράζεσαι με τους φίλους σου, εάν όμως γνωρίζεις κάτι τόσο σημαντικό για κάποιον φίλο σου, δεν θα πρέπει να το κρατήσεις κρυφό αλλά να το κοινοποιήσεις σε κάποιο δάσκαλο, διευθυντή ή σχολικό σύμβουλο, οι οποίοι μπορούν να ζητήσουν επαγγελματική βοήθεια.

Μύθος πέμπτος: Τα παιδιά ηλικία 5 έως 12 ετών δεν διαπράττουν αυτοκτονία.
«Κι όμως και τα νέα παιδιά αφαιρούν εκ προθέσεως τη ζωή τους. Στις Η.Π.Α. για παράδειγμα, αυτή είναι η πραγματικότητα κάθε χρόνο για 30 με 35 παιδιά ηλικίας κάτω των 12 ετών».

Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο για εμάς να πιστέψουμε ένα 5χρονο ή 6χρονο παιδί που διατείνεται ότι θα σκοτώσει τον εαυτό του, στην πραγματικότητα η μέχρι τώρα έρευνα έχει δείξει ότι εννοεί αυτά που λέει και μάλιστα έχουν κάνει πολλές φορές πράξη τα λεγόμενά τους. Δεν διαθέτουμε βέβαια αρκετά δεδομένα διότι η περισσότερη βιβλιογραφία ξεκινά από την ηλικία των 12-14 ετών.

Μύθος έκτος: Μετά από ένα αυτοκτονικό επεισόδιο, μία σχολική συνέλευση φαίνεται καλή ιδέα.
Η βιβλιογραφία πάλι δείχνει πως οι επαγγελματικές οργανώσεις προσφέρουν κατευθυντήριες γραμμές και πολύτιμη πληροφόρηση αλλά για παράδειγμα δεν θεωρούν σωστό να προσκαλέσουν κάποιον ειδικό να μιλήσει για την αυτοκτονία από φόβο μίμησης των υπολοίπων παιδιών. «Θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτές τις συζητήσεις σε μικρότερες ομάδες, κυρίως ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά που βρίσκονταν στον περίγυρο του αυτόχειρα». Οπότε μία συγκέντρωση διδακτικού περιεχομένου που να απευθύνεται σε όλα τα παιδιά του σχολείου «δεν αποτελεί τον καταλληλότερο τρόπο πρόληψης περαιτέρω αυτοκτονικών πράξεων».

Τα παιδιά και οι έφηβοι επηρεάζονται ιδιαιτέρως από τους συμμαθητές τους, το οποίο αναπτυξιακά είναι φυσιολογικό, οπότε το μέλημά μας είναι η μίμηση της αυτοκτονικής συμπεριφοράς από τους ομηλίκους. Και τα υπόλοιπα παιδιά θα σκεφτούν «Ουάου, αυτό είναι κάτι που θα μπορούσα να κάνω κι εγώ» και αυτός είναι ο τρόπος που σκέφτεται ένα παιδί που έχει παρόμοια πρόθεση χωρίς να το σκεφτεί λογικά. Και μετά ανησυχούμε για μίμηση προτύπων και φαινόμενα επιμόλυνσης. Και εκεί μία εκτεταμένη βιβλιογραφία παραθέτει τρόπους διαχείρισης αυτής της μίμησης ώστε να μην θρηνήσουμε και άλλα θύματα σε μια μάστιγα που πλήττει ολοένα και περισσότερο το σχολικό σύστημα.

Πηγή

Ακολούθησε το Design Magazine στο Twitter, στο Facebook και στο Instagram.