Ζέτα Μακρυπούλια: «Αξίζω ένα σχετικό σεβασμό στα 35 μου»

Στο σπίτι της, μία εισβολέας της έχει κλέψει την καρδιά. Τη λένε «Sugar». Ίσως μαζί της η ηθοποιός να μπορεί πιο άνετα να συζητά για όσα μέσα της έχουν καταλαγιάσει, αλλά και τους νέους κύκλους που είναι έτοιμη να ανοίξει. Θα της διηγείται τα παιδικά της χρόνια, που έχουν γεύση γλυκόπικρης σοκολάτας. Κι επειδή και οι δύο αγαπάνε να είναι ερωτευμένες, μάλλον η Ζέτα της έχει εξομολογηθεί ποια ήταν η σημαντικότερη μέχρι σήμερα συνάντηση της ζωής της.
Το πλάσμα που με λεπτές κινήσεις πίνει ζεστό καφέ μέσα στο κατακαλόκαιρο, θέλει να μιλάει συνέχεια για τη «Sugar». Ακόμη κι όταν ανοίγουμε άλλα θέματα, σε εκείνη επανέρχεται. Κι εσύ δεν θέλεις να της χαλάσεις το χατίρι. Γιατί η Ζέτα μπορεί να νιώθει ώριμη στα 35 της, αλλά ο συνομιλητής της αναγνωρίζει αμέσως τον παιδικό ενθουσιασμό της, καθώς βρίσκεται ήδη στη διαδικασία εξόντωσης του «εγώ» της, για χάρη της «Sugar». Θα είναι ο ρόλος της ζωής της λένε αυτοί που ξέρουν. Ναι, ζει κι αναπνέει με το σέξι, γλυκό και ερωτεύσιμα αφελές attitude της ηρωίδας της, στο μιούζικαλ Μερικοί  το Προτιμούν Καυτό, που θα ανέβει στις αρχές Νοεμβρίου στο Παλλάς. Ελαφρά ηλιοκαμένη, μάτια θάλασσες, όμορφα χείλια, αδύνατη… Μάλλον έτσι θα ήταν και η «Sugar» αν ήταν πρόσωπο υπαρκτό.

«Ήταν δύσκολο κατά τη διάρκεια της περιοδείας να προσέχω τη διατροφή μου και να κόψω το κάπνισμα, αλλά για τη “Sugar” άξιζε τον κόπο. Μπορώ να γίνω στρατιώτης, όταν κάτι μου αρέσει κι έχω ενθουσιασμό. Το περιμένω εναγωνίως το μιούζικαλ, ήταν όνειρό μου να κάνω μια τέτοια δουλειά. Δουλεύω πολύ για αυτό, νιώθω μεγάλη ευθύνη, και γιατί θα δουλέψω με τον Σταμάτη Φασουλή, τον οποίο  θέλω να βγάλω ασπροπρόσωπο, αλλά και γιατί θα ανέβει σε ένα πολύ μεγάλο θέατρο, όπως είναι το Παλλάς, όπου πρέπει να προσέξεις κι άλλα πράγματα, ώστε να σε βλέπει κι εκείνος που κάθεται στην τελευταία σειρά. Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της μέρας, φέρνω στο μυαλό μου τη “Sugar”. Κοιμάμαι και ξυπνάω μαζί της. Την έχω λατρέψει. Αυτό το κορίτσι έχει έρθει στη ζωή με ένα στόχο, τον οποίο δεν αλλάζει για κανένα λόγο. Είναι μια γυναίκα δοσμένη στα ερωτικά της, ενώ τα επαγγελματικά της, όπου έχει ταλέντο, τα κάνει απλώς για να τα κάνει. Πάντα την πατάει, καθώς ερωτεύεται αυτούς που δεν πρέπει, αλλά δεν κάνει κάτι για να το αλλάξει όλο αυτό. Ζει σε ένα δικό της κόσμο, αλλά είναι τόσο ευτυχισμένη μέσα σε αυτόν. Έχει μια τρομερή αθωότητα, που μπορεί να μοιάζει με αφέλεια, αλλά δεν είναι ανόητη. Πλάσμα θετικό και γελαστό, αλλά και πολύ σέξι, χωρίς να το γνωρίζει. Δεν είναι προκλητική ούτε χυδαία. Απλά το ’χει, χωρίς να το ξέρει. Τόσο πολύ τρελαίνομαι μαζί της, που κάποιες αντιδράσεις πια στη ζωή μου δεν είναι δικές μου, αλλά πράγματα που ψάχνω για αυτήν» λέει με ενθουσιασμό στο People.

Την προηγούμενη χρονιά ξεκίνησε μαθήματα φωνητικής, καθώς είχαν ήδη υπάρξει προσεγγίσεις για δουλειές που περιείχαν και τραγούδι. Το κορίτσι που έχει γνωρίσει τη δημοσιότητα από κάθε της πλευρά και έχει αποκρούσει κύματα αρνητικών δημοσιευμάτων γνωρίζει επίσης πολύ καλά πως σε όσες συνεντεύξεις κληθεί να δώσει από εδώ και πέρα θα υπάρχει σίγουρα μία ερώτηση που θα περιστρέφεται γύρω από τη Marilyn Monroe, τη «Sugar» δηλαδή της κινηματογραφικής εκδοχής του Μερικοί το Προτιμούν Καυτό. «Την ταινία την είχα δει πριν από πολλά χρόνια. Την έχω στο σπίτι, αλλά επέλεξα τελικά να μην τη δω. Δεν θα πω ψέματα, την έβαλα στο dvd, είδα το πρώτο πλάνο που η Marilyn περπατάει στο τρένο, έμεινα έκθαμβη και το σταμάτησα. Δεν θέλω να πέσω στην παγίδα να αντιγράψω κάτι. Πρόθεσή μας δεν είναι να κάνουμε τη Marilyn, αλλά τη “Sugar”. Ξέρω ότι θα με συγκρίνουν, αλλά δεν το προσεγγίζω έτσι. Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη παγίδα. Βλέποντας τις ταινίες της Marilyn, δεν ξέρεις πού αρχίζει και πού τελειώνει ο ρόλος και πού βλέπεις αυτό που η ίδια ήταν στη ζωή της» υποστηρίζει η ηθοποιός. Σε ό,τι αφορά, πάντως, το Dancing With the Stars IV, καλή διάθεση υπάρχει και από τις δύο πλευρές, ενώ εκκρεμούν κάποιες τελευταίες συζητήσεις. «Φυσικά και είμαι στο DWTS, αλλά δεν θα κάνω καμία έκπτωση για τη “Sugar”. Εννοώ ότι δεν θα ζητήσω να μη γίνεται παράσταση τις Κυριακές, για να μη χάσω την παρουσίαση του show. Αν και το αγαπάω πολύ, θα “θυσίαζα” το DWTS, αν δεν βρισκόταν μια μέση λύση. Αν και ξέρω ότι θα τα καταφέρουμε».

Με τους όμορφους κι αναγνωρίσιμους ανθρώπους, ειδικά με εκείνους που το μικρό τους όνομα
παραπέμπει κατευθείαν στην εικόνα τους, υπάρχει μια ανεξήγητη εμμονή. Είναι πολλοί εκείνοι που θα ήθελαν να είναι δημόσιος ο ιδιωτικός βίος του ζευγαριού. Πόσο μάλλον που φέτος η Ζέτα και ο Μιχάλης θα ζουν σε ένα σπίτι που κυριολεκτικά θα «χορεύει» σε ρυθμούς μιούζικαλ, αφού κι εκείνος θα πρωταγωνιστεί στο Annie, που θα ανέβει στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. «Ο Μιχάλης έχει ξανακάνει μιούζικαλ, παλιά, στην Κύπρο. Είναι κάτι που αγαπάει ιδιαίτερα, αφού εμπεριέχει το τραγούδι. Πράγματι, θα είμαστε υπό ρυθμούς μιούζικαλ στο σπίτι. Για αρχή δεν σκεφτόμαστε να ζητήσει ο ένας βοήθεια από τον άλλο, γιατί υπάρχει και μια συστολή. Γνώμες φυσικά και ανταλλάσσουμε, αλλά, σε αρχικό στάδιο, θα κάνει ο καθένας μόνος τις πρόβες του κι, όταν αισθανθούμε έτοιμοι, ίσως αφήσουμε ο καθένας τον άλλο να βοηθήσει εκεί που έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία. Πάντως, μη φανταστείς ότι ζούμε στο Μέγαρο Μουσικής. Άνθρωποι είμαστε κι εμείς, στο σπίτι είμαστε ένα κανονικό ζευγάρι. Πρόβες κάνουμε εκτός σπιτιού».

Χριστούγεννα του 2010, στο καμαρίνι της στο Μικρό Παλλάς, οι δυο μας. Είχε συμπληρώσει πέντε μήνες περίπου μαζί με τον Μιχάλη. Θυμάμαι ένα ευτυχισμένο πλάσμα, πάντα με τη συστολή που τη διακρίνει, να μου εξομολογείται πως στο σύντροφό της θαυμάζει το μυαλό του. Κι εκεί να σταματάει. Λες και φοβόταν την ευτυχία, αρνούμενη να την αναλύσει ή να την εξηγήσει. Κι έπειτα το μυαλό μου σκαλώνει, σε άλλη μας συνάντηση, ενάμιση χρόνο πριν, όταν της είχα ζητήσει να φανταστεί τον εαυτό της μπροστά σε ένα λευκό χαρτί και υποθετικά να αποτυπώσει σε αυτό το σύντροφό της. Τι θα ζωγράφιζε; Μου είχε απαντήσει: «Στοιχεία της φύσης που σου προκαλούν γαλήνη, αλλά και φουρτούνες που σε κάνουν να προβληματίζεσαι». Σήμερα της «ξαναδίνω», με τρόπο, το ίδιο χαρτί, έχοντας συμπληρώσει τρία χρόνια κοινής ζωής με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη. «Για να τον αποτυπώσω, θα επικεντρωνόμουν στη θάλασσα, καθώς εμπεριέχει πολλά πράγματα. Το βυθό, που το μεγαλύτερο κομμάτι του είναι ανεξερεύνητο. Την ηρεμία, την επιβλητικότητα, τον ορίζοντα, τη φουρτούνα, την τρικυμία. Στη θάλασσα θέλεις να κολυμπήσεις, όμως το δυνατό κύμα μπορεί να σε καταπιεί. Ναι, στη θάλασσα θα επέμενα, γιατί και ο Μιχάλης κι εγώ έχουμε όλα αυτά τα στοιχεία μέσα μας, γι’ αυτό και ταιριάζουμε. Αν η θάλασσα ήταν μόνο λαδιά, δεν θα μου άρεσε» εξομολογείται ισορροπώντας πάντα ανάμεσα στο θάρρος, τη συστολή και την ευγένεια.

Είναι ανθρώπινο να κλειδώνεις σαν στρείδι όταν καλείσαι το άλμπουμ της ζωής σου να το κάνεις φύλλο και φτερό στις σελίδες των περιοδικών. Και η Ζέτα κλειδώνει, έχει τα όριά της, με τα οποία αιωνίως θα παλεύει, εγκλωβισμένη στο μοντέλο του ανθρώπου που δεν θέλει ποτέ να εγκαταλείψει την ευγένεια. Ποιος νοιάζεται, εξάλλου, να διαψεύσει πρωτοσέλιδα χωρισμού,
όταν το όμορφο πρόσωπο που έχω απέναντί μου «φωνάζει» την πληρότητα και την ικανοποίηση που εισπράττει από το σύντροφό της; Αναζητώντας ένα μυστικό επαναπροσδιορισμού των
σχέσεων, την ακούω με προσοχή να λέει: «Σε ένα γενικό πλαίσιο, θα σου πιέστηκα. Ακόμη και πράγματα που, αν τα έκανε κάποιος άλλος με ενοχλούσαν, αν τα κάνει ο Μιχάλης, δεν με πειράζουν, έχω ήπιες αντιδράσεις. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Ίσως είναι αυτό που λέμε ταίριασμα».

Αναρωτιέμαι αν εξίσου σημαντικοί άντρες στη ζωή της υπήρξαν ο πατέρας και τα αδέλφια της,
αναγνωρίζοντας το στενό της δέσιμο με την οικογένειά της. Οι θάλασσες των ματιών της γίνονται πιο μπλε. «Ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας ήταν πολύ δύσκολο, αλλά δεν θα ήθελα να το  ανοίξω, θα ήθελα να το διαφυλάξω. Υπήρξε μια περίοδος σκληρών ενδοοικογενειακών έλεγα ότι ο Μιχάλης είναι μια πολύ μεγάλη και σημαντική συνάντηση στη ζωή μου. Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο το ότι είμαστε μαζί. Το γιατί αλλά και το τι έχω ανακαλύψει για μένα μέσα από αυτή τη σχέση, το πώς έχουμε δεθεί και τι έχουμε κοινό είναι θέματα προσωπικά, για τα οποία δεν μπορώ να μιλήσω. Ούτε στη συμβίωσή μας δυσκολιών, ας το σταματήσουμε εδώ». Ακούγοντάς τη, σκέφτομαι πως θα ήταν καλό να επανεκτιμούμε τους ανθρώπους, όταν με σοβαρότητα αναφέρονται στα δύσκολα και όχι στα  επιφανειακά της ζωής τους, κι αυτό θα ευχόμουν να γίνεται κάθε φορά που για το συγκεκριμένο πλάσμα αναλωνόμαστε σε γάμους, χωρισμούς, ειρωνείες και κακεντρεχή σχόλια εις βάρος της.

Πριν από λίγες μέρες συζητούσα με τη φωτογράφο και καλή της φίλη, Ρούλα Ρέβη, για το «Ζετουλίνι της», όπως την αποκαλεί. Τη ρώτησα γιατί την αγαπάει. «Γιατί είναι κορίτσι στην ψυχή της, πολύ καλός άνθρωπος, δουλευταρού κι επειδή δεν τη νοιάζει η ζωή κανενός, παρά μόνο η δική της. Δεν κουτσομπολεύει, δεν κρίνει, μόνο δουλεύει. Σκύβει το κεφάλι και βελτιώνεται. Αυτό είναι η Ζέτα».

Στις 31 Ιουλίου έκλεισε τα 35. Παραμένει καλλονή, αλλά αναρωτιέμαι αν έχει αρχίσει να την πιάνει ένας μικρός, ανεπαίσθητος φόβος για τα χρόνια που φεύγουν τόσο γρήγορα. «Ναι, κάτι μικρό έχει αρχίσει να με πιάνει. Σαφώς, είμαι πολύ πιο καλά με τον εαυτό μου τώρα απ’ ό,τι στα 25 μου. Βασανιζόμουν πολύ, ενώ τώρα διαχειρίζομαι καλύτερα τα πράγματα μέσα μου. Με βοήθησε και η ψυχανάλυση σε αυτό. Μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, επέτρεπα στους άλλους να μου συμπεριφέρονται σαν να ήμουν ένα άπειρο παιδί που ξεκίνησε να δουλεύει χτες. Η ευθύνη δεν ανήκει στους άλλους, δικό μου ήταν το πρόβλημα. Αισθανόμουν αδικημένη, ενοχική. Είχα τύψεις που ζητούσα κάποια πράγματα κι αυτό ήταν μεγάλο βασανιστήριο. Είπα πλέον “αντίο” στις ενοχές μου, αξίζω ένα σχετικό σεβασμό  στα 35 μου, δεδομένου ότι δουλεύω σε αυτόν το χώρο 22 χρόνια. Έχω ασχοληθεί πολύ με τον εαυτό μου και την ανασφάλειά μου δεν την καλύπτω με το να είμαι κάθε εβδομάδα στα εξώφυλλα. Ίσα-ίσα που αυτό με φοβίζει. Δεν είναι τυχαίο που δεν έχω πει “ναι” σε ένα πρωινό πρόγραμμα, προτιμώντας εκπομπές μικρής διάρκειας. Η πραγματική ζωή δεν είναι οι τρεις μήνες που θα διαρκέσει ένα πρόγραμμα ούτε
παρασύρομαι. Μου αρέσει όταν σβήνουν τα φώτα κι όταν έξω από το σπίτι μου δεν υπάρχουν
paparazzi…» εξομολογείται στο People.

Σε αυτό το σταθμό των 35 της χρόνων, κατεβαίνουμε από το μπροστινό βαγόνι, για να πάμε πίσω. Στα πρώτα βαγόνια της ζωής της, στα παιδικά της χρόνια. Είναι απολαυστική η Ζέτα, όταν
σου διηγείται ιστορίες της πιτσιρίκας που μεγάλωσε στον Κεραμεικό. Τότε που οι τούρκικοι γάμοι διαρκούσαν τρεις ολόκληρες μέρες, τότε που δεν φοβόταν τίποτε και συμβίωνε αρμονικά με τις οικογένειες των μεταναστών στη γειτονιά της. Αναμνήσεις γλυκόπικρες, σαν bitter σοκολάτα. «Πάντα  έκλεβα σοκολατάκια Noisetta ή Gioconda από τη γυάλα της μαμάς στο σαλόνι. Μπλέχτηκα από νωρίς και με τη ζαχαροπλαστική. Έφευγε η μαμά από το σπίτι, άνοιγα τους Τσελεμεντέδες της, έβλεπα τι υλικά  είχαμε στο σπίτι και, με βάση αυτά, έφτιαχνα κάποια γλυκά. Επίσης, μου άρεσε να παίρνω τα υλικά του κέικ, να φτιάχνω μια μικρή ποσότητα και να το τρώω ωμό. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει η μητέρα μου κέικ και να μη φάω με το δάχτυλο την ωμή ζύμη. Με τα αδέλφια μου παίζαμε ξύλο, ώρες ατελείωτες. Προσπαθούσα να τους δείρω κι εγώ με τον τρόπο μου. Επίσης, είχα πάρα πολλές κούκλες. Ο πατέρας μου είχε γραφείο μεταφορών, έκανε ταξίδια και, απ’ όπου πήγαινε, μου έφερνε μια κούκλα BiBiBo. Όταν μάλιστα κυκλοφόρησαν οι Barbie, θύμωσα, γιατί σκεφτόμουν “ποια είναι τώρα αυτή, που ήρθε για να πάρει τη δόξα της παλιάς μου αγαπημένης κούκλας;”. Κάποια στιγμή, την είδα και εξερευνήτρια, γιατί στον Κεραμεικό υπήρχαν πολλές εγκαταλελειμμένες μονοκατοικίες. Προσπαθούσα να καταλάβω τι υπήρχε στο εσωτερικό τους και, επειδή διάβαζα Μυστικούς Επτά, ήθελα να εξερευνήσω τα σπίτια. Έγραφα, λοιπόν, αστυνομικές ιστορίες βασισμένες σε όσα φανταζόμουν. Δεν ήμουν παιδί που ζητούσε πολλά. Βολευόμουν με αυτά που είχα. Όταν η οικογένειά μου έζησε μια πολύ σοβαρή οικονομική κρίση, συμφιλιώθηκα αμέσως με την κατάσταση. Γενικότερα, πάντως, ντρεπόμουν να ζητάω λεφτά. Αν ήθελα ένα παγωτό, πήγαινα στη μαμά μου, μου έλεγε να ζητήσω χρήματα από τον μπαμπά κι εγώ δεν πήγαινα. Προτιμούσα να μη φάω το παγωτό. Οπότε, το ότι άρχισα να δουλεύω στα 13 μου μού έδωσε μια ελευθερία που την είχα ανάγκη» λέει στο People.

Σήμερα, το πιο ντροπαλό κορίτσι του σχολείου της αποτελεί το πιο περιζήτητο πρόσωπο της ελληνικής showbiz. Κι αυτό μάλλον είναι μοιραίο. Κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι η σχετικά αυστηρή μητέρα της, παρόλο που δεν είχε κανένα προσωπικό απωθημένο, θα ήταν εκείνη που με τον τρόπο της θα άνοιγε στη Ζέτα το δρόμο για όσα έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα. «Θυμάμαι πως έφευγα για το φροντιστήριο των αγγλικών και μου είπε πως θα με πάει στην Τιτίκα Στασινοπούλου, η οποία παρουσίαζε μια εκπομπή στην ΕΡΤ2. Ζητούσαν νέα κορίτσια. Ντρεπόμουν απίστευτα. Τα υπόλοιπα κορίτσια ήταν 18-20 κι εγώ 13 χρόνων. Μια φορά  πρόλαβα να πάω και είχα κρυφτεί κάπου στο βάθος. Μετά ήρθαν οι διαφημίσεις και το Ciao Antenna. Το έβλεπα σαν παιχνίδι. Με έβαφαν –η μαμά πάντα παρούσα–, με έντυναν και κρυφάκουγα μαγεμένη τις μεγάλες που συζητούσαν διάφορα και μου έλεγαν “θα μεγαλώσεις και θα μάθεις κι εσύ”.

Πήγαινα πίσω, στη γαλαρία, για να περνάω καλά. Όταν με αρπάζανε και με έβαζαν στα μπροστινά καθίσματα, στενοχωριόμουν, γιατί δεν μπορούσα να μιλάω. Τα χρήματα που έβγαζα δεν τα κρατούσα ούτε τα έπαιρναν οι γονείς μου. Με έναν τρόπο, απλώς βοηθούσα. Πλήρωνα, για παράδειγμα, τα ιδιαίτερα μαθήματά μου» εξηγεί στο People η ηθοποιός, που θεωρεί αυτονόητο το γεγονός ότι, όσο εκείνη συνεχίζει να κερδίζει χρήματα, θα βοηθάει με τον τρόπο της, τόσο τους γονείς της όσο και τα αδέλφια της.

Αν και σε εκείνα τα χρόνια του πρώιμου μόντελινγκ είχε απωθημένο να κάνει μια φωτογράφιση με νυφικά –της θύμιζαν όμορφες περασμένες εποχές τα ογκώδη φορέματα–, σήμερα το θέμα του γάμου δεν τη νοιάζει ούτε το θεωρεί σημαντικό. «Το ότι δεν έχω παντρευτεί και δεν έχω κάνει παιδί, ασυναίσθητα, το έχω αποτρέψει εγώ να συμβεί. Είχα, ανέκαθεν, ένα φόβο και για το γάμο και για τα παιδιά. Εξάλλου, τυπικότητες και χαρτιά είναι ο γάμος. Αυτή τη στιγμή ζω σαν παντρεμένη. Κι αν θέλω να κάνω ένα beach party για τους φίλους μου, το κάνω αύριο κιόλας χωρίς καμία αφορμή. Το τελευταίο εξάμηνο, ωστόσο, το θέμα του παιδιού είναι ένα κομμάτι που έχει αρχίσει να ανοίγει μέσα μου. Το βλέπω πιο θετικά, το νιώθω ως ένα μελλοντικό σχέδιο. Σαφώς και παίζει ρόλο το να είσαι με έναν άνθρωπο, ο οποίος σε εμπνέει για να κάνεις παιδί. Έχω κι εγώ, όμως, ολοκληρώσει μέσα μου κάποιους κύκλους, έχω ξεκαθαρίσει πράγματα. Ηρέμησα φοβίες μου, είδα ποια είναι τα σημαντικά και ποια όχι, νιώθω πιο έτοιμη πλέον. Η αίσθηση της ευθύνης της μητρότητας υπάρχει πάντα και, όσο μεγαλώνεις, μεγαλώνει κι αυτή. Επειδή, λοιπόν, έχω φτάσει σε ένα σημείο που και τη ζωή μου τη χαίρομαι αλλιώς και τη δουλειά μου την έχω κατατάξει μέσα μου, είμαι έτοιμη να ανοίξω έναν κύκλο που θα λέγεται παιδί» λέει με απόλυτη ειλικρίνεια στο People η Ζέτα.

Σε λίγο η Ζέτα θα πάρει τη «Sugar» και θα φύγουν. Θα κάνουν για λίγες μέρες διακοπές στην Πάρο. «Το έχω αγαπήσει αυτό το νησί. Στόχος μου είναι να ζω για μεγάλο διάστημα εκεί. Από μικρή είχα το όνειρο της εξοχής. Να φτιάξω τη ζωή μου έτσι, ώστε κάποια στιγμή να μπορώ να είμαι δίπλα στη φύση, μαζί με τον άνθρωπό μου. Και μετά να επιστρέφω πάλι στη δουλειά μου…». Όπως τότε που ήταν πιτσιρίκα δηλαδή. Που χανόταν πίσω στη γαλαρία για να μην τη βλέπουν και μετά επέστρεφε στην πρώτη σειρά, κάτω από το φως των δυνατών προβολέων.

Πηγή: protothema.gr